Κάποιες στιγμές της ζωής μας σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής και την έναρξη μιας νέας. Ο μέγας δικαστής, ο χρόνος, κρίνει αυτές τις στιγμές εκ των υστέρων και τις ονομάζει σταθμούς. Οι σταθμοί αυτοί μοιάζουν με μια παύση, με ένα σταμάτημα της αναπνοής, πριν από τις μεγάλες ανάσες της ζωής. Το παράδοξο είναι, ότι ο χρόνος δεν έχει πάνω τους καμία εξουσία, γιατί άλλες φορές οι στιγμές μεταμορφώνονται σε μια μικρή αιωνιότητα κι άλλες φορές σε ένα πετάρισμα των βλεφάρων. Όπως σε κάθε σταθμό τρένου, έτσι και σε κάθε σταθμό της ζωής, το παρελθόν αγκαλιάζει το μέλλον για ένα τελευταίο φιλί στη διάσταση που λέγεται παρόν. Ο χρόνος απουσιάζει απ' το παρόν, γιατί το παρόν εξουσιάζεται από το συναίσθημα. Το μόνο συναίσθημα που μπορεί να παραχωρήσει εξουσία στον χρόνο, είναι η νοσταλγία. Και η νοσταλγία μέσα της κρύβει την υπόσχεση της συνάντησης. Γι' αυτό κάποιοι στους σταθμούς των τρένων αφού αποχαιρετιστούν δεν γυρίζουν να κοιτάξουν πίσω...

Μαρία Μουσουράκη