Παραμονές αναχώρησης για διακοπές ψάχνω σε δελτία και ιστοσελίδες ποιος είναι ο επιτρεπόμενος αριθμός για παρέες. 10 μαθαίνω, αλλά επειδή συνήθως μαζευόμασταν περισσότεροι ρίχνουμε τον κλήρο να δούμε ποιοι- ποιοι θα φαγωθούν. Καθυστερώ να βγάλω εισιτήριο μήπως πέσουν 5-6 μετεωρίτες και κατέβουν κι άλλο οι τιμές. Γκουγκλάρω για ασφαλή προορισμό και μου βγάζει Σπιναλόγκα. Θα το εχουν κάνει κι άλλοι φαντάζομαι και αλλάζω επιλογή, αφού πρώτα τσεκάρω που δεν θα πάει ο Χαρούλης για συναυλίες. Στο σούπερ μάρκετ μυρίζω όλα τα αντισηπτικά μήπως βρω κανένα με άρωμα καρύδας, αφού μ’ αυτά θα πασαλείβομαι. Ο Τραμπ με κορόιδεψε και δεν μου έστειλε τελικά εκείνο το λίτρο υδροχλωρικίνης που μου υποσχέθηκε.
Φτιάχνω βαλίτσες. Μάσκες σε όλα τα χρώματα για να ταιριάζουν με κάθε αμφίεση. Σπάω τον κουμπαρά και αγοράζω και μία του Κωστέτσου με την ελληνική σημαία, σε περίπτωση που κάνουν ντου οι Τούρκοι. Παρατηρώ τον κόσμο στο κατάστρωμα και οι μόνοι που κρατάνε τις αποστάσεις είναι κάτι γλάροι που φτερουγίζουν ανυποψίαστοι. Το βράδυ στην ταβέρνα με τις μικρές μας απόχες καμακώνουμε επιτυχώς καλαμαράκια και γαύρους.
Στρώνω στο ξενοδοχείο τα δικά μου σεντόνια και πέφτω για ύπνο. Ένα τσούρμο κουκουλοφόροι, σαν τους δωσίλογους της Κατοχής, παίρνουν σβάρνα παραλίες, μπαράκια και εστιατόρια. Μοιράζουν κλήσεις και πρόστιμα σ’ αυτούς που γελούν, σ’ αυτούς που διαβάζουν, σε αυτούς που συζητούν πολιτικά. Δεν πειράζουν μόνο όσους παίζουν με τα κινητά. Σηκώνομαι ιδρωμένη. Από το διπλανό δωμάτιο ακούγεται το λίγο κρασί, λιγη θάλασσα και τ’ αγόρι μου. Σαν αντάρτικο μοιάζει. Στέλνω μήνυμα στον ΕΟΔΥ. «Θελω τα καλοκαίρια μου πίσω. Τι νούμερο να πατήσω; ». Μου απαντάει ο ιδιος ο Χαρδαλιάς. “Να αντικαταστήσεις εκείνο το παλιό σλόγκαν live your myth με το live your covid. Αν δεν σου αρέσει, κάνε διακοπές στα νησιά Ταράτσα – Ταράτσα».
Ελήφθη over

Χρύσα Κακατσάκη