Περιμένοντας την καταιγίδα, στέγνωσαν οι μέρες μας. Κρέμονται στην απλώστρα του χρόνου όπως εκείνα τα λιωμένα μπλου τζην της εφηβείας, όπως εκείνη η εκδρομή στο εκκρεμές της μνήμης.

Περιμένοντας την καταιγίδα, χάθηκαν τα μονοπάτια και τα χνάρια των ανθρώπων κάτω από μια κόκκινη παλίρροια κι ένα ετοιμόρροπο σύννεφο. Κι αν τύχει κάποτε και σε ξαναδώ, δεν θάναι που η ζωή μου χαμογέλασε, αλλά ο αντικατοπτρισμός σε μια ατέρμονη δίψα.

Ο Γλάρος