Πώς να μην ερωτευτείς τη νύχτα; Πώς να μην εμπιστευτείς τη σιωπή της; Χώνομαι στην αγκαλιά της. Της μιλάω δίχως λόγια. Της εξομολογούμαι τα πάντα. Όσο πιο σκοτεινή τόσα περισσότερα της λέω. Κρύβω λόγια μόνο αν φανεί κάποιο μακρινό φως.

Μ’ αφήνει να ταξιδεύω μέσα της. Πάνω στο ψηλότερο κατάστρωμα ενός πλοίου. Μέσα σ’ ένα λαγούμι που κρύβομαι. Κάτω από πεύκα.

Στη νύχτα μπορώ να κλάψω. Είναι η μόνη που αφήνω να με δει έτσι. Κι εγώ κρύβω την καύτρα του τσιγάρου μέσα στην παλάμη για να μην την ενοχλήσω. Η νύχτα με ανέχεται. Να της λέω ασυνάρτητα πράγματα. Ξέρω ότι με καταλαβαίνει. Αλλιώς, δε θα μου χάιδευε τα μαλλιά.

Η νύχτα δε με ρωτά «γιατί ήπιες πάλι;». Το αντίθετο, μάλιστα, με κρύβει όταν παραπατάω. Δε με ρώτησε ποτέ «γιατί δεν κοιμάσαι;». Ξέρει ότι δεν αντέχω τα όνειρα.

Η νύχτα μου λέει «μη φοβάσαι, εδώ είμαι εγώ». Κι αν με ζητήσεις μέρα, κλείσε τα μάτια και θα έρθω. Κι εγώ τα κλείνω. Σαν κρυφό ραντεβού. Σαν να απατάμε το φως. Τις σκιές. Η νύχτα δεν έχει σκιές. Το φως τις φτιάχνει.
Αυτές τις σκιές εκβιαστές που σ’ ακολουθούν σε ό,τι κι αν κάνεις. Σαν τύψεις που δε μπορείς να τις διώξεις επανορθώνοντας τ’ ανεπανόρθωτα.

Τα μεσάνυχτα. Εκείνη τη στιγμή που πατάει πάνω σε μέρες, άλλοτε πάνω σε δυο μήνες ή σε δυο χρόνια, σκύβει και τη φιλάω. Υμνώ το χάος του σκοταδιού της.

Κολυμπάω στο μαύρο της.
Μέχρι να στεγνώσω, ανάβω κι άλλο τσιγάρο.
Πίνω ακόμη μια γουλιά.
Κι ύστερα την ακούω εγώ.
Μέχρι να ξημερώσει, οπότε πρέπει πάλι να γίνω κάποιος άλλος.

Από τα κείμενα του φίλου Kartesios λίγο πριν αποσυρθεί...

Το τραγουδάκι επιλογή μας, μιάς και του άρεσε πολύ τότε..

Αρχίζει η νύχτα ξετυλίγεται μπροστά σου
κι ακολουθείς με βήμα σταθερό
Μα μεσ' στην άσπιλη και ήρεμη ματιά σου
κάτι σου φέρνει πυρετό...

Καίγεσαι μέσα στη δική σου φλόγα
μεσ' στις στροφές του νου σου τριγυρνάς...

Κι όταν σε παίρνει από κάτω αυτή η ρόδα
Ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς...

Μια νύχτα τόλμησες να μείνεις μόνος
Μια νύχτα τόλμησες...σε πλάκωνε ο ζυγός
Μια νύχτα τόλμησες δε σού 'φτανε ο πόνος
Μια νύχτα τόλμησες...κι έμεινες μοναχός

Στο δρόμο φέγγει η πολύχρονη προσπάθεια
κάτι δεν πάει καλά το ξέρεις από καιρό
Στη δίκη που 'στησες δικάζεσαι, δικάζεις
Αιρετικός στον ίδιο σου εαυτό...

Καίγεσαι μέσα στη δική σου φλόγα
μεσ' στις στροφές του νου σου τριγυρνάς...

Κι όταν σε παίρνει από κάτω αυτή η ρόδα
Ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς...

Μια νύχτα τόλμησες να μείνεις μόνος
Μια νύχτα τόλμησες...σε πλάκωνε ο ζυγός
Μια νύχτα τόλμησες δε σού 'φτανε ο πόνος
Μια νύχτα τόλμησες...κι έμεινες μοναχός

Τώρα μικρό μου πάψε και μην κλαις, θυμήσου...
Είναι η ζωή μας όπως τη φτιάξαμε εμείς
Τώρα μικρό μου πάψε και ήσυχα κοιμήσου...
Το μυστικό μας δεν το σκότωσε κανείς...