Αυτή την εβδομάδα αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Θεωρώ χρέος, να νοιαστώ λίγο για τον εαυτό μου και μέσα από το σημερινό κείμενό μου, να μιλήσω για την καλή πλευρά των συνανθρώπων μου, αυτή που γεννάει μια κάποια ελπίδα για τη ριμάδα καθημερινότητα που βιώνουμε. Εδώ στη Νεάπολη αποφάσισε να βρέξει για τα καλά και να μου θυμίσει λίγο το χειμώνα που από καιρό περιμένουμε. Λίγο το κρύο και η βροχή, λίγο το χριστουγεννιάτικο στόλισμα των καταστημάτων, προσφέρουν μια ιδέα της επικείμενης έλευσης των άγιων ημερών που πλησιάζουν και ενός πνεύματος αλληλεγγύης, αγάπης και προσφοράς προς τον συνάνθρωπο.

Δεν έχει περάσει μεγάλο διάστημα, όμως μου έχει αποτυπωθεί μια εικόνα τόσο απλή και όμορφη που όποτε την ανακαλώ με τη σκέψη, μου γεννά συναισθήματα αισιόδοξα και ένα ελπιδοφόρο χαμόγελο, από αυτά που σχεδόν παρακαλείς να σου προσφέρει κάποιος ή κάτι, ένα σημάδι σχεδόν θεϊκό, αφού μόνο αυτό φαίνεται να σου έχει απομείνει. Βρέθηκα τυχαία σχεδόν στην εστία των οδηγών του Αγίου Νικολάου, ένα μικρό κτίριο που τους έχει παραχωρηθεί προκειμένου τα παιδιά-οδηγοί να στεγάζουν τις δραστηριότητές τους. Βέβαια να μπεις στην εστία μια κουβέντα ήταν. Κούτες αριστερά και δεξιά, στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη, πολλές κούτες. Πάνω σε αυτές υπήρχαν καρτελάκια με τον προορισμό τους. Άλλες για Χίο τράβηξαν κι άλλες για Μυτιλήνη. Γνώριζα ότι το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού συγκέντρωνε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τους συνανθρώπους- πρόσφυγες. Αυτό το πράγμα όμως που αντίκρισα ήταν το κάτι άλλο!

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να τα βγάλω μια φωτογραφία. Ξέρω πως δε φτάνει να μιλήσω γι' αυτό, όχι μόνο για την εικόνα που αντίκρισα αλλά για αυτό που είδα πραγματικά. Πίσω από αυτό που τα μάτια μου συνέλαβαν, είδα την ανιδιοτελή προσφορά των ανθρώπων που αποκρίθηκαν στο κάλεσμα της συγκέντρωσης προϊόντων για τους πρόσφυγες. Στην πλειοψηφία τους, τα υλικά μπορεί να ήταν άχρηστα σε μας αλλά σε καμία περίπτωση δε μειώνει αυτή την όμορφη κίνηση, στο κάτω-κάτω κάτι που για μας είναι άχρηστο, μπορεί να κάνει τη διαφορά σε ανθρώπους που δεν έχουν ούτε καν αυτά που "εννοούνται". Και σίγουρα κάθε τέτοια κίνηση κάνει τη διαφορά.

Εκείνη τη μέρα διαπίστωσα πως ο άνθρωπος κέρδισε κάτι. Η πρώτη μου σκέψη ήταν στα μικρά παιδιά, τους μικρούς οδηγούς. Ξέρω πως η αθώα ψυχούλα τους βιάζεται καθημερινά. Όσο και αν προσπαθούμε να τα προφυλάξουμε και να τα κρατήσουμε αγνά, μέρα με τη μέρα χάνουν τη αθωότητα τους. Εκείνη τη μέρα όμως που τα παιδιά αντίκρισαν τη γενναιόδωρη προσφορά του περίγυρού τους σε κόσμο που πραγματικά το έχει ανάγκη, που κατάλαβαν την αξία της ανιδιοτελούς βοήθειας, η ανθρωπότητα κέρδισε κάτι, κάτι για το οποίο έχει δικαίωμα να ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο. Και είναι η καλή πράξη και συμπεριφορά όλων εμάς, των μεγάλων, που θέτουμε τους όρους του αύριο, με κιβωτό την επόμενη γενιά, για να παραλάβει έναν κόσμο σακατεμένο και να τον κάνει λίγο καλύτερο.

