Αυτό είναι το τελευταίο κείμενο που γράφω για αυτή τη χρονιά. Προσπαθώ για λίγο να γυρίσω την πλάτη στο χαρμόσυνο πνεύμα των Χριστουγέννων και να μοιραστώ δυο-τρεις σκέψεις όσων συνέβησαν φέτος.

Το 2015 είναι για μένα η χρονιά της Λερναίας Ύδρας. Είναι η χρονιά όπου οι μάσκες έπεσαν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έδειξε τα δόντια της στο μικρό και ανίσχυρο Ελληνικό κράτος. Για πρώτη φορά έκλεισε τη ρευστότητα δείχνοντας την, κατά τα άλλα αυτονόητη, εξάρτησή μας από τις τράπεζες. Έδειξε ποιός είναι το αφεντικό και ποιός ο δούλος. Στις δύσκολες ώρες της ελληνικής οικονομικής εξαθλίωσης αποφάσισε να μας στερήσει τα δεδουλευμένα μας. Δεν φταίει αυτή όμως. Εμείς χτίσαμε το τραπεζικό θηρίο. Εμείς του επιτρέψαμε να μας ελέγχει, ελέγχοντας την τσέπη μας.  Μας πούλησε και μας πουλάει αέρα, αέρα που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, αέρα που αυτή καθορίζει πόσο και αν θα δώσει. Αέρα στον οποίο όμως εμείς δώσαμε την όποια αξία έχει σήμερα. Η ίδια η τσέπη μας, μας όρισε τελικά. Και στις δύσκολες ώρες των capital control τι κάναμε; Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Πανικός, στα όρια της αναρχίας. Μπουχτίσαμε όμως και είπαμε όχι άλλο (62%)! Και; Μας πάτησαν. Τόσο απλά. Και δε βγάλαμε άχνα. Το Σοκ και Δέος λειτούργησε (πάλι) σωστά.

Το 2015 έβγαλε στην επιφάνεια άλλο ένα κτήνος. Όχι, όχι αυτό των ISIS. Το ισλαμικό κράτος είναι αποτέλεσμα ενός μετώπου που μαίνεται στη Μέση Ανατολή χρόνια τώρα. Αυτό το μέτωπο της σύγχρονης αποικιοκρατίας είναι η αιτία των δεινών εκατομμυρίων συνανθρώπων μας. Αυτή η δίψα για έλεγχο από τις μεγάλες δυνάμεις, αυτός ο σιωπηλός άτυπος ψυχρός πόλεμος μεταξύ των κλασσικών άσπονδων αντιπάλων, το γεωπολιτικού συμφέροντος stratego που παίζεται χρόνια τώρα στα αιματοβαμμένα εδάφη της Μέση Ανατολής, μετράει για μια ακόμα φορά εκατομμύρια θύματα και ξεριζωμένους πρόσφυγες. Πλέον δε μπορούν να κρυφτούν. Το επικοινωνιακό παιχνίδι το έχουνε χαμένο, και ας σκοτώνουν άμαχους στο Μπατακλάν. Φέτος οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, είναι προσπάθειες απελπισίας. Και αυτές οι προσπάθειες τους προδίδουν. Οι ISIS είναι δικοί τους, ότι και αν λένε. Θέλουν να γεμίσουν τον κόσμο με αισθήματα μίσους, μήπως και εγκρίνουν το ολοκαύτωμα της Συρίας. Θέλουν να γίνει ότι και με τους δίδυμους πύργους. Το τέρας έδειξε τα δόντια του.

Το 2015 γέμισε τη Μεσόγειο με πτώματα. Γέμισε τα σύνορα της Ευρώπης με πρόσφυγες που ήθελαν να ζήσουν μια ζωή, απλά ανεκτή. Και η Ευρώπη τους έκλεισε την πόρτα στα μούτρα. Ας μην εθελοτυφλούμε, πάντα είχαμε πρόσφυγες. Φέτος όμως ήταν η χρονιά που μας "απασχόλησαν" περισσότερο. Φέτος τα ΜΜΕ αφιέρωσαν περισσότερο χρόνο στον ορισμό του ανθρώπινου πόνου. Για κάποιο περίεργο λόγο, ο πόνος και η απελπισία πουλάει. Μήπως φανερώνει κάτι για τη φύση του ανθρώπου; Και φοβάμαι. Φοβάμαι πως όλοι εμείς έχουμε συνηθίσει στην ιδέα των πνιγμένων και μπροστά στην αβάσταχτη σκληρότητα του ανθρώπινου πόνου θα μένουμε αδρανείς με τη χαρακτηριστική απάθεια της συνήθειας.

Το 2015 θα μείνει στην ιστορία για τις ραγδαίες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, για το γιγάντιο κύμα προσφύγων, για την αιματηρή επίθεση στη Γαλλία και για την κλιμάκωση του πολέμου στη Συρία. Είναι μια πολύ κακή χρονιά που όμως είναι αποτέλεσμα μιας προπαρασκευαστικής διαδικασίας ετών. Πάνω απ'όλα είναι η χρονιά της μετάβασης σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Οι μάσκες έπεσαν και πλέον κανείς δε μπορεί να κρυφτεί πίσω από ηθικολογικά επιχειρήματα και αερολογίες.

Κλείνοντας τη χρονιά ας μη γυρίσουμε την πλάτη σε όσα συνέβησαν. Το 2015 δε θα φύγει την πρώτη του Γενάρη. Το 2015 θα είναι εδώ για πολλά χρόνια. Και ότι συνέβη φέτος, θα παίξει μεγάλο ρόλο σε όσα θα συμβούν τα επόμενα χρόνια. Αν υπάρχει θεός ας κάνω μια ευχή: Όχι πια πόλεμος.

Καλή Χρονιά

Διογένης