Η κρίση που βιώνουμε, μας δίνει το έναυσμα για ενδοσκόπηση και για επανατοποθέτηση του εαυτού μας σε διάφορα συστήματα: στο οικογενειακό/ προσωπικό, στο φιλικό, επαγγελματικό και κοινωνικό μας περιβάλλον, αλλά και στο ευρύτερο εθνικό, πολιτισμικό και παγκόσμιο πλαίσιο, στο οποίο εντασσόμαστε.

Μέσα από αυτή την ενδοσκόπηση, καλούμαστε να ρωτήσουμε τον εαυτό μας πόσο τον αγαπάμε πραγματικά, πόσο τον φροντίζουμε, τι είναι πιο σημαντικό για εμάς στη ζωή και τι όχι, ποιό ή ποιά είναι τα κίνητρά μας για να ζήσουμε, επίσης για ποιό λόγο ή σκοπό θα θυσιάζαμε τη ζωή μας;

Είναι απίστευτο πώς ένας ιός, ένα τόσο μικροσκοπικό σωματίδιο μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας, τον τρόπο σκέψης, τη συμπεριφορά και την κοσμοθεωρία μας! Ίσως γιατί μας φέρνει τόσο κοντά στην ιδέα του θανάτου, που δεν πηγάζει από μία γενική αίσθηση ανυπαρξίας, αλλά από την απαγόρευση της ίδιας μας της ζωής!

Σε αυτό το σημείο φαίνεται να υπερτερούν οι μοναχικοί άνθρωποι. Εκείνοι που έχουν εξοικειωθεί με τη «σιωπή», εκείνοι που έχουν εμβολιαστεί με τον θάνατο, εκείνοι που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, εκτός ίσως από τον εαυτό τους.. Γιατί έχουν συνειδητοποιήσει ότι με αυτόν γεννιούνται και πεθαίνουν.

Όλοι οι υπόλοιποι, κλείσαμε τις πόρτες μας ερμητικά στους «άλλους» από φόβο για τον «αόρατο εχθρό», χωρίς καν να σκεφτούμε ότι ο «εχθρός» είναι μέσα μας. Στον τρόπο που σκεφτόμαστε, στον τρόπο που ζούμε και συμπεριφερόμαστε. Είμαστε τόσο τρομοκρατημένοι που φοβόμαστε και την σκιά μας...

Αυτές τις πρωτόγνωρες στιγμές, τίποτα δεν φαντάζει πιο επικίνδυνο από την αντανάκλασή μας στον καθρέπτη. Γιατί αυτή μας φωνάζει ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, ποιους θέλουμε κοντά μας και ποιους όχι, αν είμαστε ευχαριστημένοι με τη ζωή μας, τι θα θέλαμε ακόμα να νιώσουμε, να αισθανθούμε, να βιώσουμε...

Μέσα από αυτή τη δοκιμασία μας δίνεται η ευκαιρία να αναρωτηθούμε αν κρύβουμε ήδη μέσα μας τον «επικίνδυνο ιό». Αν έχει εισβάλλει στη ζωή μας με τη μορφή του φόβου να ζήσουμε, να πετύχουμε τους στόχους μας, να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας, να φτιάξουμε έναν υγιή κόσμο για τα παιδιά, να αγαπήσουμε...

Κι αν η αγάπη είναι η απάντηση στο φόβο του θανάτου, τότε η συναισθηματική απομάκρυνσή μας από τους ανθρώπους που αγαπάμε και θέλουμε να βρίσκονται στη ζωή μας, θα μας φέρει ακόμα πιο κοντά σε αυτόν. Θα ζούμε σωματικά, αλλά πνευματικά θα είμαστε νεκροί.....

Μαρία Μουσουράκη

ΥΓ: Το τραγούδι «Γοητευμένοι απ’ το βυθό» σε ποίηση Αργύρη Χιόνη είναι ένας ύμνος σε αυτούς που ζουν και αποχωρούν αθόρυβα προς τα βάθη του εσώτερου εαυτού τους...