Άραγε, αν οι άνεργοι είχαν δικό τους κόμμα ποιες θα ήταν οι θέσεις του; Θα ήταν ένα κόμμα που θα προσπαθούσε ν’ αυξήσει τους ανέργους ή να τους μειώσει; Σίγουρα το δεύτερο. Οι άνεργοι θέλουν δουλειά γιατί η δουλειά είναι προκοπή. Οι άνεργοι θα προωθούσαν τις πολιτικές που δημιουργούν θέσεις εργασίας, παραγωγικότητα και ανάπτυξη. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τα συμφέροντα των ανέργων, γιατί τα δικά τους συμφέροντα είναι εξίσου σημαντικά με εκείνα των εργαζομένων. Πολλά από αυτά που οι συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων προωθούν δε συμβαδίζουν με τα συμφέροντα των ανέργων. Όταν ακούμε μόνο τους συνδικαλιστές, συχνά καταστρατηγούμε τα δικαιώματα των ανέργων.

Πιθανόν πιστεύετε πως οι άνεργοι θα επιθυμούσαν υψηλότερα επιδόματα για περισσότερο χρόνο, ώστε να μη χρειάζεται να δουλέψουν ποτέ. Πιθανόν να λέτε πως οι άνεργοι θα ζητούσαν ο ελάχιστος μισθός να είναι πολύ υψηλότερος από το επίδομα. Και τέλος, είναι επίσης πιθανό να λέτε πως οι άνεργοι θα ζητούσαν και υψηλότερες συντάξεις. Αν προσπαθούσατε να βρείτε τα λεφτά, θα βλέπατε πως όλ’ αυτά τα επωμίζονται… οι εργαζόμενοι! Όμως, οι εργαζόμενοι μειώνονται και οι άνεργοι αυξάνονται, οπότε χωρίς παραγωγή εργασίας δεν υπάρχουν επιδόματα. Στο τέλος δε θα υπάρχει τίποτα να μοιραστεί σε κανέναν. Και πρέπει να υπάρχει πλούτος για να μοιραστεί. Αυτός ο πλούτος δεν υπάρχει απλώς κάπου εκεί έξω, αλλά παράγεται κάθε μέρα από την εργασία. Ένα Ευρώ στην τσέπη δεν είναι τίποτα. Αν κινείται κάθε μέρα, τότε παράγει 365 Ευρώ εισόδημα το χρόνο. Το κόμμα των ανέργων θα έθετε ως προτεραιότητα να κινηθεί το χρήμα για να παραχθεί πλούτος.

Το κόμμα των ανέργων θα συνειδητοποιούσε κάτι που κανένας συνδικαλιστής των εργαζομένων δε λέει: οι Έλληνες σα λαός είναι γεννημένοι επιχειρηματίες! Τους αρέσει η ανεξαρτησία και κάνουν τα πάντα για να έχουν δικό τους μαγαζί, όσο μικρό κι αν είναι. Η μικρή επιχείρηση με πεντέξι ανθρώπους είναι ο κανόνας εδώ. Έχουμε τους περισσότερους ελεύθερους επαγγελματίες, αναλογικά, στην Ευρώπη. Το κόμμα των ανέργων θα έλεγε τα ίδια ακριβώς πράγματα που λένε και όλοι οι σοβαροί πολιτικοί αναλυτές: απελευθερώστε την επιχειρηματικότητα από το κράτος. Δώστε τέρμα στην παντοκρατορία των συνδικαλιστών και των συντεχνιών που προστατεύουν τους εργαζόμενους και αδιαφορούν για τους ανέργους και τους επιχειρηματίες. Οι άνεργοι είναι άνθρωποι με πτυχία και όρεξη για δουλειά και δημιουργικότητα. Αυτοί είναι που θα πρέπει να πάρουν τις θέσεις όλων εκείνων των προνομιούχων  που φυτοζωούν εις βάρος της κοινωνίας. Το κόμμα των ανέργων σίγουρα θα καταλάβαινε πως οι επιχειρηματίες είναι η λύση: μικροί και μεγάλοι, νέοι και μεσήλικες, άνθρωποι με όνειρα, άνθρωποι που κυνηγούν να αφήσουν τη δική τους στάμπα στην κοινωνία.

