Έρχεσαι και φεύγεις, και το κόστος μια ρυτίδα πάνω στο χαμόγελο. Δυο λόγια που ειπώθηκαν-δεν ειπώθηκαν, δεν έχει σημασία πια. Πάνω στο τραπέζι τα άδεια καραφάκια, ο ανεξόφλητος λογαριασμός και στο μαχαίρι να καθρεφτίζονται, η σιωπή, οι φλούδες του πορτοκαλιού, ο ήλιος του απογέματος.

Έρχεσαι και φεύγεις, και το βλέμμα στεγνό. Μια δέσμη από φως αυτός ο τραυματίας έρωτας, σακάτης και νυσταγμένος, κρεμασμένος ψηλά, στην αγχόνη του πουθενά, στον αστερισμό του τίποτα.

Έρχεσαι και φεύγεις αφήνοντας πίσω σου παγίδες για το επόμενο δρομολόγιο, σάπιες θάλασσες και μια υγρασία να ποτίζει τις μνήμες.

Έρχεσαι και φεύγεις, κι όλα γύρω σου ακίνητα. Μονάχα εκείνα τα πιτσιρίκια, πιασμένα χέρι χέρι, κατηφορίζουν γελώντας την παραλιακή. Τα σφαγεία της πόλης ορθώνονται μπροστά τους και τους καλωσορίζουν.

Ο Γλάρος