Ξεκίνησα να γράψω μια ανοικτή επιστολή προς εσάς που μας ψηφίσατε, είτε τη Δημιουργία Ξανά είτε τη Δράση και Φιλελεύθερη Συμμαχία (ΦΣ). Πολλοί από εσάς, το ξέρω από κουβέντες που έκανα μαζί σας, στις 6 Μαΐου πετάξατε όλα τα άλλα ψηφοδέλτια και μείνατε μόνοι πίσω από το παραβάν με τα δύο ψηφοδέλτιά μας, δυσκολευόμενοι να αποφασίσετε ποιο από τα δύο σας ταιριάζει τελικά περισσότερο. Άλλοι το κάνατε λίγο νωρίτερα. Σας συγχαίρω όλους από βάθους καρδίας! Είμαι σίγουρος πως αυτό που ρίξατε τελικά σας έκανε πραγματικά υπερήφανους για την επιλογή σας, όπως λίγες φορές έχετε νιώσει ψηφίζοντας στη ζωή σας, ή ακόμη και ψηφίζοντας για πρώτη φορά. Υπερήφανοι που μπορούσατε να διαλαλήσετε ότι αυτό που κάνατε ήταν το σωστό. Υπερήφανοι που εσείς πραγματικά δε θα μετανιώσετε ποτέ με την επιλογή σας.

Οι λόγοι για την επιλογή σας φαίνεται να άλλαξαν δέκα ημέρες μετά τις εκλογές, όταν η χώρα περιήλθε σε κυβερνητικό αδιέξοδο. Πολλοί από εσάς μου είπατε πως τώρα φοβάστε τόσο πολύ για την ολοκληρωτική καταστροφή της πατρίδας μας ώστε θα ψηφίσετε τη ΝΔ ακόμη και αν την αντιπαθείτε σφόδρα. Από άλλους άκουσα πως η διαφαινόμενη συνεργασία της Δράσης/ΦΣ με τη ΔηΣυ θα ήταν προδοσία, ενώ το ίδιο άκουσα και αργότερα – για άλλους λόγους – όταν συνεργαστήκαμε στο συνασπισμό που τώρα κατεβαίνει στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου. Αυτά, ξέρετε βέβαια, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις: ενδίδοντας στο καταναγκαστικό δίλημμα «ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ», κανείς προσπαθεί να αποποιηθεί την ευθύνη για την ψήφο σε αυτό που αληθώς (και δικαίως) απεχθάνεται. Ομοίως, εκείνοι που δεν μπορούσατε να ψηφίσετε το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα που σας έκλεψε τους κόπους μιας ζωής και έχει τους πρωταιτίους αυτού του εγκλήματος στη φυλακή του Κορυδαλλού, σκέφτεστε σοβαρά μήπως ξανακάνετε το απονενοημένο διάβημα. Ναι, το άκουσα κι αυτό. Οι προφάσεις, μάλιστα, ήταν παρεμφερείς: ο τάδε δεν είναι νέος, ο δείνα δεν είναι ορθόδοξος, ο άλλος δεν είναι ετερόφυλος, και άλλα τέτοια φαιδρά. Για την ταμπακιέρα, κουβέντα. Για τις μεταρρυθμίσεις, τουμπεκί. Αργός θάνατος, δηλαδή…

Επειδή όμως γράφω σε ανθρώπους που μία φορά στη ζωή τους, πραγματικά, ήταν υπερήφανοι πως η επιλογή τους ξεχώρισε ξεκάθαρα μέσα στη λάσπη του λαϊκισμού, υπερήφανοι πως αυτό ήταν το πιο σωστό απ’ όλα (χωρίς, απαραίτητα, να είναι το απολύτως σωστό, καθώς δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα), και άρα γράφω σε σοβαρούς ανθρώπους που καταλαβαίνουν την ουσία των επιλογών τους, θα είμαι ευθύς και ξεκάθαρος: μη λέτε ψέματα στον εαυτό σας για να δικαιολογηθείτε, και μην τα λέτε ούτε σε εμάς. Πέραν της προφανούς αριθμητικής λογικής, δηλαδή πως εσείς που είστε το 4% της χώρας δε θα κάνετε διαφορά αν μερικοί πάτε στη ΝΔ και μερικοί στο ΠΑΣΟΚ, αλλά θα κάνετε τεράστια διαφορά για το αν θα μπουν δυνατοί μεταρρυθμιστές στη βουλή, υπάρχει και ένας σοβαρός ιστορικός λόγος. Από το 1974 ως σήμερα, κάθε εκλογική αναμέτρηση παρουσιαζόταν ως ένα δίλλημα για να κοροϊδέψουν τον κόσμο, και το κατάφερναν. Αν εσείς, ειδικά εσείς, δεν πατήσετε πόδι και ανατρέψετε αυτή την κατάσταση, κανείς δε θα το κάνει για σας. Αν εσείς, το 4% που ψήφισε με πλήρη επίγνωση και σοβαρότητα, δώσετε το δικαίωμα να επιστρέψουν αυτοί που μας έκλεψαν και μας κατέστρεψαν, τότε θα εισπράξετε δικαίως τη χλεύη των παιδιών μας που τους φορτώσαμε το χρέος το δικό μας.

