Να παντρεύεις την ποίηση με τον πολιτισμό είναι δύσκολο εγχείρημα. Τα κατάφεραν όμως με τον καλύτερο τρόπο τα παιδιά από την Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Δομήνικος Θεοτοκόπουλος».

Η παράσταση στο κηποθέατρο «Μ. Χατζιδάκις». Τίτλος της παράστασης «Διάφανες αυλαίες» τίτλος από τους στίχους του Ανδρέα Εμπειρίκου.

Χαμηλώνουν τα φώτα, η παράσταση αρχίζει. Μουσική, και κάτι σκιές ξεπροβάλλουν. Κίνηση, μουσική, έκφραση, όλα αρμονικά, όλα δεμένα τέλεια πάνω στη σκηνή. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα! Τα παιδιά δεν είχαν απολύτως τίποτα να ζηλέψουν από επαγγελματίες ηθοποιούς! Ρόλος, μουσική, και ψυχή αυτών των παιδιών, ένα όλα μαζί! Μαζί τους και μεις όλοι από κάτω. Άκρα του τάφου σιωπή. Περιμένεις να μπεις στο νόημα της παράστασης, στην υπόθεση του έργου…

Υπόθεση έργου δεν υπάρχει! Μόνο μουσικά κομμάτια και που μέσα από αυτά τα μικρά μουσικά ακούσματα, στο κάθε ένα, τα παιδιά περνάνε μηνύματα! Μηνύματα, προβληματισμό, για όσα ζούμε, νιώθουμε, μα και όσα μας ταλανίζουν την καθημερινότητα μας και τη ζωή μας. Μια ζωή, που σίγουρα δεν μπορείς να πεις ότι της έχουμε χαράξει και τη καλύτερη πορεία. Γιατί, και ποιος φταίει, ίσως δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε. Άλλωστε, αυτό είναι και το μήνυμα που θέλουν να περάσουν αυτά τα παιδιά. Να προβληματιστείς εσύ, εγώ, όλοι μας! Και από κει και πέρα, η ευθύνη ανήκει προσωπικά στον καθένα μας…

Δεν θέλεις να τελειώσει αυτό που βλέπεις!

Ένα νέο κορίτσι η Ελένη Τορνεσάκη, κόρη του καλού φίλου Γιάννη Τορνεσάκη στη κιθάρα.

Κάποτε θα `ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Και το παιδί η μικρούλα Εύα Μαρθαλαμάκη. Φυλακισμένη μέσα σε κύκλο από ανθρώπινα σώματα να προσπαθεί να ξεφύγει. Και η μάνα, Βαγγελιώ Δασκαλάκη, έξω από το κύκλο-φυλακή να προσπαθεί να σώσει το παιδί της! Να σώσει το παιδί!

Η ευλογία του παιδιού είναι να ζει τα όνειρα του. Όπως εκείνο τα φτιάχνει μόνο του. Με τις δικές του τρομάρες να φοβάται, με τις δικές του χαρές να γελά! Και όχι όπως γίνεται σήμερα, δίνοντας τα όλα αυτά αντιπαροχή για να γελά και να τρομάζει με όσα άλλοι του ετοίμασαν, ανταλλάσοντας τον εαυτό του με το διαβατήριο στη κοινωνία!

Θα μπορούσα πολλά να πω για τη παράσταση. Αν και δεν ήταν παράσταση για μένα. Ήταν πραγματικά κατάθεση ψυχής από όλα τα παιδιά! Ευχαρίστως, θα μπορούσα να την ξαναδώ και μία και δύο και δεν ξέρω και γω πόσες φορές ακόμα!

Μια εξαίρετη παράσταση σε όλα της, και που δεν θα μπορούσε να γίνει αν δεν υπήρχε ένα άτομο! Η Γιάννα Κεφάλα, που με την σκηνοθετική της εξαίσια ματιά μας πρόσφερε αυτή την παράσταση.

Εύγε, Γιάννα!!

Τα μουσικά ακούσματα που πάνω σε αυτά όπως είπα ήταν οι ρόλοι των παιδιών, ήταν των: Εμπειρίκου, Χριστιανόπουλου, Λειβαδίτη, Αζίς Νεσίν, Ναζίμ Χικμέτ, αλλά και μελοποιημένοι στίχοι Σεφέρη, Καβάφη, Καζαντζάκη. Αν μου διαφέυγει κάποιος, συγχωρήστε με.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι που ειλικρινά εγώ θα το ήθελα να συμβαίνει περισσότερες φορές στη πόλη μου. Θα ήθελα οι άρχοντες της πόλης μου και οι ειδικοί σε θέματα πολιτισμού να ενισχύουν περισσότερο τέτοιες προσπάθειες. Τα παιδιά σχεδόν μόνα τους στηρίζουν όλα αυτά που γίνονται. Όσα διδάσκουν στις τάξεις στα παιδιά μας, τα μεταφέρουν και στις θεατρικές τους παραστάσεις. Παραστάσεις που κάνουν κάθε χρόνο στον συγκεκριμένο χώρο. Μπορεί να τους παραχωρεί ο Δήμος το χώρο, μα δεν φτάνει μόνο αυτό. Θα μπορούσε παραπάνω να κάνει πράγματα ο Δήμος. Γνώμη μου! Άλλωστε, όταν συχνά πυκνά σε εκδηλώσεις πχ στολισμού Χριστουγεννιάτικου δένδρου δίνει ένα σκασμό λεφτά στον κάθε αηδό και αηδά (δεν είναι ορθογραφικό λάθος, μα να βγάλω και λίγο το άχτι μου..) δεν θα έπρεπε αυτά τα παιδιά και όλοι αυτοί φυσικά που και τη τέχνη προάγουν μα και παράγουν πολιτισμό, να ενισχύονται λίγο παραπάνω;;

ΟΧΙ όλα για την εικόνα και τα Μέσα Ενημέρωσης!

Προσοχή λοιπόν, γιατί όπως είπε και ο μεγάλος Αμερικάνος ποιητής Allen Ginsberg

«Όποιος ελέγχει τα Μέσα Ενημέρωσης και την εικόνα, ελέγχει τον πολιτισμό»

Τσαγκατάκης Χαράλαμπος