Το κόμμα των ανέργων, αντίθετα με τους συνδικαλιστές των εργαζομένων, θα εξήρε το ρόλο των επιχειρήσεων. Αφού το δημόσιο έχει χρεοκοπήσει, μόνον οι επιχειρήσεις θα φτιάξουν δουλειές. Συμφέρον των ανέργων είναι να πηγαίνουν καλά οι επιχειρήσεις, να παράγουν κέρδη και να αυξάνουν τις θέσεις εργασίας και τον πλούτο.  Μέσα από τους φόρους στα κέρδη και τον πλούτο θα μπορεί να χρηματοδοτηθεί και το επίδομα ανεργίας. Μάλιστα, επειδή οι άνεργοι καταλαβαίνουν από ανασφάλεια, θα πρόκριναν σαν πολιτική το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, ώστε να μην πέφτει ποτέ κανείς κάτω από το όριο της φτώχειας: άνεργος, εργαζόμενος, ή συνταξιούχος.

Και εδώ το κόμμα των ανέργων βρίσκει απέναντί του συντεχνίες και συνδικαλιστές. Το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα (π.χ.  η Βασική Εθνική Σύνταξη που πρότεινε η ΔΡΑΣΗ) κάνουν πολύ πιο απλή την πρόσβαση στα επιδόματα. Καταργούν την ανάγκη να υπάρχουν επιδοτούμενα ασφαλιστικά ταμεία, και άρα καταργούν όλη τη γραφειοκρατία: τις διοικήσεις, τις γραμματείες, τα υποκαταστήματα, τα δικαιολογητικά, και –βέβαια– τους υπαλλήλους που διεκπεραιώνουν τη γραφειοκρατία. Εκεί, το κόμμα των ανέργων βρίσκει  απέναντί του προνομιούχες συντεχνίες: όλους εκείνους που τώρα βάζουν σφραγίδες και δίνουν βεβαιώσεις που –κανονικά– θα ήταν σε μια κοινή βάση δεδομένων. Το σωστό δημόσιο είναι εκείνο που διανέμει σωστά τον πλούτο χωρίς να τον καταναλώνει το ίδιο.

Οι άνεργοι, και όλοι μας, θέλουμε ένα άψογο δημόσιο που να μην παράγει ελλείμματα και χρέη. Μπορεί αυτό να γίνει με όσους υπαλλήλους έχει τώρα; Αν ναι, τότε θα πρέπει να το αποδείξουν. Αν όχι, τότε πρέπει να φύγουν οι επίορκοι, οι εξαφανισμένοι, οι κοπανατζήδες, και οι κομματικοί εγκάθετοι. Αντί για τις απολύσεις αυτών των τρωκτικών, τρία χρόνια τώρα έχει μειωθεί το κόστος του Δημοσίου μόνο με οριζόντιες περικοπές, οι οποίες χειροτέρεψαν τις υπηρεσίες. Πριν τρία χρόνια πρότεινε η ΔΡΑΣΗ «απόλυση με τριετές επίδομα 70% του μισθού» και κανείς δεν ήθελε να το εφαρμόσει. Μετά από τρία χρόνια έχουν μειωθεί  πάνω από 70% οι μισθοί σε όλους, η δε εφεδρεία είναι μόλις 1 χρόνος. Όσο για τους ανέργους, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, με αντίστοιχη μείωση του επιδόματος και του χρόνου δικαιώματος.

Έχουμε εκατομμύρια ανέργους που περιμένουν να παραχθεί πλούτος ώστε να βρουν δουλειά. Αντί για πλούτο, βρίσκουν μπροστά τους ανάλγητους συνδικαλιστές που δεν αφήνουν κανέναν να πάρει τις θέσεις των επίορκων και των εξαφανισμένων. Οι συνδικαλιστές δεν αφήνουν τις εταιρείες να παράγουν νέες θέσεις εργασίας γιατί προστατεύουν μόνο τα δικαιώματα της εκλογικής τους πελατείας: όσους έχουν ακόμη δουλειά. Οι συνδικαλιστές απαιτούν υψηλότερους μισθούς από επιχειρήσεις που πεθαίνουν, κι έτσι είναι αδύνατον να προσλάβουν νέους εργαζόμενους ώστε να καταπολεμηθεί η ανεργία. Οι άνεργοι βρίσκονται χωρίς προστασία, χωρίς εκπροσώπηση, χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα και χωρίς διέξοδο. Αν δεν δώσουμε ελπίδα στους ανέργους, δεν υπάρχει ελπίδα για τη χώρα. Όσο ακούμε τις συντεχνίες και τους συνδικαλιστές, και όχι τους ανέργους, τόσο θα κατρακυλάμε στη φτώχεια. Αν υπήρχε Κόμμα των Ανέργων, θα ζητούσε τα ίδια με τους επαγγελματίες: ανάπτυξη, πλούτο, δουλειές.

Φώτης Κοκοτός