Oι περισσότεροι «καθαρόαιμοι» αριστεροί ξίνισαν αρχικά από τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Σιγά σιγά όμως την αποδέχτηκαν σαν αναγκαίο κακό, έχοντας επίγνωση ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Υπήρξαν βέβαια και οι κομματικά φανατισμένοι που υπερθεμάτιζαν εν ονόματι της κυβερνητικής συνοχής. Η επιλεκτική τους μνήμη έσβηνε τους αεροψεκασμούς του αρχηγού τους, τα λαϊκίστικα και ακροδεξιά παραληρήματα, τα υβριστικά προσωπικά σχόλια σε βάρος αντιπάλων και οποιουδήποτε άλλου τολμούσε να αποδομήσει το προφίλ του ανεξάρτητου Έλληνα που πουλάει τσαμπουκά στους ισχυρούς για το καλό της πατρίδας. Το μακιαβελικό πρόσταγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» τροφοδοτούσε την ανοχή και την άκρα του τάφου σιωπή ακόμα και στους πασοκογενείς υπουργούς και οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, κι ας είχε υπονοήσει ο Π. Καμμένος, ατεκμηρίωτα κατά την προσφιλή του τακτική, ως αρχηγό της 17 Νοέμβρη τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Στο αξιόλογο βιογραφικό του περιλαμβάνονται, εκτός από το συγγραφικό του έργο για την τρομοκρατία, διαμάχες με τον θεωρητικό της Χούντας Γ. Γεωργαλά για την πατρότητα του συγκεκριμένου βιβλίου, προτροπές για λιντσάρισμα δημάρχου, χλευαστικά ομοφοβικά σχόλια για Γερμανούς αξιωματούχους, μακρές δικαστικές διενέξεις με τον Αντρίκο Παπανδρέου, μανιάτικη βεντέτα με την Εφημερίδα των Συντακτών και αγωγή κατά του γελοιογράφου Α. Πετρουλάκη, αφού του Πάνου ο τράχηλος χιούμορ δεν υποφέρει. Κι αν όλα αυτά ανήκουν στην σφαίρα της ιδιωτικής αντιδικίας ή του ευτράπελου, όπως η στρατιωτική υπερπαραγωγή για την υποδοχή του σκηνώματος της Αγίας Βαρβάρας, τα πράγματα σοβαρεύουν όταν εκτοξεύονται απειλές προς τους δανειστές για πυρπόληση στο Κούγκι, όταν διαπραγματεύεται  με τους Αμερικάνους για τις βάσεις, όταν προκλητικοί λεονταρισμοί προς τους Τούρκους βλάπτουν τις εύθραυστες ισορροπίες με τη γείτονα χώρα.

Η συμφωνία των Πρεσπών ήρθε σαν καταλύτης να δοκιμάσει για άλλη μια φορά τις αντοχές των κυβερνητικών εταίρων. Οι πρόσφατες δηλώσεις «θα είναι μια κυβέρνηση αποστατών» δείχνουν πως η τελευταία κρίση στις σχέσεις τους δεν θα ξεπεραστεί ούτε εύκολα ούτε αναίμακτα. Ο φλογερός  Σαλαμινομάχος, που επανέφερε στη μόδα το φουστανελοκίτς και το πλούσιο ρεπερτόριο της πολεμικής αρετής στις παρελάσεις του Συντάγματος, σε τηλεοπτικές εκπομπές και στους ουρανούς με τα Απάτσι, τον τελευταίο καιρό που το κόμμα του κλυδωνίζεται έχει μετατραπεί σε Μακεδονομάχο. Συνεπής βεβαίως βεβαίως με τις απόψεις του, αλλά και γενναίος. Κραδαίνοντας το σπαθί του Μ. Αλέξανδρου «έφαγε» τον Ν. Κοτζιά παρά την εμπιστοσύνη που εξέφραζε προς το πρόσωπό του. Το ίδιο είχε κάνει και με τον Ν. Φίλη για να γλιτώσει τους πιστούς από το αντιχριστιανικό του μένος.  

Αν ο πρωθυπουργός της χώρας είχε διατηρήσει μια καλή χημεία με τον Καμμένο, έφτασε η ώρα να περάσει στη φυσική, τουτέστιν στον ρεαλισμό. Να αποδεχτούν και οι δύο πλευρές την ασυμφωνία χαρακτήρων και να τραβήξει η καθεμία το δρόμο της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, «χωρίς των δειλών τα παρακάλια», να προχωρήσει στα σχεδιαζόμενα φιλολαϊκά μέτρα. Στην παρούσα φάση χρειάζεται ένα  συναινετικό διαζύγιο, χωρίς προστριβές και εντάσεις που κινδυνεύουν να αλλοιώσουν την αριστερή φυσιογνωμία του πλειοψηφούντος κόμματος. Διαφορετικά, ακόμα και οι υπομονετικοί ψηφοφόροι του θα αρχίσουν ν’ αναρωτιούνται «ποιος ψεκάζει αυτό τον τόπο»;

Χρύσα Κακατσάκη