Εποχές ακίνδυνου συνωστισμού. Εποχές επικίνδυνου rock and roll. Πού να το φανταζόταν ο αγρότης Μαξ Γιασγκούρ πως νοικιάζοντας τη φάρμα του θα έπαιρνε κι αυτός μια φέτα της μουσικής ιστορίας.

Στις 15 Αυγούστου 1969 ξεκίνησε το φεστιβάλ του Woodstock. Φοιτητές που φώναζαν, ζευγάρια που έκαναν έρωτα, χίπιδες που πίστευαν πως θα αλλάξουν τον κόσμο. Επί 60 ώρες σχεδόν μισό εκατομμύριο άνθρωποι τραγουδούσαν, γιόρταζαν, κυλιόντουσαν στην λάσπη, κοιμόντουσαν ελάχιστα, αγκαλιαζόντουσαν, φιλιόντουσαν και όλα αυτά ειρηνικά, χωρίς ούτε ένα επεισόδιο ή πράξη βίας. Αυτοί κυρίως έχτισαν τον μύθο του φεστιβάλ, σε ένα τοπίο που είχε λιακάδα, βροχή, λάσπες, αγελάδες και αγάπη! Είχε ακόμα μουσκεμένους μπάφους, χάμπουργκερ που έπεφταν από ελικόπτερα και συνθήματα ενάντια σε ένα πολεμόχαρο κατεστημένο.

Woodstock όμως ήταν και ο εκκεντρικός Joe Cocker που καμπούριαζε σαν κανένας αλλόκοτος παραλυμένος του δρόμου. Η Τζόαν Μπαέζ που τραγούδησε έγκυος και κατήγγειλε τη φυλάκιση του άντρα της. Το υπέροχο ιδρωμένο στήθος του Roger Daltrey των Who που εμφανίστηκαν στις 5 τα ξημερώματα. Οι Jefferson Airplane που ξεκίνησαν τη συναυλία με την ανατολή του ήλιου. Woodstock ήταν και ο ιδιοφυής Τζίμι Χέντριξ που έκλεισε την αυλαία παίζοντας στην κιθάρα του τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ, με ήχο που να θυμίζει τους βομβαρδισμούς στο Βιετνάμ.

53 χρόνια μετά, τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι. Άλλα χάθηκαν στη στροφή. Πριν μερικές μέρες η Τζόαν Μπαεζ και η Πάτι Σμιθ φωτογραφήθηκαν αγκαλιασμένες με βλέμμα θλιμμένο για όσα η μουσική και τα τραγούδια τους δεν κατάφεραν ν’ αλλάξουν. Κι όμως το Woodstock έμεινε σαν το σάουντρακ μιας αυταπάτης, το ρέκβιεμ μιας νιότης που ήθελε να νικήσει κι ας μην παραδέχτηκε την ήττα. Κάποιος άγνωστος ωστόσο έγραψε το επιτύμβιο επίγραμμα: «Η πρόγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις».

Χρύσα Κακατσάκη