Στις ΗΠΑ διατίθεται πλέον νόμιμα η κάνναβη σε δύο πολιτείες, και σύντομα θα νομιμοποιηθεί σε πολύ περισσότερες. Στην Ουρουγουάη το ίδιο. Στην Ελλάδα, όμως, παραμένει ένα παράνομο φυτό, κι από αυτή την παρανομία ανθούν τεράστια κυκλώματα λαθρεμπορίας και διαφθοράς.

Στην ερώτηση «ποιος πρέπει να εμπορεύεται την κάνναβη;» έχουμε δώσει τη χειρότερη απάντηση: εγκληματικές οργανώσεις! Κι ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Αφού υπάρχει ζήτηση, θα «ξεφυτρώσει» κάπου και η προσφορά. Πρόκειται για μια μαύρη αγορά εκατοντάδων δις, η οποία χρηματοδοτεί και πολλά άλλα εγκλήματα. Αυτήν πρέπει να την εξαλείψουμε από τη ρίζα της: την ίδια την απαγόρευση.

Οι μόνοι που ευνοούνται από την απαγόρευση των «ναρκωτικών» είναι οι έμποροι που θησαυρίζουν, οι δικηγόροι που τους υπερασπίζονται στα δικαστήρια, οι αστυνομικοί που δικαιολογούν τον μισθό τους στη Δίωξη, και οι διεφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί που παρέχουν προστασία. Χιλιάδες άνθρωποι διώκονται και φυλακίζονται, ενώ η κοινωνία βρίσκεται μονίμως σε καθεστώς φόβου.

Έχουμε δύο βασικές επιλογές, αν δε θέλουμε να εμπορεύονται την κάνναβη μόνον οι εγκληματικές οργανώσεις: είτε θα θεσπίσουμε ένα κρατικό μονοπώλιο, είτε θα θεσπίσουμε μια ελεγχόμενη παραγωγή σαν του οινοπνεύματος και του καπνού, με ειδικές άδειες, συσκευασίες, πρατήρια, περιορισμούς, κλπ. Σαφώς προτιμώ τη δεύτερη περίπτωση, που έχει ήδη εφαρμοστεί και για τον καπνό και για το αλκοόλ.

Μη νομίζουμε, βέβαια, πως θα λύσουμε τελείως το πρόβλημα με το εγκληματικό λαθρεμπόριο, αφού –άλλωστε– υπάρχει τέτοιο και στα τσιγάρα και στο αλκοόλ. Ούτε θα λύσουμε κάθε πρόβλημα αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς, όπως ο αλκοολισμός και το κάπνισμα. Αυτό που επιδιώκουμε είναι το λιγότερο κακό: το μη χείρον βέλτιστον. Το ιδανικό είναι χίμαιρα, κι η εξάλειψη είναι φενάκη.

Όταν νομιμοποιήσουμε την κάνναβη, δε θα έχουμε για άλλοθι τον μπαμπούλα της τιμωρίας από το Κράτος. Θα χρειαστεί ο πολίτης, τόσο ατομικά όσο και σα γονέας, να αναλάβει τις ευθύνες του και να τιθασεύσει τα πάθη του (και τα πάθη των παιδιών του). Μην κοροϊδευόμαστε: ο βασικός λόγος που απαγορεύεται η κάνναβη είναι η νοοτροπία των γονέων  που φοβούνται να μιλήσουν στα παιδιά τους και προτιμούν ένα κράτος-πατερούλη που θα τους απαλλάσσει απ’ τις ευθύνες τους.

Αυτή ακριβώς είναι η Κρατική Αυταρχικότητα: απαγορεύει προκαταβολικά και οριζόντια. Και μας «βολεύει» όταν απαγορεύει κάτι που δε μας αρέσει, μέχρι που έρχεται και η δικιά μας σειρά να υποστούμε περιορισμό της ελευθερίας μας. Όταν ζητάς πολλή κρατική παρέμβαση, τη βρίσκεις μια μέρα μπροστά σου, με γκλομπ!

Αφού νομιμοποιήθηκε η κάνναβη στις ΗΠΑ, η σειρά μας απλώς έρχεται. Η Ευρώπη σύντομα θα ακολουθήσει κι εκείνη. Ας προετοιμαστούμε, λοιπόν, από τώρα.

Φώτης Κοκοτός