Για να ακριβολογούμε όχι τόσο για την κυβέρνηση όσο για την ίδια τη χώρα. Μετά την ολοκλήρωση των συνταγματικών διαδικασιών στα Σκόπια, η συμφωνία των Πρεσπών θα έρθει προς κύρωση στην ελληνική Βουλή και ο καθένας θα αναμετρηθεί με τις ευθύνες του.

Τώρα που τέλειωσαν τα κάλαντα και η γενικότερη ραστώνη των γιορτών αρχίζουν τα δύσκολα για την κυβέρνηση. Για να ακριβολογούμε όχι τόσο για την κυβέρνηση όσο για την ίδια τη χώρα. Μετά την ολοκλήρωση των συνταγματικών διαδικασιών στα Σκόπια, η συμφωνία των Πρεσπών θα έρθει προς κύρωση στην ελληνική Βουλή και ο καθένας θα αναμετρηθεί με τις ευθύνες του.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Είναι ιστορικά και επιστημονικά αποδεδειγμένο πως η Μακεδονία περιλαμβάνει γεωγραφικά μια ευρύτερη περιοχή και με βάση αυτό το δεδομένο είχε μοιραστεί με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας και Αλβανίας. Είναι επίσης γνωστό ότι οι περισσότεροι πρώην πρωθυπουργοί τόσο στις φανερές όσο και στις μυστικές διαπραγματεύσεις αποδέχονταν μια σύνθετη ονομασία που θα περιείχε την επίμαχη λέξη. Προς τι λοιπόν οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί περί του ονόματος; Αν μάλιστα ανατρέξουμε στην Ιστορία διαπιστώνουμε ότι ο όρος Μακεδονία, ο οποίος πρωτοχρησιμοποιήθηκε επί Τίτο για το ομόσπονδο κρατίδιο της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, δεν είχε προκαλέσει αντιδράσεις ούτε από τον κόσμο ούτε από την επίσημη πολιτεία. Άραγε δεν υπήρχαν τότε πατριώτες;

Όσον αφορά τη γλώσσα, πρόκειται για τη σλαβομακεδονική που δημιουργήθηκε το 1945, γράφεται με το κυριλλικό αλφάβητο και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τα ελληνικά που μιλούσε ο Μ. Αλέξανδρος. Επομένως οι γείτονες δεν μας κλέβουν καμία πολιτιστική κληρονομιά ούτε ως προς αυτό το σημείο…

Ο ΣΥΡΙΖΑ επανειλημμένως έχει δηλώσει ότι έχει την απαιτούμενη πλειοψηφία, αλλά στην πραγματικότητα το τοπίο είναι θολό με τόσες υπαναχωρήσεις τόσο από κόμματα όσο και από μεμονωμένους βουλευτές. Πρώτο και καλύτερο το ΚΙΝΑΛ που, ενώ αναγνώριζε τα θετικά σημεία, προσφάτως έχει καταληφθεί από το σύνδρομο του μικρομεγαλισμού θεωρώντας ότι μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις. Οι ίδιες παλινωδίες παρατηρούνται και στον χώρο του παραπαίοντος Ποταμιού με τα συνεχή «ήξεις αφήξεις». Σταθεροί στις θέσεις τους παραμένουν οι ΑΝΕΛ, χωρίς να αποκλείεται κάποια έκπληξη διαφοροποίησης, και η Χρυσή Αυγή. Για το ΚΚΕ ούτε λόγος, εφόσον μάλιστα το βαραίνει η προσπάθεια κατά τον μεσοπόλεμο να καλλιεργήσει την ιδέα της μακεδονικής εθνικής ταυτότητας, την οποία πολλά στελέχη του είχαν ασπαστεί. Οσο για τη ΝΔ, η αδημονία της για πιθανή ανάληψη της εξουσίας την έχει οδηγήσει σε τρικυμία εν κρανίω. Μπερδεύει ένα εθνικό θέμα με την ψήφο εμπιστοσύνης.

Ωστόσο όλοι αυτοί οι απεργοσπάστες της πολιτικής σκέψης καλούνται να απαντήσουν στα εξής ερωτήματα: θέλουμε σταθερότητα στην περιοχή ή προτιμούμε να διαιωνίζεται μια κακοφορμισμένη πληγή; Θέλουμε να διατηρήσουμε την αξιοπιστία μας έναντι εταίρων και συμμάχων ή να γίνουμε ξανά ο περίγελος και η χαρά των γελοιογράφων; Θέλουμε να δείξουμε σεβασμό στο διεθνές δίκαιο ή να αφεθούμε για μια ακόμη φορά στην περιδίνηση μιας εμφύλιας διαμάχης με ήρωες και προδότες; Θα μάθουμε επιτέλους να ξεχωρίζουμε το εθνικό συμφέρον από τις πολιτικάντικες κολακείες στ’ αυτιά πατριδοκάπηλων και ακροδεξιών ψηφοφόρων και ενός παραπληροφορημένου λαού;

Η υπερψήφιση της συμφωνίας είναι μονόδρομος. Διαφορετικά θα δικαιωθεί ο Τσόρτσιλ που έλεγε: «Τα Βαλκάνια παράγουν περισσότερη ιστορία απ’ αυτήν που μπορούν να καταναλώσουν».

Κακατσάκη Χρύσα