Ήταν τα πρόσωπά τους που μοίραζαν θάνατο. Κι ύστερα, τα χέρια τους που ακουμπούσαν τρεμάμενα τα σερβίτσια. Μέχρι να φτάσει εκείνη η μπουκιά στο στόμα τους ήταν σα να περνούσαν χίλιες ζωές. Είπα κάποτε, δεν θα ξαναπεράσω από ‘δω, κι ύστερα πάλι ακολουθούσα τον ίδιο λασπερό δρόμο. Βλέπεις, είναι κάποιες πόλεις που σε οδηγούν αδίστακτα στις παρυφές της απόγνωσης. Ένα βήμα παραπάνω μέχρι να γίνεις κι εσύ συνδαιτυμόνας σ’ αυτά τα θλιβερά γεύματα.

Ο Γλάρος