Για αυτούς που νομίζουν ότι οι εκπαιδευτικοί φοβόμαστε να εκτεθούμε, έχω να πω τα εξής:

1) Η διδασκαλία περιλαμβάνει την έκθεση σε κοινό εξ ορισμού, εφόσον απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό/ μαθητές, οπότε όσοι επιλέγουμε αυτό το επάγγελμα τουλάχιστον δεν πάσχουμε από φοβίες που αφορούν στην παρουσίασή μας και στην έκθεση των ενεργειών μας σε κοινό,

2) Είμαστε κατά κάποιον τρόπο ηθοποιοί, όχι μόνο γιατί η αποστολή μας είναι να ποιούμε ήθος, μία λέξη άγνωστη για πολλούς, αλλά και γιατί καλούμαστε καθημερινά να δώσουμε μια μικρή παράσταση. Καλούμαστε λοιπόν να αφήσουμε πίσω όλα τα προβλήματά μας, να φορέσουμε το καλύτερο χαμόγελό μας και να εστιαστούμε στις ανάγκες των μαθητών μας για μάθηση, αποδοχή, αγάπη, εξέλιξη κτλ.,

3) Είμαστε και animateur, στο βαθμό που ενθαρρύνουμε τους μαθητές μας στη μάθηση και τους διασκεδάζουμε, έτσι ώστε η μαθησιακή διαδικασία να είναι πιο ευχάριστη και δημιουργική,

4) Είμαστε εξοικειωμένοι με την κριτική γιατί κρινόμαστε συνεχώς από τους μαθητές μας, αλλά και τα αποτελέσματα της μαθησιακής διαδικασίας εκτίθενται στην κρίση όχι μόνο των μαθητών, αλλά και των γονέων, της σχολικής κοινότητας και της κοινωνίας γενικότερα.

Θα μπορούσα να πω και πολλά ακόμα σε όλους εκείνους που αρπάζουν την ευκαιρία να ρίξουν το δηλητήριο τους στον κλάδο μας. Θα πω όμως ότι κι εμείς οι εκπαιδευτικοί του δημοσίου έχουμε περάσει από τον σκληρό στίβο του ιδιωτικού τομέα και έχουμε κριθεί και εκεί. Άλλοι δουλέψαμε σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία, άλλοι είχαμε επιχειρήσεις, άλλοι δουλέψαμε σε δήμους, επιχειρήσεις και άλλες δομές, ενώ κάποιοι άλλοι τα κάναμε όλα αυτά πριν καταλήξουμε σε αυτό που με μίσος και με μία δόση ειρωνείας αποκαλούν κάποιοι "δημόσιοι υπάλληλοι".

Επίσης, είμαστε εξοικειωμένοι με τις εξετάσεις, τους διαγωνισμούς και τις δοκιμασίες. Έχουμε δώσει εκατοντάδες εξετάσεις στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, σε προγράμματα επιμόρφωσης και κάποιοι σε μεταπτυχιακά, σε διδακτορικά και σε διαγωνισμούς, που κάποιους από εμάς μας τοποθέτησαν στη θέση που κατέχουμε, κυριολεκτικά με τον σταυρό στο χέρι! Συνεχίζουμε να επιμορφωνόμαστε και να αξιολογούμαστε, είτε στο πλαίσιο της "δια βίου μάθησης", είτε στην καθημερινή σχολική πραγματικότητα από τους συναδέλφους, τους προϊσταμένους, τα παιδιά και τους γονείς.

Ένα λοιπόν είναι το σίγουρο. Ότι δεν φοβόμαστε την αξιολόγηση, τις εξετάσεις, την έκθεση στο κοινό. Ξέρετε τι φοβόμαστε; Το τέλος των προσωπικών ελευθεριών, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, την ισοπέδωση των αγώνων των προγόνων μας για ανεξαρτησία, ελεύθερη έκφραση, δημοκρατία. Αγωνιούμε για το τέλος μίας εποχής που είχαμε έστω την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης, του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα και στα προσωπικά δεδομένα.

Αγωνιούμε απέναντι στη μελλοντική διαμόρφωση μίας φασιστικής και ρατσιστικής κοινωνίας που σπέρνει τον φόβο, την τρομοκρατία και την υποδούλωση των πολλών στις επιθυμίες και στις διαθέσεις των λίγων. Αγωνιούμε για το αύριο, για το μέλλον της νέας γενιάς, για τη ζωή στον πλανήτη και για τον πολιτισμό μας. Αγωνιούμε για τις αξίες και τα ιδανικά του πολιτισμού που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας. Και αυτή η αγωνία δυναμώνει τη φωνή μας και γίνεται κραυγή! Κραυγή για έναν καλύτερο κόσμο, για μία καλύτερη κοινωνία, για μία πιο ουσιαστική και ποιοτική ζωή!

Αν δεν φωνάξουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί, αν δεν εμπνεύσουμε τις ευαίσθητες ψυχές, αν δεν πυροδοτήσουμε την ελπίδα, αν δεν αφυπνίσουμε τις συνειδήσεις, τότε ποιος θα το κάνει;

Έχουμε χρέος απέναντι στη νέα γενιά να παραδώσουμε σε καλύτερη κατάσταση ότι παραλάβαμε.

Έχουμε χρέος απέναντι στον εαυτό μας να έχουμε διαύγεια πνεύματος, διάκριση και καθαρή συνείδηση.

Έχουμε χρέος απέναντι στην ανθρώπινη φύση μας η ψυχή μας να είναι ελεύθερη και ζωντανή!

Μαρία Μουσουράκη