Ήταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’60 όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά ως πιτσιρικάς τα γραφεία της εφημερίδας «ΠΑΤΡΙΣ» στην οδό Θεσσαλονίκης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ κι απ’ ό,τι φαίνεται θα κουβαλάω για πάντα μέσα μου τη μυρωδιά εκείνου του στενού και υγρού γραφείου.

Εκείνος, σκυμμένος πάνω απ’ τα χαρτιά του έγραφε ακατάπαυστα κι άναβε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Ένα «καλώς τον» και ένα «κάθησε», έπειτα σιωπή. Περνούσε ώρα μέχρι ν’ ακουμπήσει κάτω το μολύβι και να σηκώσει το βλέμμα. Αλλά και πάλι η κουβέντα μας σχεδόν ανύπαρκτη. Δυο λέξεις όλες κι όλες για το σπίτι κι άλλες τόσες για το σχολειό. Κι αυτό ήταν. Έπαιρνα πάλι το δρόμο της επιστροφής.

Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια, να μεγαλώσουμε και οι δύο για να καταλάβω πόσο απαραίτητη και χρήσιμη και για τους δυο μας ήταν εκείνη η σιωπή. Εγώ, που είχα όλο το χρόνο ν’ ανακαλύψω ψαχουλεύοντας με όλο μου το σώμα εκείνον τον πρωτόγνωρο κόσμο, κι εκείνος απερίσπαστος από τις σκέψεις του, να γνωρίζει κατά βάθος ότι μ’ αυτή του τη στάση μού σφράγιζε ένα ιδιότυπο διαβατήριο. Ένα διαβατήριο για μια συνομιλία ζωής. Μια συνομιλία που δεν την καταργεί η απουσία του.

Ο Γλάρος