Κι αυτό το καλοκαίρι… τραυματίας σερνάμενος. Φτάνει στο κατώφλι μας τυλιγμένο τον τελευταίο θύσανο του ουρανού μας. Στα χείλη του, άγουρα κεράσια, αγέλαστες θημωνιές και αψιθύριστα όνειρα.

Λίγο ακόμα, κι οι ενιαύσιοι όρκοι των εραστών θα μείνουν αταξίδευτοι μαζί με τα στεριανά παραγάδια σε νοτισμένες και αφιλόξενες ακρογιαλιές. Λίγο ακόμα, να ξεθωριάσουν τα χρώματα, να βουλιάξουν τα σώματα στο απύθμενο της προσμονής.

Ο Γλάρος