Aν το Υπουργείο Παιδείας ήθελε να προχωρήσει σε καινοτόμες και σαρωτικές αλλαγές, θα έπρεπε να προσθέσει το μάθημα της Απάτης, με αντικείμενο πώς τα στουρνάρια, σαν τους άσχημους βάτραχους, μεταμορφώνονται σε ακριβοπληρωμένα golden boys. Να εισάγονται στις Σχολές όχι μόνο όσοι συμπληρώνουν 3.000 μόρια, αλλά κι εκείνοι που δίνουν λευκή κόλλα ως ανταμοιβή για την εύστοχη αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος.

Και τώρα στα σοβαρά. Όταν διαπράττεται ένα έγκλημα, οι αστυνομικές έρευνες στρέφονται πρωτίστως στο κίνητρο. Τηρουμένων των αναλογιών, ο κ. Γαβρόγλου και το επιτελείο του οφείλουν να διευκρινίσουν ποιος είναι ο στόχος. Η αναβάθμιση της αξίας της γνώσης; Κάτι τέτοιο δεν είναι αντιληπτό, όταν εξοβελίζονται τα περισσότερα μαθήματα Γενικής Παιδείας, ενώ παραμένουν μόνο η Ελληνική Γλώσσα, η Γυμναστική και τα Θρησκευτικά  (για ευνόητους λόγους). Η ελάφρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού από την οικονομική αιμορραγία για φροντιστήρια και ιδιαίτερα; Ούτε αυτό, εφόσον οι γονείς θα συνεχίσουν τις θυσίες για να περάσει το παιδί τους σε μια περιζήτητη και υψηλόβαθμη σχολή. Να σχηματισθεί η επικοινωνιακή εντύπωση σχετικά με τη μέριμνα της Πολιτείας για την Παιδεία με το ανάλογο εκλογικό αντίκρισμα; Ή να απορροφηθούν ενδεχομένως ευρωπαϊκά κονδύλια- όπως είχε συμβεί με τη μεταρρύθμιση επί Αρσένη (η οποία κράτησε μόλις ένα χρόνο, ίσα για να πάρουμε τα λεφτά), με αντίτιμο την υπακοή στις εντολές των θεσμών, σύμφωνα με τους  κακεντρεχείς και καχύποπτους; 

Η ασάφεια των στόχων και η τσαπατσούλικη αντιγραφή ξένων συστημάτων (σε πολλά σημεία τους πχ οι εξαγγελίες θυμίζουν το γαλλικό μπακαλορεά ή τις φινλανδικές δημιουργικές εργασίες σε κακέκτυπο) προβληματίζουν όχι μόνο τους άμεσα εμπλεκόμενους αλλά και κάθε σκεπτόμενο πολίτη. Πώς να μην διερωτηθεί κανείς πχ για την κακοποίηση που έχει υποστεί η Ιστορία τα τελευταία χρόνια; Αφαιρέθηκε από την διδακτέα ύλη των υποψηφίων το κεφάλαιο της Γενοκτονίας των Ποντίων και προσφάτως δεν εξετάζεται στη Γ’ Γυμνασίου και η Επανάσταση του 21. Με τις αλλαγές,  ολόκληρο το μάθημα στη Γ Λυκείου ρίχνεται στο πυρ το εξώτερον, ίσως για να αποφευχθεί  ένας νέος ντόρος για το συνωστισμό της Σμύρνης και διάφορα άλλα ενοχλητικά. Ίσως σαν τιμωρία για τη συμβολή της στη διαμόρφωση εθνικής συνείδησης, πράγμα άχρηστο σε μια παγκοσμιοποιημένη εποχή. Τέλειο άλλοθι στο Κράτος να απαλλαγεί από την υποχρέωση να εγκολπωθεί και να διαφυλάξει τον πολιτισμό του. Και στο κάτω κάτω γιατί οι έφηβοι πρέπει να ξέρουν για τον Χίτλερ και το Ναζισμό; Γιατί να μάθουν να συσχετίζουν τους εποικισμούς της αρχαιότητας με την εξέλιξη της οικονομίας, τη σύγχρονη αποικιοκρατία ή τα διλήμματα των μικρών λαών ανάμεσα στην υποταγή και τον αγώνα αυτοθυσίας;

Η γενικότερη υποβάθμιση των ανθρωπιστικών σπουδών είναι αναγκαία κατά τους ιθύνοντες, γιατί προέχει η κατάκτηση των αγορών που μιλάνε αγγλικά και όχι φυσικά λατινικά. Ως εκ τούτου καμία σχέση δεν μπορεί να έχει ο homo educandus με τη  ρευστοποιήσιμη πληροφορία άμεσης  εφαρμογής. Οι Λατίνοι, όπως και οι Έλληνες, αντιλαμβάνονταν τη γνώση σαν ένα ανοικτό σύμπαν και όχι σαν μια σειρά  ερωταπαντήσεων  multiple choice. 

Το κράτος επομένως, πριν βουτήξει στα βαθιά νερά της μεταρρυθμιστικής αβελτηρίας, ας σκεφθεί ότι δεν βαθμολογούνται μόνο οι μαθητές αλλά και το ίδιο. Μέχρι τότε οι πανεπιστημιακοί θα αναλύονται σε κοπετούς για το χαμηλό επίπεδο, θα χαμογελάμε άπαντες πικρά στα ρεπορτάζ   των εθνικών επετείων για τα ανιστόρητα «μαργαριτάρια’ και μόνο μια μικρή μερίδα μαθητών,  χαρούμενη για την κατάργηση των «άχρηστων» μαθημάτων, θα αφιερώνει στον κ. Γαβρόβλου το άσμα «ήταν η ζωή μου κόλαση και την έκανες απόλαυση».

Χρύσα Κακατσάκη