Δεν μείναμε σπίτι επειδή είχαμε βαρεθεί από τη δουλειά μας και βρήκαμε ευκαιρία να αράξουμε. Δεν μείναμε σπίτι για να μας επαινεί ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του. Δεν μείναμε σπίτι, επειδή φοβηθήκαμε τις καλά διοχετευόμενες απειλές των προστίμων και των αστυνομικών μέτρων. Δεν μείναμε σπίτι επειδή ξαφνικά λατρέψαμε τη μοναξιά και την απομόνωση.

Μείναμε σπίτι από αγάπη όχι μόνο για τους δικούς μας. Από αγάπη και για όλους εκείνους τους ανθρώπους που τυχόν θα ασθενούσαν και όχι από προκαταβολική ενοχή για τον θάνατό τους. Μείναμε σπίτι, γιατί εντέχνως οι αρμόδιοι φορείς μας πέταξαν το μπαλάκι της ατομικής ευθύνης και θελήσαμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Μείναμε σπίτι γιατί φοβηθήκαμε πως η κυβέρνηση πιθανόν να μην τα κατάφερνε και τη διευκολύναμε στο έργο της. Μείναμε σπίτι γιατί τα αργυρώνητα ΜΜΕ θα μας σημάδευαν με τις κάμερές τους και θα μας διαπόμπευαν με την ίδια ευκολία που μας εξυμνούσαν σαν υπάκουα παιδιά. Κρυφτήκαμε στα σπίτια σαν τα ποντίκια, στερηθήκαμε το φιλί της καληνύχτας από τα παιδιά μας και στερήσαμε το χάδι της καλημέρας από τους γονείς μας. Κι όλα αυτά γιατί ακόμα πιστεύουμε στη συλλογικότητα και στο «μαζί». Σηκώσαμε λοιπόν τη βαριά πέτρα κυρίως από φιλότιμο που στη δική μας γλώσσα ταυτίζεται με την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.

Αυτό το φιλότιμο της στοιχειώδους συνέπειας στις υποσχέσεις της δεν το είδαμε από την κυβέρνηση. Τα 800 ευρώ μάλλον τοκίζονται στις τράπεζες για να μην φαλιρίσουν και στεναχωρηθεί ο Αδωνις, αλλά στις δικές μας τσέπες δεν μπήκανε. Η ανταμοιβή για την υπομονή μας είναι προς το παρόν ο εμπαιγμός και η κοροϊδία. Ούτε το πρόβλημά μας θα έλυνε αυτό το ευτελές ποσό ούτε τα διαφυγόντα κέρδη από τις επαγγελματικές μας δραστηριότητες θα ισοσκέλιζε. Θα σώζαμε όμως την αξιοπρέπειά μας που τώρα πλήττεται βαριά από την κυβερνητική αναξιοπιστία. Θα γλιτώναμε τα δανεικά από συγγενείς και φίλους που στα δύσκολα φαίνονται, ενώ δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο με το κράτος. Η κυβέρνηση μας θεωρεί δεδομένους ψηφοφόρους της επειδή παίρνει πόντους στις δημοσκοπήσεις. Το ότι δεν πέθαναν πολλοί είναι μια νίκη, αλλά όχι θρίαμβος όπως τον παρουσιάζει. Θρίαμβος θα ήταν αν άλλαζε ο Μανωλιός. Αν πετούσε τη μάσκα της δήθεν κοινωνικής δικαιοσύνης και ενδιαφερόταν πραγματικά για τους πολίτες. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα τα ακούγαμε κάθε  φορά που μας πλημμύριζαν οι ήττες μας. Τα εμπεδώσαμε. Τώρα θέλουμε πράξεις. Μένουμε αξιοπρεπείς αλλά και επιμένουμε στο δίκιο μας. (Επι)μένουμε και αναμένουμε.

Χαράλαμπος Τσαγκατάκης

Πάρτε το και μουσικά!