Τέτοιοι θεσμοί όπως ο οδηγισμός και ο προσκοπισμός, έχουν ούτως ή άλλως μερίδιο ευθύνης της ελπίδας ενός καλύτερου αύριο. Και δεν είναι μόνο οι οδηγοί και οι πρόσκοποι. Είναι κάθε είδους ομάδες ή μεμονωμένοι συνάνθρωποί μας, που καθημερινά βοηθούν όποιον έχει ανάγκη, όπως μπορεί ο καθένας. Χαίρομαι που δε μπορώ να τους κατονομάσω όλους, αφού η λίστα θα ήταν ατελείωτη. Λυπάμαι που δεν τους γνωρίζω όλους αυτούς, τους καθημερινούς αφανείς ήρωες, τους σύγχρονους σωτήρες της ανθρωπότητας. Αν τους γνώριζα θα ήμουν κι εγώ ένας καλύτερος άνθρωπος. Ξέρω πως όλοι αυτοί δεν περιμένουν αντάλλαγμα. Ξέρω πως οι πράξεις τους δεν είναι συναλλαγές, ή τουλάχιστον δεν είναι οι πεζές συναλλαγές που μας υπαγορεύουν να χρησιμοποιούμε για να επιβιώσουμε στη σύγχρονη εξευγενισμένη ζούγκλα του μάταιου.

Το καλό που κάνεις θα το πάρεις πίσω σε πολλαπλάσια μορφή. Είτε βοηθάς έναν άρρωστο, άστεγο ή ηλικιωμένο άνθρωπο, είτε ένα ζώο, η ανταμοιβή σου θα είναι ούτως ή άλλως μεγαλύτερη αυτού που έδωσες. Θα είσαι και συ ένας υπεράνθρωπος. Αυτός που απαρνήθηκε το συμφέρον και την ασφάλειά του. Αυτός που δε δέχτηκε ανταμοιβή και όμως ανταμείφθηκε γι αυτό. Για μένα η βοήθεια προς κάποιον αδύναμο είναι ο δρόμος προς τη θέωση.

Διάβαζα χθες ότι κάπου στην Κομοτηνή, κατέρρευσε μια γυναίκα Ρομά σε πολυσύχναστο δρόμο της πόλης. Τραγικές φιγούρες τα δύο νήπια παιδιά της που προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συνέβη στη μητέρα τους και να τη συνεφέρουν. Αρκετοί περαστικοί απλά συνέχισαν να είναι περαστικοί. Κανείς δεν έδωσε σημασία στη γυναίκα που σωριάστηκε στο δρόμο, ώσπου επιτέλους βρέθηκε μια γυναίκα που διατηρούσε κατάστημα εκεί κοντά και κάλεσε το ΕΚΑΒ. Φυσικά ένας πρώτος συλλογισμός σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το τι θα συνέβαινε αν η γυναίκα εκείνη δεν ήταν Ρομά, παρά ελληνίδα ή έστω κάποιας "αποδεκτής υπηκοότητας". Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του και να προβεί στις όποιες γενικεύσεις. Εγώ μόνο θα πω πως οι περαστικοί από εκείνο το σημείο θα παραμείνουν περαστικοί για την υπόλοιπη ζωή τους.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Μια γιορτή που έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μας, όχι μόνο σαν περίοδο καταναλωτισμού αλλά και σαν την καλύτερη περίοδο να επιδείξουμε το πνεύμα αλληλεγγύης που κρύβεται κάπου μέσα μας. Πίσω από το κόκκινο χρώμα του Άη Βασίλη υπάρχει ένα κόκκινο πιο βαθύ, αυτό του ανθρώπινου αίματος. Ξέρω πως ίσως δε μπορούμε να το αποτρέψουμε. Γνωρίζω σίγουρα ότι μπορούμε να μη βαφτούμε με αυτό. Έχουμε τη δύναμη να γιάνουμε τις πληγές των πονεμένων, να σκουπίσουμε τα δάκρυα και να προσφέρουμε ένα χαμόγελο. Αυτό θα είναι και το μεγαλύτερο δώρο για τα Χριστούγεννά μας. Δεν αρκούν οι ευχές και οι προσευχές. Ας επιλέξουμε να μην είμαστε περαστικοί από το κόσμο αυτό.

Ευχαριστώ όλους τους αλληλέγγυους συνανθρώπους μου για την ελπίδα που προσφέρουν σε τούτο τον τόπο.

Διογένης