Απ’ το ημερολόγιο του μήνα Δεκέμβρη

Αυτά τα μεγάλα πλοία της γραμμής Πειραιάς – Ηράκλειο θαρρείς και έχουν καταργήσει τα απαγορευτικά των περασμένων χρόνων. Όλο και πιο σπάνια καθηλώνονται ασάλευτα στα ντοκ. Η διαδρομή, ένα ουίσκι στο μπαρ κι ένα βλέφαρο που παιχνιδίζει πότε νυσταγμένο και πότε ατάραχο.

Δεκέμβρης 2003. Έχει σουρουπώσει και τα φώτα έχουν ανάψει στους δρόμους και στις βιτρίνες. Η πόλη ντυμένη γιορτινά. Μια υποψία ανακωχής πλανιέται γύρω μου. Είναι η ανάσα της Κυριακής στην καθημερινή μάχη. Οι ταμειακές έχουν σωπάσει και μια βουβαμάρα σκεπάζει τα πάντα. Ώρα για το δικό σου ταμείο σκέφτομαι. Κατηφορίζω την Έβανς και νάτους ξανά μπροστά μου. Ένα τσούρμο παιδιά, σχεδόν κουτρουβαλούν στο ίδιο δρομολόγιο μέχρι να φτάσουν στην πλατεία. Καφές κι ύστερα ζεστή μπουγάτσα στο «Κιρ-Κορ». Δεκέμβρης 1983. Τα «πηγαϊδάκια» στην πλατεία ανοίγουν πολύχρωμα σαν γιορντάνια και ακούγονται ξανά οι φωνές τους.

Δεκέμβρης 1989. Αγία Τριάδα. Μουσική Σκηνή «Τρομπόνι». Πρόβα, τσιγάρα και καφέδες. Ξενύχτια και τσακωμοί, νυσταγμένα «ριφ» στις κιθάρες, αργά και κουρασμένα βήματα. Οι φίλοι, επίδοξοι διαφημιστές και νεαροί παραγγελιοδόχοι σου χτυπούν τις πόρτες. Ακριβά αρώματα και άσπρα δόντια, κουστουμάκια «Armani». Αρχίζεις να συμφιλιώνεσαι με την ιδέα του θανάτου. Το καταλαβαίνεις λίγα χρονάκια αργότερα.

Χριστούγεννα 1996. Η Μαρία στολίζει το δέντρο. Οι παραγγελιοδόχοι δεν θα ξανάρθουν. Τα μαζεύεις και φεύγεις. Μια βόλτα μέχρι τα Ταμπακαριά μόνος. Από ’δω και πέρα αρχίζουν ατέλειωτες περιπλανήσεις και αναδρομές στον παιδικό σου κόσμο. Δεκέμβρης 1968. Αγία Τριάδα. Τοπίο σταχτί, «Μαύρος Γάτος», ξεγυρισμένα ζεϊμπέκικα, κουρασμένα κορμιά, παραγγελιές και μαχαίρια. Η προσφυγιά στην απομόνωση.

Χριστούγεννα 2003. Κατηφορίζεις την Έβανς κι όλα γύρω ακίνητα. Θλιμμένοι ‘Αη-Βασίληδες και γιρλάντες πολύχρωμες σε ταξιδεύουν πίσω. Λίγο πιο κάτω μ’ ένα ουίσκι στη μπάρα στο «καινούργιο Κύτταρο». Έτσι απαντά ο Γιάννης σ’ αυτούς που ψάχνουν μάταια να βρουν ταμπέλα. Η Μαρία απέναντί μου νυσταγμένη μονολογεί «αύριο πρέπει να στολίσω το δέντρο».

Δεκέμβρης 2018. Ξημερώνει Δευτέρα και θυμάμαι τους παλιούς μου φίλους. Τους βλέπω να περνούν μπροστά μου και να στέκονται μπροστά σ’ έναν καλά γυαλισμένο καθρέφτη. Διαφημιστές και παραγγελιοδόχοι που βουρτσίζουν τα δόντια τους και ισιώνουν τις γραβάτες στο ξεκίνημα της μέρας. Η ιστορία ξαναρχίζει και είναι ίδια. Μα τόσο ίδια!

Ο Γλάρος