Πόσες φορές άραγε έχουμε πει ότι ποτέ δεν θα κάναμε κάτι, γιατί υπερβαίνει τις αξίες και τις αρχές μας, ή ότι πάντα "πρέπει" (αυτή η λέξη συνοδεύει συχνά το πάντα) να γίνονται τα πράγματα με τον ενδεδειγμένο τρόπο...; Και τότε συνήθως, αν όχι "πάντα" (γελάω τώρα, να ξέρετε), δοθείσης ευκαιρίας, η ζωή θα βρει τον τρόπο να μας κλείσει ειρωνικά το μάτι και να μας χτυπήσει εις διπλούν την πλάτη περιπαιχτικά.

Αυτή η στιγμή μοιάζει με το παιχνίδι "βόμβα" που παίζαμε μικροί, που όταν σταματούσε η μουσική, εκείνη έσκαγε σε όποιον την κρατούσε. Ή άλλες φορές με κεραυνό εν αιθρία, που σε κάνει να μένεις με το στόμα ανοικτό, χωρίς καν να μπορείς να αντιδράσεις! Και ενώ στο παιχνίδι ξέρεις εκ των προτέρων ότι έχεις μεγάλες πιθανότητες να χάσεις, στην πραγματικότητα συνήθως είσαι κατά κανόνα ανυποψίαστος. Είναι τόσο περίεργη αυτή η αίσθηση, που εκείνη τη στιγμή η πραγματικότητα φαντάζει σαν ένα στημένο παιχνίδι και ο εγκέφαλος αδυνατεί να αναγνωρίσει την εμπειρία και να την κατατάξει στα υπάρχοντα γνωστικά του σχήματα. Τότε, αυτό που συμβαίνει το ανάγεις στη μοίρα, που σύμφωνα με κάποιον φίλο "χτυπάει εκεί που βρίσκει ευαίσθητο σημείο", σε θεία τιμωρία ή ακόμα και σε άλλα "υπερφυσικά φαινόμενα". Αυτός είναι ο νηπιακός/ εγωκεντρικός τρόπος σκέψης, που αποδίδει την ευθύνη των πράξεών μας σε κάποια εξωτερική δύναμη ή αιτία, λες και ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από εμάς και δεν έχει κανέναν άλλο λόγο ύπαρξης!

Σε χειρότερη μοίρα βρίσκονται εκείνοι που μιλούν εκ του ασφαλούς και χρησιμοποιούν τις λέξεις "ποτέ" ή "πάντα" σαν ψωμοτύρι, δεδομένου ότι με βάση το πως έχει μέχρι τώρα διαμορφωθεί η ζωή τους, έχουν ελάχιστες πιθανότητες να πληρώσουν το τίμημα των λεγόμενων τους. Σε αυτούς βέβαια, εάν τύχει και πέσει ο κεραυνός, τους χτυπάει κατευθείαν στο κεφάλι, ενώ οι μάρτυρες των παθημάτων τους, είτε τους μέμφονται χαιρέκακα, είτε γελούν με την ψυχή τους, χωρίς κανένα ίχνος οίκτου.

Πόσο σοφός λοιπόν είναι ο λαός μας όταν λέει "ποτέ μην λες ποτέ"...! Το ελάχιστο επομένως που έχουμε να κάνουμε, είναι να είμαστε λιγότερο αλαζόνες, λιγότερο υπεροπτικοί εκ του ασφαλούς και περισσότερο ταπεινοί και ανοιχτόμυαλοι! Γιατί δεν είμαστε εμείς, αλλά η ζωή που θα πει για εμάς την τελευταία λέξη, ακόμα και ερήμην μας....

Μουσουράκη Μαρία