«Όταν χρησιμοποιώ μια λέξη, είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι, σημαίνει ακριβώς ό,τι εγώ την επιλέγω να σημαίνει, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. 
-Το ζήτημα, επέμεινε η Αλίκη, είναι αν μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν πολλά διαφορετικά πράγματα.

-Το ζήτημα, είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι, είναι να ξέρεις ποιος κάνει κουμάντο.

Αυτό είναι όλο».

Αρκετοί ήταν αυτοί που διεκδίκησαν το ρόλο του αφεντικού τις τελευταίες μέρες, επιβεβαιώνοντας τον Λoύις Κάρολ στην Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Πρώτος και καλύτερος ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης που χαρακτήρισε τη διαφωνία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ «τρανσέξουαλ φωνή της Ελλάδας στο εξωτερικό», βάζοντας στο στόχαστρο μια κατηγορία ανθρώπων, αγνοώντας ή κρύβοντας επιμελώς  ότι ο όρος trans αποδίδει το κοινωνικό και όχι το βιολογικό φύλο. Είχε προηγηθεί άρθρο του Τετράδη Παπαδόπουλου στο Liberal με τίτλο «Μολύνει με «AIDS» τη χώρα η κυβέρνηση». Η μεταφορά που χρησιμοποίησε συνειδητά και σκόπιμα ο έμπειρος δημοσιογράφος μετέδιδε τον κίνδυνο και την απειλή, εξισώνοντας μια σωματική κατάσταση με την αντιπολιτευτική έκσταση 

Ο απόγονος του αρχιβασανιστή της Μακρονήσου Χρήστος Σκαλούμπακας σχολιάζοντας το θάνατο του Κυριάκου Παπαδόπουλου που έσωσε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές δαμάζοντας τα κύματα έγραψε: «Ήμασταν περήφανοι σε μια χώρα ηρώων που κατατροπώναμε τους εχθρούς μας! Σήμερα είμαστε περήφανοι για «ήρωες» που διασώζουν τους λαθροεισβολείς της». Με μια  γλωσσική ακροβασία μετατόπισε το νόημα από το πατριωτικό- εθνικιστικό φρόνημα στον χλευασμό.

Αν ωστόσο μια τέτοια αντίδραση ήταν αναμενόμενη από έναν δηλωμένο Χρυσαυγίτη, η δυσάρεστη έκπληξη ήρθε από την ΕΛΜΕ Λέσβου που επιμένει ότι ο όρος «λαθρομετανάστης» είναι δόκιμος και άρα δικαιούνται να τον χρησιμοποιούν οι καθηγητές, παρακάμπτοντας τη σύσταση της εισαγγελίας τους Αρείου Πάγου. Τα μέλη του ΔΣ, προσκείμενα στη ΝΔ, μ’ αυτή τους την απόφαση προτάσσουν την κομματική ή την προσωπική τους ιδεολογία, αρνούμενα την ιδιότητα του εκπαιδευτικού. Επιλέγουν τη βαρβαρότητα αντί του πολιτισμού με την ίδια ευκολία που οι Ναζί καρφίτσωναν τα κίτρινα αστέρια στο πέτο των Εβραίων. 

Συνθέτοντας τα παραπάνω παραδείγματα διαπιστώνουμε ότι οι λέξεις δεν ενσαρκώνουν απλώς απόψεις, αλλά νοοτροπίες ναρκοθετημένες στα στρατόπεδα του φυλετικού ή κοινωνικού ρατσισμού που εκπυρσοκροτούν μέσα στη συσκευασία μιας απεχθούς επικοινωνιακής φόρμας.

Στην αντίπερα όχθη αναπαύονται, κάτω από την επιφάνεια των κραυγών, οι ψίθυροι των πράξεων. Ο πατέρας Αντώνιος, η ψυχή της ΜΚΟ «Η κιβωτός του Κόσμου», βραβεύτηκε ως ο Ευρωπαίος πολίτης για το 2018. Είναι ο άνθρωπος  ο οποίος αποτίναξε τα ταμπού, σήκωσε τα ράσα του για  να παίξει μπάσκετ με τα «αλητάκια» της γειτονιάς, που όλοι τα έβλεπαν ως καμένα χαρτιά. Σε παλιότερη συνέντευξή είχε δηλώσει ότι στην Βασιλεία των Ουρανών δεν θα μπούμε με το ελληνικό μας διαβατήριο, αλλά με τα έργα Αγάπης. Σίγουρα, σ’ αυτό τον παράδεισο όπου βασιλεύει η αλληλεγγύη και όχι η παραφορά του μίσους μπήκε πρόσφατα και ο λιμενικός Κυριάκος Παπαδόπουλος. Καταργώντας τις θολές γραμμές των οριζόντων και των συνόρων έσωζε όσους θαλασσοπνίγονταν, πιστεύοντας πως το μόνο σημείο που ορίζει το γεωγραφικό μας στίγμα είναι ο ανθρωπισμός μας. 

Ένα στίγμα που αλλάζει πρόσημο όταν γινόμαστε μελαγχολικοί συνδρομητές μιας γλώσσας που δεν μας ανταποδίδει το αντίτιμο της συνδρομής μας. Το γλαύκωμα μας έφερε στο ραντεβού με την αμνησία της δικής μας προσφυγιάς και μετανάστευσης. Και τώρα αμφιβάλλουμε αν η γλώσσα, που μας δόθηκε στις αμμουδιές του Ομήρου και που περιέκλειε το σεβασμό στους απόκληρους, ήταν ελληνική ή μια γλώσσα που την έλεγαν Αδόλφο, σαν το σκυλί της Αστυνομίας.

Κακατσάκη Χρύσα