Ο εαυτός μου. Ένα παζλ από εμπειρίες, στιγμές, ανθρώπους, ιδέες, όνειρα, φιλοδοξίες.
Αποσυντίθεμαι. Ξεχνάω όσα ήξερα. Χάνω ανθρώπους. Θάβονται οι εμπειρίες για να μην πληγώνουν τη μνήμη. Ασχημαίνουν οι στιγμές μου. Σβήνουν όνειρα. Απαξιώνονται οι φιλοδοξίες.

Η θλίψη υπονομεύει τα χαμόγελα. Τα ενοχοποιεί. Οι διαφημίσεις φωνάζουν ότι το νόημα των γιορτών είναι τα δώρα. Προσπερνώ βιτρίνες με κεφάλι σκυμμένο. Ντροπιασμένος που είμαι εκτός νοήματος γιορτών. Πιθανόν σύντομα κι εκτός νόμου. Διότι με νόμο θα αγοράζω για να στηριχτούν οι επενδυτές.

Θ’ ακούσω και κάλαντα. Από ανθρώπους που ξέρω ότι δε θέλουν να τα πουν. Με την αγωνία στραμμένη στο πόσα θα τους δώσω. Θέλω να δώσω χωρίς να μου τα πουν. Δεν έχω. Ντροπή κι αυτοί, ντροπή κι εγώ, αυτή την τροπή πήραν τα πράγματα και κατηφορίζουν.

Επιτέλους επιστρέφουμε στις ρίζες μας. Έτσι λένε. Βαφτίζουν εξωτική την ανέχεια. Λες και το κάνουμε από επιλογή. Θα βρούμε ξανά τις χαμένες αξίες μας. Έτσι λένε. Βαφτίζουν παράδοση και αξία τη βρώμα στο χνώτο από την πείνα.

Θα γίνουμε σαν παραμύθι. Έτσι λένε. Μόνο που το κοριτσάκι στη γωνία δεν πουλάει σπίρτα, αλλά κάνει πιάτσα για μαυραγορίτες. Το μόνο κοινό τους είναι το τέλος τους.

Να ευχηθώ καλά Χριστούγεννα. Έτσι λένε. Να μαγαρίσω δηλαδή κι άλλα κομμάτια μου. Να υποκριθώ ότι αυτά τα Χριστούγεννα είναι σαν όλα τα προηγούμενα. Λες και μπορώ να πάρω ρεπό από την πραγματικότητα.

Να γεμίσω με γιρλάντες και φωτάκια τα σκοτάδια τους για να μη μοιάζει με σκοτάδι. Το σκοτάδι όμως δεν ξεγελιέται. Το απαιτούν οι μέρες. Έτσι λένε. Όμως οι μέρες πάνε στράφι. Άλλοι είναι αυτοί που απαιτούν. Με νομοθετική ρύθμιση θα πρέπει να εμφανιστώ χαρούμενος. Δια να συμβάλω στη συνοχή της κοινωνίας.

Αποσυντίθεμαι.
Φέτος ο Χριστούλης θα γεννηθεί στο δρόμο. Τη φάτνη την έκαψαν για να ζεσταθούν.

(Από το ιστολόγιο του φίλου "Kartesios". Δυστυχώς, δεν υπάρχει πια..)

Ας το ντύσουμε και μουσικά...