Στεκόσουν πάντα πίσω από το μπαρ της νιότης μας. Κάτω από τρεμάμενα φώτα, ανάμεσα σε καλογυαλισμένα σερβίτσια και κουρασμένα βλέμματα. Κάπου εκεί, ανάμεσα στην εύθραυστη μνήμη και τα παγωμένα χαμόγελα των περαστικών. Ανάμεσα στις χαραμάδες του πάθους. Ένας καλοβαλμένος δανδής στο σκηνικό των ονείρων μας, της μαγικής μας πόλης. Πώς να τονίσω την τελευταία λέξη τώρα που οι ζωές μας αδειάζουν, το «μαγαζί» κλείνει και κατεβαίνουν τα ρολό. Κλείνεις τα φώτα αναστρέφοντας την ταμπέλα του. Απών!

Ο Γλάρος