Κάποιοι λένε πως ό,τι κάνεις την πρώτη μέρα του χρόνου, θα το επαναλαμβάνεις όλη τη χρονιά, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Αυτές οι προκαταλήψεις ποτέ δε με πείσανε αφού δεν έτυχε να περάσω χρονιά συνέχεια ξενυχτισμένος ή και μεθυσμένος, ούτε και να βαράω σκοπιές όπως έκανα την πρωτοχρονιά του 2010. Παρ' όλα αυτά φέτος έζησα ένα ξεχωριστό τριήμερο αφού επέλεξα για προορισμό μου ένα παραδοσιακό οικισμό στο Μακρύ Γιαλό Ιεράπετρας, στον Άσπρο Ποταμό.

Ο φόρτος εργασίας, τα άγχη των υποχρεώσεων και η καθημερινή πίεση της ρουτίνας οδήγησαν εμένα και το έτερόν μου ήμισυ  να αναζητήσουμε μια διαφορετική αρχή ενός έτους που προμηνύεται, αν όχι χειρότερο, τότε σίγουρα κακό. Τα παραδοσιακά καταλύματα που αναζητήσαμε, είχαν κυρίαρχο στοιχείο την τοποθεσία σε βουνό, την ησυχία που αυτό προσφέρει, όσο και κάποια στοιχεία που θυμίζουν όχι και τόσο το σύγχρονο τρόπο ζωής. Σταθήκαμε τυχεροί αφού σαν κλασσικοί έλληνες, ψάξαμε για δωμάτιο λίγες μέρες πριν τη διαμονή μας εκεί και παρόλα αυτά βρήκαμε δωμάτιο.

Τα δωμάτια, αυτόνομα σπιτάκια με τα όλα τους, ήταν βγαλμένα από άλλη εποχή, εποχή που χαρακτηρίζεται από απλότητα, λιτότητα, και μια επαφή με τη φύση που σήμερα μοιάζουμε να έχουμε χάσει, κι ας μη μένουμε στα μεγάλα αστικά κέντρα. Πετρόχτιστα σπίτια, στην πλειοψηφία τους χαμηλοτάβανα, χωρίς ρεύμα, με ακανόνιστους ανισόπεδους εσωτερικούς χώρους, με ξυλόσομπα ή τζάκι, πόρτες ξύλινες, κρεβάτια και "καθιστικό" χτισμένα με πέτρα και αυτά. Για μένα η λέξεις κλειδιά ήταν: χωρίς ρεύμα, ξυλόσομπα. Δεν ήθελα κάτι άλλο. Πνιγμένος από την ξηρή ατμόσφαιρα των air condition και τον απαίσιο φωτισμό των led, η διαμονή μου εκεί φάνταζε κάτι πολύ περισσότερο από απλές διακοπές ή απλή εκδρομή.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, η λέξη διακοπές είναι αυτό ακριβώς που έζησα εκεί. Διέκοψα την καθημερινότητά μου, διέκοψα τις σκέψεις που αφορούν αυτή, διέκοψα τις περισσότερες συνήθειές μου και έβαλα μια μικρή παρένθεση στη ζωή που με χαρακτηρίζει. Τόσο απλά. Η διακοπή όνομα και πράμα. Δεν είχα να κάνω τίποτα εκεί, αφού δεν υπήρχε ρεύμα, οπότε αυτόματα δεν είχα τόσες από τις ψευδείς ανέσεις που περιβάλλονται γύρω μας. Ούτε τηλεόραση, ούτε Internet, ούτε ράδιο. Από τις 5 που νύχτωνε βρισκόμασταν υπό το όποιο φως γεννούσε η σόμπα και οι 3 λάμπες παραφίνης που είχαμε στη διάθεσή μας. Ε στο τσακίρ κέφι ανάβαμε και κανένα κερί. Στα υπέρ να προσθέσω και την έλλειψη σήματος στο κινητό οπότε ακόμα καλύτερα τα πράγματα.

Φυσικά εκεί κοιμάσαι από νωρίς και ξυπνάς το ίδιο νωρίς το πρωί. Ξέρω πως οι παλιοί άνθρωποι ξυπνούσαν με τις κότες και κοιμόταν το ίδιο νωρίς. Εκμεταλλευόταν στο 100% το φως της μέρας και δε σπαταλούσαν ενέργεια σε περιττά πράγματα. Και σκεφτείτε ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι. Χωρίς τα όλα που μας προσφέρει σήμερα το τίποτα που ζούμε. Ο καθημερινός κάματος και η επιστροφή στη θαλπωρή του σπιτιού και ξανά το ίδιο. Μια λιτή και απέριττη ζωή.

Εμείς βέβαια είχαμε τουαλέτα σχεδόν κοινή με αυτή των σπιτιών μας. Είχαμε κουζίνα υγραερίου και ένα μικρό ψυγείο τροφοδοτούμενο από ηλιακά πάνελ. Τα ξύλα τα είχαμε κομμένα και έτοιμα έξω ακριβώς από το σπίτι. Στη reception είχε έτοιμο προσάναμμα, ρεύμα και wifi. Φυσικά δεν πλησιάσαμε εκεί παρά την ώρα της άφιξης και της αναχώρησης. Βλέπετε, η επιχείρηση έπρεπε να παρέχει κάποιες ευκολίες για την ευκολότερη διαβίωση σε τέτοιου είδους καταλύματα. Εμείς έπρεπε μόνο να διατηρήσουμε τη σόμπα αναμμένη, και τους λύχνους γεμάτους παραφίνη. Κανείς δεν είπε ότι η ζωή των παλιών ήταν εύκολη. Ήταν απλή αλλά παράλληλα απαιτητική. Απαιτεί ανθρώπους σκληροτράχηλους, ανθρώπους που ζουν μέσα από τη φύση και μαζί με αυτή. Και δεν είναι εύκολο. Είναι όμως ότι πιο ευλογημένο μπορεί να ζήσει στη ζωή του ένας άνθρωπος.

Μου άρεσε που είδα εκεί νέα ζευγάρια, αλλά ακόμα περισσότερο που είδα οικογένειες με μικρά παιδιά των οποίων οι γονείς δε φοβήθηκαν να φέρουν εκεί, στα πλαίσια του υπερπροστατευτισμού που χαρακτηρίζει την ελληνική οικογένεια. Είδα τα παιδάκια να προσπαθούν να κουβαλήσουν ένα ή δύο καυσόξυλα, βοηθώντας και αυτά στη διατήρηση της φωτιάς που κρατάει το σπίτι ζεστό. Τα είδα να παίζουν στην αυλή του σπιτιού μέσα στο καταπράσινο τοπίο και να κυνηγάνε τις γάτες που είχαμε για συντροφιά.

Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για όσα έζησα εκείνο το τριήμερο. Βόλτες στα χωριά, φαγητό σε ότι πιο παραδοσιακό, σχεδόν σπιτικό, μπορεί να φανταστεί κανείς και κάθε βράδυ επιστροφή εκεί, στο μικρό ζεστό σπιτάκι μας δίπλα στη σόμπα με το χαμηλό φωτισμό του λύχνου. Δε θέλω να μιλήσω άλλο γι αυτό γιατί αν δεν το ζήσεις δε μπορείς να το νιώσεις. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να επισκεφθείτε ένα τέτοιο μέρος, όπου βρείτε, και θα με θυμηθείτε. Τώρα γέμισαν οι μπαταρίες, τώρα μπορώ να επιστρέψω στην πραγματικότητά μου γνωρίζοντας πως ο χρόνος μου ξεκίνησε υπέροχα.

Καλή Χρονιά να έχουμε!

Διογένης