Πολλές φορές η πραγματικότητα επιβεβαιώνει με ένα φρικιαστικό τρόπο αυτό που πολλές και πολλοί από εμάς υπογραμμίζουμε συχνά μέσω άρθρων, δράσεων κλπ. Τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε γίνει μάρτυρες όλες και όλοι μέσα από τα ΜΜΕ περιστατικών σφαγιασμού γυναικών μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, από το σύζυγο, το σύντροφο τους και παρακολουθούμε ως παρατηρητές τα αποτρόπαια αυτά εγκλήματα.

Η ενδοοικογενειακή βία είναι εδώ και αποσιωπείται και αποκρύπτεται, ενώ καταλήγει σε βάναυσους τραυματισμούς ή και το θάνατο του θύματος. Αναρωτιέμαι πόσα ακόμη θύματα πρέπει να θρηνήσουμε για να μην περνούν όλα αυτά τα θέματα στα «ψιλά». Να μην λοιδορούμαστε από ορισμένους/ες ως «γραφικοί/ες» ή «υπερβολικοί/ες» και να αντιληφθούμε την ανάγκη ουσιαστικής δράσης.

Πίσω από κάθε υπόθεση βίας κατά των γυναικών και του αστυνομικού ρεπορτάζ που προβάλλεται, κρύβεται δυστυχώς η βαθειά αντίληψη της κοινωνίας για την «γυναίκα-ιδιοκτησία», την γυναίκα «σάκο του μποξ», την «υποδεέστερη γυναίκα» η οποία κακοποιείται συστηματικά γιατί έχει άλλη άποψη, γιατί υπάρχει απλώς τριγύρω.

Όσο δεν αλλάζει το στερεότυπο αυτό, όσο δεν ενδυναμώνεται και υποστηρίζεται η γυναίκα, όσο δεν ανοίγουν στόματα και δεν ενισχύεται η ισότητα των φύλων στα σχολεία (εκπαίδευση), στην οικογένεια, στα κόμματα, στα ΜΜΕ τόσο θα αντιμετωπίζουμε τη βία και μίσος. Άνδρες και γυναίκες μαζί πρέπει να συμπορευτούν προς αυτή την κατεύθυνση.

Κάθε προοδευτική χώρα απαιτείται  να έχει προτεραιότητα στις πολιτικές της και στο σχεδιασμό της τα ζητήματα της έμφυλης ισότητας, να προστατεύει και να υποστηρίζει το 50% του πληθυσμού της. Είναι ανθρώπινο δικαίωμα δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι τηλεοπτική σειρά… που απλώς παρακολουθούμε. Χάνονται καθημερινά ανθρώπινες ζωές.

Ζέφη Δημαδάμα

Αντιπρόεδρος Γυναικών ΕΣΚ