Δημοσιεύτηκε
Υπάρχει τρόπος να κρύψεις την αλήθεια και να μην τη βρουν; Υπάρχει τρόπος οι κατηγορούμενοι να γίνουν κατήγοροι και η εικόνα να θολώσει τόσο που να μην μπορείς να διακρίνεις το θέμα της; Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά στην Ελλάδα του 2020 είναι δυστυχώς καταφατική.
Ποια αλήθεια και ποια πραγματικότητα είναι αυτή που κάποιοι κρύβουν; Υπήρξε στη χώρα μας τα πολλά τελευταία χρόνια σκάνδαλο Novartis; Υπήρξαν ευνοϊκές αποφάσεις της διοίκησης και των κυβερνήσεων για την προώθηση της συγκεκριμένης εταιρείας έναντι των ανταγωνιστών της; Υπήρξαν γιατροί που χρηματίζονταν επί χρόνια για να προμοτάρουν τα φάρμακά της ακόμα και σε ασθενείς που δεν τα χρειάζονταν; Υπήρξαν υπερτιμολογήσεις;
Ξένες υπηρεσίες, αρμόδιοι κρατικοί φορείς και εισαγγελικοί λειτουργοί συμφωνούν ότι σκάνδαλο υπήρξε. Φυσικά για να υπήρξε σκάνδαλο υπήρξαν και οι πρωταγωνιστές του. Και αυτοί –το ξέρουμε όλοι– δεν ήταν μόνο γιατροί και χαμηλόβαθμοι αξιωματούχοι του χώρου της Υγείας. Γιατί κάποιοι από την πολιτική ηγεσία πρέπει να εγκρίνουν, να υπογράφουν, να σχεδιάζουν και να αποφασίζουν.
Ωστόσο, αυτοί οι πρωταγωνιστές με μια παράσταση ταχυδακτυλουργίας και τη συνέργεια των κατεστημένων ΜΜΕ κατάφεραν να γίνουν από κατηγορούμενοι κατήγοροι και να εξαφανίσουν την αλήθεια μπροστά στα μάτια μας. Για να το πετύχει κάποιος αυτό θα πρέπει πρώτα να σου αποσπάσει την προσοχή με κάτι άλλο.
Ποιο είναι αυτό το άλλο; Τις τελευταίες μέρες δεν συζητάμε για το σκάνδαλο καθεαυτό και τους πρωταγωνιστές του, αλλά για τη θεωρία της σκευωρίας και τους κουκουλοφόρους μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος. Θα βγάλουν τις κουκούλες; Τους ξέρουμε; Εχουν κίνητρο; Πώς τους λένε;
Αλλωστε αυτός είναι ο κοινωνικός ρόλος των συστημικών ΜΜΕ: να κρύβουν ταχυδακτυλουργικά την αλήθεια. Να μπαίνει στα καπέλο σκάνδαλο και να βγαίνει απ’ αυτό σκευωρία. Ετσι «ξεπλένεται» το σκάνδαλο και ο δράστης γίνεται κατήγορος και τιμωρός.
«Διαπλοκή» λέγεται η συνεργασία με αμοιβαίο συμφέρον ανάμεσα στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία και στην Τέταρτη Εξουσία: τον Τύπο. Το είδαμε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες που οδήγησαν στην απαξίωση τόσο του πολιτικού όσο και του μιντιακού συστήματος.
Από την άλλη, επειδή το τανγκό θέλει δύο, απαιτείται και ένα κοινό εύπιστο, το οποίο να πιστεύει στη μαγεία, στην ταχυδακτυλουργία και στα θαύματα. Να πιστεύει ότι όλα γίνονται. Πως κάποιοι έχουν το χάρισμα.
Οταν η κοινή γνώμη στρέφεται τόσο εύκολα από την ουσία μιας σοβαρής υπόθεσης στις λεπτομέρειες και στις «συνωμοσίες», κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δημοκρατίας. Οταν οι πρωταγωνιστές του κάθε σκανδάλου –με τηλεοπτικές κραυγές, απειλές και μεγαλοστομίες– πείθουν το κοινό ότι είναι οι αδικημένοι της ιστορίας, τότε η παρακμή δεν είναι στον ορίζοντα, αλλά βρίσκεται ήδη εδώ.
Η μιντιακή μονοφωνία που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι κραυγαλέα, θεαματική και καταθλιπτική. Τριάντα, σαράντα, πενήντα ΜΜΕ (τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες – ιδιοκτησίας μεγαλοεπιχειρηματιών, φίλων της σημερινής κυβέρνησης) αναμασούν καθημερινά τα ίδια πράγματα αλλάζοντας μόνο τις λέξεις και τη σειρά τους.
Οι ειδήσεις μοιάζουν πλέον με ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, ένα νανούρισμα για τις συνειδήσεις που ακούγεται καθημερινά και όλες τις ώρες. Τόσο γνώριμο, τόσο οικείο και τόσο καταστροφικό!
Mama will always find out where you’ve been
Mama’s gonna keep baby healthy and clean
Ooh, babe, ooh, babe, ooh, babe
You’ll always be a baby to me
(Pink Floyd)
