Αυτήν τη φορά ωστόσο η αφορμή είναι γελοία και αστήρικτη. Το ψήφισμα βασίστηκε στη συμφωνία Μολότοφ – Ρίμπεντροπ του 1939 που προέβλεπε τη μη επίθεση μεταξύ ναζιστικής Γερμανίας και Σοβιετικής Ενωσης. Με μια συνοπτική και απλουστευτική διαδικασία εξισώνονται τα καθεστώτα των δύο χωρών, χωρίς κανείς να μπει στον κόπο να εξετάσει όχι μόνο το ιδεολογικό τους περιεχόμενο αλλά και τι προηγήθηκε και τι ακολούθησε. 

Οταν ο Χίτλερ είχε βάλει σκοπό ο ίδιος και η άρια φυλή να κυριαρχήσουν στον κόσμο εξαλείφοντας από προσώπου γης κάθε φυλετική ή κοινωνική μειονότητα (Εβραίους, Ρομά, ομοφυλόφιλους, ανάπηρους κ.λπ.) τα τότε ισχυρά κράτη εφάρμοζαν την τακτική του κατευνασμού, όπως την είχαν αποκαλέσει. Σ’ αυτό το πλαίσιο Αγγλία και Γαλλία υπέγραψαν το 1938 το Σύμφωνο του Μονάχου με το οποίο επικύρωσαν, υπό τις επευφημίες του Χίτλερ και του Μουσολίνι, την κατάληψη της μισής Τσεχοσλοβακίας από τα ναζιστικά στρατεύματα. Η απάθεια και η αδράνειά τους ενδυνάμωσαν τις αρπακτικές διαθέσεις του Γ΄ Ράιχ και συντέλεσαν στην παραβίαση όλων των κυριαρχικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Επίσης, τα 20 εκατ. θύματα και οι αποφασιστικές μάχες επί σοβιετικού εδάφους αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες για το ποιος συντέλεσε στην οριστική συντριβή του τέρατος.

Εκτός όμως από τα αδιαμφισβήτητα αυτά γεγονότα, τα οποία είτε από αγραμματοσύνη είτε από σκοπιμότητα αγνοούν οι υπερψηφίσαντες ευρωβουλευτές, φαίνεται να αγνοούν και τις θεμελιώδεις ιδεολογικές διαφορές. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν διαποτισμένος από τον ουτοπικό μεσσιανισμό της μαρξιστικής θεωρίας. Φυσικά και απέτυχε στην εφαρμογή του με τη μορφή του σταλινισμού. 

Βεβαίως και έγιναν οι δίκες της Μόσχας, φυσικά και υπήρξαν γκουλάγκ και θύματα εν ονόματι της μακιαβελικής λογικής ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και της τήρησης των απαρέγκλιτων κανόνων που θα διασφάλιζαν τη δογματική καθαρότητα. Αντίθετα, ο ναζισμός πέτυχε απόλυτα στην υλοποίηση της ιδεολογίας του με σφαγές αμάχων, γενοκτονίες και ολοκαυτώματα χωρίς ηθικά διλήμματα. Για τον φασίστα και τον ναζιστή ο πόλεμος είναι λαϊκή γιορτή, η μπότα και η στολή φαλλικό υποκατάστατο και η αποστροφή προς το πνεύμα δεδομένη.

Το ερώτημα είναι γιατί η Ευρώπη βάλθηκε να ξαναγράψει την Ιστορία παραποιώντας την και αμβλύνοντας τις αιχμηρές γωνίες. Οταν κλείνει τα σύνορά της και αρκείται στα χρήματα που δίνει για να κατευνάσει τις ερινύες της για πρόσφυγες και μετανάστες που τα γεωπολιτικά της συμφέροντα δημιούργησαν δεν προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία τόσο επαίρεται. Μήπως οι δομές φιλοξενίας τύπου Μόρια είναι μια μετονομασία των στρατοπέδων συγκέντρωσης και η πιθανολογούμενη μεταφορά των απόκληρων σε ακατοίκητα ελληνικά νησιά μια «τελική λύση», ακολουθώντας τη ρήση του Θουκυδίδη ότι «οι άνθρωποι σε περιόδους κρίσης αλλάζουν ακόμη και τη σημασία των λέξεων»;

Κακατσάκη Χρύσα