Απόψε μου αρέσει που ακούω το Misterioso και με ταξιδεύει σε άγνωστες λεωφόρους ενός τοπίου αδάμαστου. Η κλασική μουσική και η τζαζ έχουν αυτό το πλεονέκτημα, να μη σε δεσμεύουν με λόγια και καταστάσεις. Φαντάζομαι ας πούμε τα ευκίνητα δάχτυλα του Thelonius Monk να κυματίζουν πάνω στο κλαβιέ, διαχρονικό soundtrack της μελαγχολίας του Σεπτέμβρη.
Είπα Σεπτέμβρη, άρα τρύγος. Απόψε λοιπόν μου αρέσει που κάτι σταφύλια στη λαϊκή με επέστρεψαν στο πατητήρι με τα γυμνά πόδια και τα διαμελισμένα τσαμπιά, με επέστρεψαν στη γη, στο χώμα, στη μήτρα και τον τελικό προορισμό μου.
Απόψε μου αρέσει που δεν άκουσα ειδήσεις, μια σχεδόν οικολογική επιλογή ενάντια στην ηχορύπανση, μια μικρή πράξη αντίστασης στον ξεπεσμό του νοήματος. Προτίμησα να ξεφυλλίσω βιβλία και να σκοντάψω στο «κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά». Έτσι κάνουν και οι ποιητές. Στέλνουν σινιάλα, απασφαλίζουν στίχους και ελευθερώνουν το αίσθημα. Κανένα εγκεφαλογράφημα, καμιά μαγνητική τομογραφία δεν θα μπορέσει να διαγνώσει τις σκέψεις μου. Μία μόνο ανιχνεύσιμη.
Απόψε μου αρέσει που θα δω μια φίλη μου και θα εξασκηθώ στην ξεχασμένη τέχνη των συναντήσεων που νεκρανασταίνουν τις αισθήσεις, τους εύγλωττους μορφασμούς και τα χαμηλόφωνα χαμόγελα.
Απόψε μου αρέσει που βγαίνω στο μπαλκόνι και το βλέμμα μου αιχμαλωτίζει μια ηλικιωμένη γυναίκα που ετοιμάζεται για την απογευματινή της βόλτα. Σαν να τη βλέπω στο νεκροταφείο να μοιρολογεί με τον ίδιο μετέωρο λυγμό τον άντρα της και το φυτεμένο γιασεμί δίπλα στο μνήμα, που κιτρίνισε πριν την ώρα του.
Απόψε μου αρέσει που κλέβω τον χρόνο. Τον χρωματιστό, τον συμπυκνωμένο, τον γέρικο. Τα εργαλεία διάρρηξης ανά χείρας: Ο χάρτης της ονειρικής πολεοδομίας, τότε που η νιότη μας λυσσομανούσε. Τα ντουμανιασμένα μπαράκια, εκεί όπου το αλκοόλ μπόλιαζε το φλερτ και καταργούσε τη συστολή. Τα τραγούδια που χαράχτηκαν στις οπλές των Κενταύρων.
Μα όσο καλπάζουν οι μύθοι που αγαπήσαμε, ποτέ δεν θα χαθούμε.

Κακατσάκη Χρύσα