Όταν έχεις διαβάσεις λογοτεχνία μπορείς να καταλάβεις πολύ καλύτερα την πραγματικότητα, όποια κι αν είναι. Στην "Πανούκλα" πχ ο Καμί περιγράφει επακριβώς όλα όσα παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό για τον κορονοϊό της Κίνας. Η απομόνωση, ο αποκλεισμός, το αβέβαιο μέλλον, οι διαφορετικοί τρόποι που οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον φόβο και τον θάνατο. Ο γιατρός Ριέ που δίνει τη μάχη του παρά τις προσωπικές απώλειες. Ο Ταρού που οργανώνει εθελοντικές ομάδες της υγειονομικής υπηρεσίας παρά τους δικούς του εφιάλτες. Ο δημόσιος υπάλληλος Γκραν που την ημέρα καταγράφει τα θύματα και τη νύχτα βρίσκει παρηγοριά στο γράψιμο. Μα πάνω απ' όλα αυτό το πλήθος των ανώνυμων που παλεύει ενάντια στο παράλογο της ζωής και τη θνητότητα, γιατί η αρρώστια είναι αμείλικτη και σκοτώνει χωρίς διακρίσεις. "Ήταν το αίσθημα της εξορίας αυτό το κενό που είχαμε μέσα μας, αυτή η ειδική συγκίνηση, ο παράλογος πόθος να ξαναγυρίζεις στα παλιά ή να επισπεύδεις το χρόνο, ( ….) Κάποιοι από μας, ωστόσο επέμεναν να γράφουν γράμματα και φαντάζονταν τρόπους επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Λέξεις, βγαλμένες αρχικά από τα βάθη της καρδιάς μας, έχασαν κάποια στιγμή τη σημασία τους, και τότε τις αντιγράφαμε μηχανικά, πασχίζοντας να δώσουμε τουλάχιστον σε κείνες τις νεκρές φράσεις κάτι από την δύσκολη ζωή μας.
Κι όταν το κακό θα περάσει θα αναδυθεί ο βαθύς ανθρωπισμός του συγγραφέα: "Τώρα θα ήταν ευτυχισμένοι, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Τώρα πια ήξεραν πως υπάρχει κάτι που πάντοτε μπορείς να λαχταράς και καμιά φορά να το κερδίζεις: η ανθρώπινη τρυφερότητα…»

*Στη φωτό η προστατευτική στολή που φορούσαν οι γιατροί τον Μεσαίωνα και ειδικά την πενταετία 1347 -1352 όταν η πανούκλα άφησε πίσω της πάνω από 50 εκατ νεκρούς, αφανίζοντας το 1/3 του πληθυσμού της Ευρώπης. Κάτω από το ράμφος της μάσκας τοποθετούσαν βοτανα, όπως μέντα και γαρύφαλο, πιστεύοντας ότι έτσι περιορίζεται η μεταδοτικότητα της επιδημίας.

Χρύσα Κακατσάκη