Ο τίτλος του άρθρου είναι στίχος του Σεφέρη

Θα μπορούσε κανείς να πει – με μια δόση αυθαιρεσίας αλλά και αλήθειας συνάμα- πως όταν οι αρχαιολόγοι και οι εργαζόμενοι στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο συσκεύαζαν τα εκθέματα για να τα κρύψουν στα υπόγεια και να μην πέσουν στα χέρια των Γερμανών, συνομιλούσαν με τους ποιητές.

Δεν είχαν καιρό να προσέξουν τις φλέβες των αγαλμάτων, κατά το Μακρυγιάννη. Ήταν θέμα χρόνου για τους Ναζί να το επισκεφθούν να το λεηλατήσουν. «Σώματα βυθισμένα στα θεμέλια του άλλου καιρού, γυμνά. Μάτια προσηλωμένα σ’ ένα σημάδι.» Μα «κάθε νύχτα απ’ το ξερό πηγάδι έβγαιναν τ’ αγάλματα προσεχτικά κι ανέβαιναν στα δέντρα». «Λύγιζαν, γίνουνταν αλαφριά μ’ ένα ανθρώπινο βάρος».

Χλεύαζαν τους κατακτητές που βρήκαν έρημες αίθουσες και άδειες τις προθήκες. Τούτες τις πέτρες οι υπάλληλοι και οι εθελοντές τις εσήκωσαν όσο βάσταξαν.
Το αρχαϊκό μειδίαμα του Κούρου από το Σούνιο ήταν η ανταμοιβή για τον κόπο τους.

Κακατσάκη Χρύσα