Η μετατόπιση του ενδιαφέροντος στο πρόσωπο της Αικ. Σακελλαροπούλου για το αξίωμα της προέδρου της Δημοκρατίας και η εκτός προγραμματισμού ανακοίνωση του ονόματός της μόνο ως κίνηση αντιπερισπασμού και πανικού μπορεί να ερμηνευτεί.

Η διάσκεψη πάντως του Βερολίνου για τη Λιβύη προσφέρεται για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων τουλάχιστον ως προς τις χώρες που θα συμμετάσχουν, αφού τα αποτελέσματα δεν τα ξέρουμε ακόμη: 

1. Το μεγάλο αφεντικό της Ευρώπης εξακολουθεί να είναι η Γερμανία, η οποία ξαφνικά δεν διαπνέεται από ειρηνιστικές διαθέσεις αλλά θέλει κατά κύριο λόγο να περιορίσει τις προσφυγικές ροές. 

2. Ιταλία, Βρετανία και Γαλλία θυμήθηκαν το αποικιοκρατικό παρελθόν τους και ξαναπέφτουν σαν γύπες στο κουφάρι ενός κράτους πλούσιου σε πετρέλαια και πιθανόν και σε υδρογονάνθρακες. 

3. Η Τουρκία επίσης ανατρέχει στις οθωμανικές δόξες της και με τις επεμβάσεις της αναδεικνύεται σε ρυθμιστικό παράγοντα. 

4. Η Ρωσία αργά και σταθερά πραγματοποιεί το διαχρονικό όνειρό της για κάθοδο στη Μεσόγειο. 

5. Η μακρινή Κίνα δεν συνορεύει με τη Λιβύη αλλά είναι υπολογίσιμος παίκτης στο διεθνές εμπόριο και στον συσχετισμό δυνάμεων.

6. Οι ΗΠΑ σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου νοιάζονται τάχα για τον τερματισμό της βίας και την επίτευξη πολιτικής λύσης για να μη μείνουν εκτός νυμφώνος.

Για τη βροντερή απουσία της Ελλάδας δεν επαρκούν ούτε οι ανίσχυροι επιχειρηματολογικά συμψηφισμοί της ΝΔ ούτε οι δικαιολογίες της παρηγοριάς εκ μέρους της Γερμανίας, που σε ελεύθερη μετάφραση είπε «θα σας καλέσουμε την επόμενη φορά».

Μια σειρά από αστοχίες, ψέματα, μισές αλήθειες και παραποιημένα γεγονότα αποδεικνύουν την αδυναμία της κυβέρνησης να χειριστεί τα εθνικά θέματα. Το πρώτο ψέμα αφορά τη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης, που είναι διακρατική και δεν εξαρτάται από το ποιος από τους δύο ισχυρούς άνδρες θα επικρατήσει. Η βιαστική επομένως αποπομπή του Λίβυου πρέσβη ήταν τσαμπουκάς άνευ σημασίας που δυναμιτίζει τις σχέσεις μας με την πολύπαθη χώρα. Οι ΗΠΑ χαρακτήρισαν το μνημόνιο προκλητικό και αντιπαραγωγικό και όχι παράνομο, όπως το παρουσιάζει η ελληνική πλευρά. Το κυριότερο όμως επιχείρημα της ΝΔ που καταρρέει μέρα με τη μέρα είναι ότι η Τουρκία βρίσκεται σε διπλωματική απομόνωση. Τότε πώς γίνεται ο Ερντογάν να μετέχει στη διάσκεψη της Μόσχας και του Βερολίνου, να είναι ο αγαπημένος φίλος του Τραμπ, ο εκλεκτός συνομιλητής του Πούτιν και ο αναγκαίος συνδαιτυμόνας της Μέρκελ; Οσο για τον ισχυρισμό ότι η χώρα μας έχει χτίσει γερές συμμαχίες, αυτές είναι οικονομικά deals και όχι σταθερές πολιτικές συμμαχίες.

Τέλος, η υπαναχώρηση της κυβέρνησης από τη θέση της ότι θα επιλεγεί πολιτικό πρόσωπο για ΠτΔ λόγω των κρίσιμων εθνικών θεμάτων δείχνει άλλη μια παλινωδία. Ή μήπως έχουν δίκιο οι καχύποπτοι που ήδη λένε ότι θα χρησιμοποιηθεί ως δούρειος ίππος για την προσφυγή στη Χάγη; Οψόμεθα…

Πρώτη δημοσίευση documentonews.gr

Χρύσα Κακατσάκη