Σατανικές συμπτώσεις. Την ίδια μέρα που διάβαζα σε αναρτήσεις φίλων την αποδόμηση – για να μην πω τον καννιβαλισμό- της 16χρονης Γκρέτα Τούνμπεργκ που διαμαρτύρεται με διάφορους τρόπους για την κλιματική αλλαγή, έμαθα και για τις φωτιές στον Αμαζόνιο.

Να δεχθώ ότι η περίπτωση της Σουηδέζας έφηβης περιέχει όλα τα συστατικά της κατασκευής ειδώλων. Να δεχθώ το too much της προβολής της, με τις φωτογραφίσεις σε εξώφυλλα περιοδικών, ντυμένη από στυλίστες. Ότι η οικογένειά της την βλέπει σαν πηγή πλουτισμού και ότι ένας πανούργος μάνατζερ έχει οργανώσει γύρω από το πρόσωπό της μια καλοστημένη μπίζνα. Δεν δέχομαι όμως με τίποτα από ηθικής πλευράς να χρησιμοποιείται ως επικριτικό επιχείρημα της δράσης της η ψυχική της νόσος.

Γι’ αυτό και αναρωτιέμαι: Μήπως χάσαμε τη μπάλα; Μήπως ξεχάσαμε πως στην εποχή μας το μέσον είναι το μήνυμα; Μήπως αποπροσανατολίζουμε την κουβέντα για το φλέγον ζήτημα του κλίματος αδυνατώντας- εσκεμμένα ίσως – να διακρίνουμε το μείζον από το έλασσον;

Εκεί λοιπόν που τρέχαμε ανέμελοι στα λιβάδια, μια ωραία πρωία συνειδητοποιήσαμε πως ζούμε σε καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο κυβερνήσεις και επιχειρήσεις νοιάζονται μόνο για το κέρδος. Τι σπουδαία ανακάλυψη ! Λες και η καταστροφή του περιβάλλοντος όπως και ο θάνατος έχουν ταξικό πρόσημο. Φταίνε λοιπόν οι διεφθαρμένες ΜΚΟ, οι ακροδεξιοί ηγέτες, ο Τραμπ και η παρέα του, οι εταιρείες πετρελαίων, αλλά καθόλου εμείς. Που ακόμα και το καλύτερο σενάριο να πάρουμε ότι δλδ ανήκουμε στην κατηγορία με οικολογική συνείδηση που δεν παρατάμε τα σκουπίδια μας στη θάλασσα, δεν χρησιμοποιούμε πλαστικά κλπ, η ευαισθησία μας είναι αλά καρτ. Δεν θίγεται πχ από το γεγονός ότι κάθε λεπτό 25 παιδιά πεθαίνουν από ασιτία, άλλα με 1 ευρώ μεροκάματο φτιάχνουν τα σινιέ μας ρούχα και τα αθλητικά παπούτσια, σε εκατοντάδες ασυνόδευτα προσφυγόπουλα ξεριζώνουν τα όργανά τους για να τα πουλήσουν, ενώ στα αγροκτήµατα-µοντέλο της Καλιφόρνιας 500.000 παιδιά δουλεύουν 12 ώρες την ηµέρα κάτω από τεχνητές βροχές εντοµοκτόνων. Παριστάνουμε τους αδαείς ότι τα σουπερ ντούπερ κινητά μας, οι εφαρμογές τους και τα κοινωνικά δίκτυα με τα θηριώδη μηχανήματά τους (servers) παράγουν τόσους ρύπους και καταναλώνουν τόση ενέργεια από όσο μπορούμε να φανταστούμε.

Βρέθηκε επομένως εύκολα ο αποδιοπομπαίος τράγος για να του φορτώσουμε τα κρίματά μας. Στο μεταξύ τσουνάμια παντού, οι πάγοι να λιώνουν σαν τα παγωτά και σαν τις βεβαιότητές μας πως ο πλανήτης γη είναι άφθαρτος και αιώνιος και οι ανησυχίες μας να περιδινίζονται σαν τους ανεμοστρόβιλους ή σαν τις βουρδουλιές που χτυπάνε το σαμάρι και όχι το γαϊδούρι.

Η μικρή Σουηδέζα ίσως να είναι η «τρελή» του οικουμενικού μας χωριού. Όσοι ενοχλούνται από τις αλήθειες της, έστω και άγαρμπα διατυπωμένες, βουλώνουν τα αυτιά τους με προφάσεις εκλεπτυσμένης απάθειας ή ψευδεπίγραφης αριστεροσύνης. Αλλά η πλήξη είναι αντεπαναστατική, έγραφε ο Γκι Ντεμπόρ στην «Κοινωνία του θεάματος». Αν οι δικοί μας χειρισμοί και στάση δεν μετατρέψουν την Γκρέτα σε σύμβολο ευαισθητοποίησης αντί για εμπορευματοποιημένο είδωλο, όλα θα γίνουν στάχτη και μπούρμπερη, όπως στον Αμαζόνιο. Για κάποιους με την αφ’ υψηλού κριτική μπορεί στάχτη και Burberry ή ashes and diamonds.

Χρύσα Κακατσάκη