Μ. Παρασκευή, πριν αρκετά χρόνια βρίσκομαι στη Ρώμη κι έχω κατέβει στο κέντρο της πόλης για τα πασχαλιάτικα ψώνια. Εχω περπατήσει τον πιο εμπορικό δρόμο, τη via del Corso, κι αποκαμωμένη φθάνοντας στο τέρμα του κάθομαι σε ένα καφέ για να ξαποστάσω. Ξεχωρίζω ανάμεσα στη βουή του κόσμου μια θεσπέσια μελωδία. Μπαίνω με τις τσάντες στην Santa Maria del Popolo και αντικρίζω την Ειρήνη Παππά εν μέσω χορωδίας να ψάλλει το stabat mater (μεσαιωνικός ύμνος, κάτι σαν τα δικά μας εγκώμια που έχει μελοποιηθεί από αρκετούς συνθέτες). Στέκεται αρχικά στο βωμό σαν αρχαία ιέρεια, κάτω από δυο πίνακες του Καραβάτζιο. Συμπτωματικά ο ένας είναι η Σταύρωση του Πέτρου. Διασχίζει το ναό, οδύρεται σαν αλλοπαρμένη μάνα που έμαθε τα άσχημα μαντάτα. Οι τσάντες μου πέφτουν ασυναίσθητα. Δεν τις μαζεύω.

Μια λέξη μόνο. ΡΙΓΟΣ

Κακατσάκη Χρύσα

Μπορείτε να πάρετε μια μικρή ιδέα από ολόκληρη την παράσταση του έργου που είχε ανέβει σε θέατρο της Νάπολης. Δυστυχώς τότε δεν υπήρχαν κινητά. 3 λεπτά από το χρόνο σας