Μια βραδιά δυο φίλοι επέβαιναν σε ένα αυτοκίνητο, κινούμενοι στον εθνικό δρόμο. Κάποια στιγμή στο αντίθετο ρεύμα εμφανίστηκε ένα άλλο αυτοκίνητο, του οποίου ο οδηγός είχε αναμμένη τη μεγάλη σκάλα στα φώτα του. Ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου, παρότι είδε το αυτοκίνητο των δύο φίλων, δεν έσβησε τα φώτα του, παρά συνέχισε να κινείται με τα φώτα αναμμένα.  Καθότι μεσολαβούσε αρκετή απόσταση μεταξύ των δύο αντίθετα διερχόμενων αυτοκινήτων, οι δύο φίλοι έμειναν για αρκετό χρόνο τυφλωμένοι από τα φώτα του άλλου οδηγού. Ο συνοδηγός δυσανασχέτησε, ενώ ο οδηγός μένοντας ήρεμος και χαλαρός συνέχισε την πορεία του με τα χαμηλά φώτα χωρίς να συμβαίνει απολύτως τίποτα. Ακολούθησε η επόμενη συζήτηση μεταξύ των δύο φίλων.

Συνοδηγός: Καλά ρε γιατί δεν άναψες και συ τα φώτα στο μ........α;
Οδηγός: Γιατί να τα ανάψω;
Σ: Αφού μας τύφλωνε να τον τυφλώσεις και συ.
Ο: Εγώ δεν είμαι σαν αυτόν.
Σ: Ας του αναβόσβηνες τουλάχιστον τα φώτα σου, μήπως και ξυπνήσει και τα σβήσει.
Ο: Νομίζεις ότι ο άνθρωπος αυτός κοιμάται;
Σ: Το σίγουρο είναι πως είναι απρόσεκτος και θα μπορούσε να προκαλέσει ατύχημα.
Ο: Μπορεί, ποτέ δεν ξέρεις. Εγώ όμως δεν θα τον τυφλώσω, δεν θα κερδίσω κάτι με αυτό. Και συ μην είσαι τόσο σκληρός, θυμήσου όταν οδηγείς, ειδικά όταν οδηγείς μόνος σου, πόσες σκέψεις περνάνε από το μυαλό σου. Αλήθεια σκέφτηκες ποτέ όλους αυτούς τους ταξιδιώτες, τους περαστικούς, τι κουβαλάνε μαζί τους, τι σκέψεις τους αφαιρούν την προσοχή από το δρόμο;
Σ: Δε με ενδιαφέρουν τα προβλήματα του καθενός. Έχω δικά μου και τα σκέφτομαι όταν οδηγώ αλλά ποτέ δεν τύφλωσα κανέναν.
Ο: Ίσως αν σε ενδιέφεραν έστω και λίγο, και σίγουρα όχι περισσότερο από τα δικά σου, θα επέλεγες να κρατήσεις τα φώτα σου κλειστά σε τέτοια πλημμελήματα.
Σ: Δεν είναι όλοι οι οδηγοί απορροφημένοι σε προβληματισμούς ξέρεις. Υπάρχουν και αυτοί που δε νοιάζονται.
Ο: Όταν λοιπόν εσύ ανάψεις τα φώτα σου σε αυτόν που σε τυφλώνει, το κάνεις πάντοτε συνειδητά. Είτε ο άλλος το κάνει επίτηδες είτε όχι, εσύ θα είσαι αυτός που πάντοτε επιλέγει να τυφλώσει τον άλλο, ακόμα και αν εσένα σε τύφλωσαν εσκεμμένα οι μισοί από αυτούς. Εγώ μπορώ να σου πω ότι ποτέ μου δεν τύφλωσα κανέναν και είναι κάτι για το οποίο νιώθω περήφανος, και ας είναι κάτι μικρό ή και ποταπό ακόμα.

