Αναρωτιόμουν αυτές τις μέρες ποιος θα ήταν για μένα ο ιδανικός δήμαρχος. Το έψαξα μάλιστα στο Διαδίκτυο για να δω τι παίζει διεθνώς. Διάβασα λοιπόν για τον Τζουλιάνι της Νέας Υόρκης που μείωσε την εγκληματικότητα και έκανε ασφαλή την πόλη του. Για τον εκκεντρικό φιλόσοφο και δήμαρχο της Μπογκοτά της Κολομβίας που προσέλαβε 420 εθελοντές μίμους για να ελέγχουν την κυκλοφοριακή συμφόρηση και την επικίνδυνη οδήγηση. Για τον πολυβραβευμένο δήμαρχο του Ριάτσε στην Ιταλία που παραχώρησε στους πρόσφυγες τα εγκαταλελειμμένα σπίτια και τα ευρωπαϊκά κονδύλια που προορίζονταν για τη στέγαση τα διέθεσε στην ίδρυση συνεταιρισμών όπου οι νέοι κάτοικοι έμαθαν μια τέχνη. Για τον Μπένο της Καλαμάτας που έδωσε έμφαση στον πολιτισμό.

Ολοι οι παραπάνω διακρίθηκαν σε κάποιο τομέα, αλλά κανένας τους δεν είχε το πακέτο. Αίφνης θυμήθηκα τον δήμαρχο της Τήλου, Τάσο Αλιφέρη.

Επέλεξε να πάει στο ακριτικό νησί ως αγροτικός γιατρός στο πλαίσιο της αποκέντρωσης. Με αυτή την ιδιότητα άρχισε από την πρώτη κιόλας μέρα με ένα παπί να μοιράζει φάρμακα από πόρτα σε πόρτα και λίγο αργότερα να εφαρμόσει την τηλεϊατρική, συνεργαζόμενος με τα καλύτερα νοσοκομεία του εξωτερικού. Συστήνοντας μια εταιρεία λαϊκής βάσης αγόρασε ένα καταμαράν για τη θαλάσσια επικοινωνία και όταν αυτό παρουσίασε βλάβη το επισκεύασε με τα χρήματα του στεγαστικού δανείου που είχε πάρει για να αποκτήσει σπίτι. Έφτιαξε Λύκειο και βρεφονηπιακό σταθμό, αυξάνοντας τον πληθυσμό που μέχρι τότε αποτελούνταν κυρίως από ηλικιωμένους. Απαγόρευσε το κυνήγι και επένδυσε στον οικολογικό τουρισμό, διανοίγοντας 70 περιπατητικά μονοπάτια. Έγινε ευρέως γνωστός όταν τόλμησε να παντρέψει δυο ομόφυλα ζευγάρια. Πολεμήθηκε σκληρά και γι’ αυτή του την απόφαση όπως και για τις υπόλοιπες. Κάποιος μητροπολίτης τον καταράστηκε να βγάλει καρκίνο στη γλώσσα.

Έφυγε από τη ζωή το 2012, στα 61 του χρόνια, νικημένος από τον καρκίνο. Σε μια εποχή πολιτικού κυνισμού, τηλεοπτικής φλυαρίας, βαρύγδουπων δηλώσεων και κοστουμαρισμένων ματαιόδοξων, εκείνος επέλεξε την ουτοπία και την έκανε πράξη, γιατί πίστευε ότι οι πολιτικοί δεν πρέπει να ενδιαφέρονται για τις επόμενες εκλογές, αλλά για τις επόμενες γενιές.

Χρύσα Κακατσάκη