Και ναι μεν τα μέτρα που εξήγγειλε την προηγούμενη βδομάδα θα κριθούν από την αποτελεσματικότητά τους, ωστόσο ίσως το δυσκολότερο εγχείρημα είναι να κάμψει τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών. Ένα από τα βασικά επιχειρήματα όσων στήνουν γραφικά χάπενινγκ ή ακινητοποιούν λεωφορεία είναι ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες θα αλλοιώσουν τον ελληνικό πολιτισμό. Προφανώς δεν έχουν διαβάσει τα ομηρικά έπη, όπου ξένοι και ικέτες αξίζουν τη φιλία και τον σεβασμό των άλλων. Το σημείο π.χ. όπου ο Αλκίνοος των Φαιάκων φιλοξενεί χωρίς δισταγμό τον ταλαιπωρημένο Οδυσσέα. Προφανώς δεν έχουν ακούσει τίποτε για τον θεσμό της ικεσίας και της χορήγησης ασύλου. 

Σύμφωνα μ’ αυτόν οι ικέτες, ως πολιτικοί πρόσφυγες, έχουν a priori με το μέρος τους όχι μόνο τον Δία, αλλά και όλους τους «πολιούχους θεούς» και οι ικεσίες τους απευθύνονται ταυτόχρονα στον κόσμο των αθανάτων και στον κόσμο των θνητών, εκθέτοντας συνάμα μια θρησκευτική δεοντολογία και μια πρακτική αναγκαιότητα. Σε όλες σχεδόν τις αρχαίες τραγωδίες υπάρχουν σκηνές όπου είτε μεμονωμένα άτομα είτε ομάδες ατόμων κάνουν έκκληση για βοήθεια, η οποία πάντοτε γίνεται αποδεκτή. Αποτελεί όμως το κύριο θέμα στις «Ικέτιδες» και στους «Ηρακλείδες» του Ευριπίδη και στις «Ικέτιδες» του Αισχύλου. Ειδικά στις τελευταίες θίγεται ένα θέμα διεθνούς δικαίου στην κυριολεξία, αφού πρόκειται για φυγάδες μιας ξένης χώρας. Οι πενήντα κόρες του Δαναού συνοδευόμενες από τον πατέρα τους καταφεύγουν στο Αργος για να αποφύγουν τον γάμο τους με τους ξαδέρφους τους, γιους του Αιγύπτου. 

Ο βασιλιάς Πελασγός οφείλει να απαντήσει σε μια σειρά από πολιτικά και ηθικά διλήμματα, όπως το δίκαιο του αιτήματός τους για να μη χαρακτηριστεί ασεβής απέναντι στον Ξένιο Δία και επισύρει την οργή του, ο βαθμός διακύβευσης της ενότητας της «αναδόχου» πόλης στην περίπτωση που τις αναλάβει υπό την προστασία της και το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος. Η τελική απόφαση του Πελασγού για χορήγηση ασύλου με τη σύμφωνη γνώμη των κατοίκων αποτελεί ύμνο στη δημοκρατία και στις ανθρωπιστικές αξίες. Αυτόν λοιπόν τον πολιτισμό αλλοιώνουν όσοι τώρα διαμαρτύρονται.

Τα προηγούμενα χρόνια βέβαια ανενδοίαστα τους νοίκιαζαν πανάκριβα. τα δυάρια στην Κυψέλη, τους προσλάμβαναν για να φροντίζουν τις μανάδες τους ή να μαζεύουν ελιές και φράουλες με μεροκάματο του τρόμου. Ίδιοι στα φερσίματα με τους αυτόχθονες ως προς τους ξεριζωμένους της Μικράς Ασίας, που τόσο παραστατικά τα αποδίδει ο Σεφέρης: «Βγήκαν κυνηγημένοι σ’ ένα ελληνικό νησί. Μαγαζιά, σπίτια, πόρτες, παράθυρα, έκλεισαν όλα μονομιάς. […] Η γυναίκα παρακαλούσε για νερό. Με τα πολλά από ένα σπίτι της αποκρίθηκαν: “Ένα φράγκο το ποτήρι”. “Τι να κάνω, κυρ Στράτη, έφτυσα μέσα στο στόμα του παιδιού μου για να το ξεδιψάσω”».

Συνυπήρξαμε με Πομάκους, Αρβανίτες, Εβραίους και Ρομά χωρίς hotspots ανάμεσά μας. Αν επομένως τη διαφορετικότητα δεν τη δούμε σαν στοιχείο που ενώνει αλλά που υποχρεωτικά διχάζει, τότε απλώς ετοιμάζουμε ένα μέλλον άνυδρο και απελπιστικά ξηρό.

Πρώτη δημοσίευση από documentonews.gr

Χρύσα Κακατσάκη