 Αυτή τη συζήτηση τη γέννησα μέσα μου, οδηγώντας νύχτα, αφού ένα ακόμα αυτοκίνητο βρέθηκε μπροστά μου τη μεγάλη σκάλα ανοιχτή. Παρατήρησα ότι στα 10 περίπου χρόνια που οδηγώ δεν έχω ανάψει τα φώτα μου σε κανέναν. Δεν το έκανα πάντοτε συνειδητά. Πολλές φορές δεν ήξερα γιατί αρνήθηκα να τα ανάψω. Ξέρω πως τώρα δεν θα το κάνω ποτέ. Ξέρω επίσης πως νιώθω περήφανος που δεν το έκανα κι ας μην ήξερα το γιατί. Με αυτή μου τη διαπίστωση γεννήθηκε και η ανάγκη να εφαρμόσω αυτό το σκεπτικό στη ζωή μου.  

Έρχονται Χριστούγεννα λοιπόν. Παντού λαμπιόνια, παντού φώτα και στολίδια. Και κάπου εκεί το θαύμα της γέννησης του θεανθρώπου συναντά το πνεύμα της φιλανθρωπίας, της αλληλεγγύης και της συγχώρεσης που παλεύει μέσα σε ένα κόσμο κρίσης ανθρωπισμού και αξιών να επιβιώσει. Όλοι κρατάνε μια ευχή. Τι κι αν δεν υπάρχει Αϊ Βασίλης; Τι και αν χάσαμε λίγη από την παιδική αθωότητα, όταν μάθαμε ότι αυτό το παραμύθι είναι ένα ακόμα παραμύθι; Όλοι κρατάμε μια ευχή. Και όλοι ευχόμαστε για το νέο έτος. Όλοι ελπίζουμε για κάτι καλύτερο και όλοι ζητάμε από τον Αϊ Βασίλη κάτι. Και ας μην υπάρχει.

Μπορούμε όμως να γίνουμε εμείς οι Άγιοι Βασίληδες, για μας τους ίδιους, για τους αγαπημένους μας, αλλά και για κάποιον άγνωστο ή περαστικό. Για κάποιον που ο Αϊ Βασίλης δεν είναι στα άχρηστα δώρα, παρά σε μια ζεστή αγκαλιά, ένα πιάτο φαί, ένα ζεστό σπιτικό. Να προσφέρουμε χαμόγελο και να χαμογελάσουμε και οι ίδιοι. Να μην προκαλέσουμε πόνο σε κανέναν, να συγχωρέσουμε, να κατανοήσουμε, και μέσα από αυτά να θέσουμε τους όρους μιας καλύτερης νέας χρονιάς, για μας και τους γύρω μας.

Αυτές οι γιορτές είναι πάντοτε η καλύτερή μας ευκαιρία. Είναι ένα τέλος και μια αρχή. Και τώρα που κοντεύουμε να κλείσουμε τη χρονιά, τώρα καλύτερα από ποτέ μπορούμε να γυρίσουμε πίσω και να κρίνουμε όλα αυτά που κάναμε και όλα αυτά που δεν κάναμε στη χρονιά που μας αφήνει. Μπορούμε σαν σοφότεροι παρατηρητές να δούμε τους εαυτούς μας από μακριά, τώρα που όλα όσα κάναμε φαντάζουν  λίγο πιο μακρινά ή λίγο πιο ξένα, πράγματα που ίσως τελικά δεν μας ορίζουν ή που τελικά μετανιώσαμε. Τώρα που κοιτάμε πίσω, μπορούμε σαν κριτές να δικάσουμε τους εαυτούς μας. Κι αν η αθώωση είναι ο εύκολος δρόμος, η καταδίκη και η ποινή θα είναι η γιατρειά μας. Και λάθη που κάναμε να μην τα ξανακάνουμε.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων υπάρχει εκεί που το δημιουργούμε εμείς. Κρύβεται πίσω από πράγματα μικρά, καθημερινά, από ανεπαίσθητες ενέργειες που δεν καταλαβαίνουμε καν ότι κάνουμε. Την επόμενη φορά μην τυφλώσετε τον άλλο, κι ας σας τυφλώσει ο ίδιος. Κρατήστε αυτό, όχι μόνο για αυτές τις μέρες, αλλά για το χρόνο που θα 'ρθει. Και η Ελπίδα πάντα θα υπάρχει. Καλή χρονιά σε όλους.

Διογένης