Ένας πίνακας μια ιστορία. Ιστορία όλης της πνευματικής Αθήνας που παρήλασε από το σπίτι του Σπύρου Βασιλείου κάτω από την Ακρόπολη. Ηταν η Καθαρά Δευτέρα του 1925 όταν ο ζωγράφος, σπουδαστής ακόμα στην ΑΣΚΤ, είχε την ιδέα να οργανώσει ένα πάρτι που να του θυμίζει τους αποκριάτικους εορτασμούς στη γενέτειρά του το Γαλαξείδι.

Κι αυτή η ιδέα έγινε αρχικά αγαπημένη συνήθεια και αργότερα θεσμός. Οι καλεσμένοι από όλους τους χώρους. Από τον Ελύτη και τον Μόραλη, από τον Φρέντυ Γερμανό και τον Μίκη Θεοδωράκη από τον Μποστ και τον Αλέκο Αλεξανδράκη.

Μασκαρεμένοι ανάλογα με το θέμα που είχε ορίσει ο μπαρμπα-Σπύρος, γλεντούσαν ακομπλεξάριστα με λαϊκούς οργανοπαίχτες. Πολλοί τούς θυμούνται να δίνουν παραγγελιές στον Ζαμπέτα. Μεταξύ αυτών και ο Τσαρούχης που, καρδαμωμένος από τα καλαμαράκια και την ονομαστή ταραμοσαλάτα της οικοδέσποινας, σηκωνόταν και χόρευε το αγαπημένο του ζεϊμπέκικο με τα συνοδευτικά παλαμάκια του Κατράκη. Το σαρακοστιανό τραπέζι άδειαζε σιγά σιγά, οι πολύχρωμοι χαρταετοί στον ουρανό του Παρθενώνα αραίωναν και οι καλεσμένοι ανανέωναν το ραντεβού τους για την επόμενη χρονιά, να ανταμώσουν ξανά με τον συμβολισμό της ημέρας που μόνο η τέχνη μπορεί να μετατρέψει σε τελετουργία.

Χρύσα Κακατσάκη