Για όσους από εσάς, και είστε πολλοί, αποφασίσατε πως επιτέλους βρήκατε αυτό που σας εκφράζει και που μπορεί να σώσει την Ελλάδα μας πραγματικά, τότε πρέπει να ξεπεράσετε το σύμπλεγμα της μικρής ομάδας, το κόμπλεξ του «εγώ τα λέω αλλά κανείς δε μ’ ακούει». Υπάρχουν εκεί έξω παθιασμένοι άνθρωποι που έχουν τυφλωθεί από το λαϊκισμό και τη μισαλλοδοξία, φανατισμένοι σα νεοφώτιστοι από τα ίδια κόλπα του «λεφτά υπάρχουν» σε άλλο περιτύλιγμα. Λένε πως θα ψηφίσουν για να τιμωρήσουν και δεν τους νοιάζει τι θα γίνει γιατί οι ίδιοι έχουν χάσει κάθε ελπίδα, ή έχουν πιστέψει κάποιον εθνοσωτήρα «πατριώτη» που θα μας σώσει με τον τσαμπουκά και τη μαγκιά του. Αυτοί παθιάζονται με ανοησίες, αλλά δεν είναι εκείνοι το θέμα μας. Το θέμα μας είστε εσείς: Εσείς, με τι παθιάζεστε; Ή, για να το δούμε αλλιώς, εσείς γιατί ΔΕΝ παθιάζεστε; Όταν η χώρα μας περνάει αυτά που περνάει, όταν οι άνθρωποι πεινάνε στο δρόμο, εσείς μπορείτε να μην κάνετε κάτι πέραν του να ψηφίσετε αυτό που σας εκφράζει; Εσείς δε μπορείτε να πείτε με πάθος ότι «Ναι, αυτό είναι το σωστό! Τέλος»;

Εμείς που μπήκαμε στην πολιτική χωρίς να είμαστε πολιτικοί, όλοι εμείς οι νέοι άνθρωποι της Δημιουργία Ξανά και της Δράση/ΦΣ μπήκαμε στην πολιτική για να κάνουμε τη διαφορά (και αφήστε τη γνωστή καραμελίτσα/δικαιολογία – ναι, έχουμε και μόνο έναν παλιό πολιτικό, ευχαριστώ πολύ, τον μόνο που 20 χρόνια δεν άλλαξε ποτέ αυτά που έλεγε). Δεν είμαστε παιδιά του κομματικού σωλήνα. Αποδείξαμε έμπρακτα πως μπορούμε να παραμερίσουμε τις προσωπικές μας διαφορές και να συνεργαστούμε για το κοινό καλό. Αν δε δώσετε σ’ εμάς την ευκαιρία να αλλάξουμε την Ελλάδα, σε ποιον θα τη δώσετε; Τα παλιά κόμματα την είχαν την ευκαιρία και να τα χάλια μας. Στο κάτω-κάτω, όλη η Ελλάδα δεν είναι πια δημοκρατία αλλά «κομματοκρατία»: από το Δημόσιο ως τη Δικαιοσύνη, και από τους Δήμους ως τα Πανεπιστήμια, η Ελλάδα έχει καταληφθεί από τα κόμματα πάσης φύσεως, πράσινα, κόκκινα και μπλε. Γίνεται ν’ αλλάξει εύκολα; Δε θα αντιδράσουν όλοι αυτοί οι βολεμένοι και προνομιούχοι; Θα χρειαστεί κουράγιο και δουλειά, υπομονή κι επιμονή, και οπωσδήποτε πάθος. Περίσσιο πάθος. Από όλους εσάς που θα πείτε ευθαρσώς σε όλους τους γνωστούς και φίλους σας γιατί θα ξαναψηφίσετε το σωστό, αυτό που σας κάνει περήφανους.

Φώτης Κοκοτός