Ο Ελληνικός λαός διακατέχεται από αυτό που ονομάζω «αριστερό απωθημένο». Κάποτε του υποσχέθηκαν την αριστερά στην εξουσία και – αφού τον κορόιδεψαν και του πήραν τα λεφτά αφήνοντάς τον με τα χρέη – συνεχίζει να ελπίζει ότι κάποιος άλλος θα του φέρει την αριστερά. Συνεχίζει να επιλέγει οποιονδήποτε του τάζει ψευδεπίγραφα την αριστερά που ονειρεύεται. Οι περισσότεροι συμπολίτες μας δεν τολμούν καν να χαρακτηρίσουν εαυτούς οτιδήποτε άλλο από «αριστερό» γιατί το υποτιθέμενο αντίθετό του, το «δεξιός» (πιπέρι στο στόμα!) έχει δαιμονοποιηθεί χωρίς να είναι σαφές σε κανέναν το τι ακριβώς σημαίνουν οι δύο αυτές λέξεις. Για εμένα, ο καλύτερος ορισμός του «αριστερός» με την πιο θετική του έννοια δόθηκε από το ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ-εσωτερικού Διονύση Γουσέτη: «αριστερό είναι ό,τι είναι ευγενές, ό,τι υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις μη ευνοημένες κοινωνικές τάξεις, τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Ό,τι είναι αντίθετο με τον εθνικισμό και το θρησκευτικό φανατισμό. Ό,τι είναι δημοκρατικό.» Στην Ελλάδα, όμως, η αριστερά έχει ένα πολύ διαφορετικό χαρακτήρα, πολύ πιο φανατισμένο, πολύ πιο μακριά από τις δημοκρατικές αρχές της νομιμότητας, μια αριστερά των χαρακωμάτων, της αέναης διαμαρτυρίας και της διεκδίκησης περισσότερων προνομίων.

Αυτή η διαστρεβλωμένη αριστερά βρήκε την έκφρασή της αρχικά στον κατεξοχήν λαοπλάνο Ανδρέα Παπανδρέου με φράσεις όπως «Η Εθνική Ανεξαρτησία είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη Λαϊκή Κυριαρχία και συνυφασμένη με την απαλλαγή της οικονομίας και της κοινωνίας από τον έλεγχο του ξένου και ντόπιου μονοπωλιακού κεφαλαίου» και «Αυτοδύναμη ανάπτυξη σημαίνει απαλλαγή της καθοδήγησης της οικονομίας μας από ξένα κέντρα και κεφάλαια» (Συμβόλαιο με το Λαό, 1981). Το τι έκανε ο Παπανδρέου είναι γνωστό, αφού δε βρίσκεις πια κανέναν που να μην ομολογεί πως μας κορόιδεψε όλους με τα μεγάλα λόγια ενώ στην πραγματικότητα μοίρασε την πίτα στους δικούς του ευνοημένους με τα ξένα λεφτά και τα τεράστια δάνεια, ένα παιχνίδι που παίχτηκε για σχεδόν 30 χρόνια μέχρι την καταστροφή του 2009. Αυτό που όμως επιβεβαιώνει διαχρονικά το πώς ο Έλληνας αρέσκεται να παραμυθιάζεται με τα ίδια μεγάλα λόγια είναι πως την ίδια ακριβώς ρητορική του Παπανδρέου σήμερα μας πλασάρουν οι κκ. Τσίπρας, Καμμένος, Παπαρήγα και η Χρυσή Αυγή, μεταξύ άλλων. Διαβάστε τα παραπάνω λόγια και αντιπαραβάλετέ τα με αυτά που ακούτε ακόμη και σήμερα. Αυτά που θα βρείτε γραμμένα στη χθεσινή και τη σημερινή εφημερίδα. Τα ψέματα αυτά πουλάνε ακόμα γιατί απευθύνονται στο αριστερό απωθημένο του Έλληνα.

Η στρεβλή Ελληνική αριστεροδεξιά είναι η κατεξοχήν προστάτιδα των μονοπωλίων: του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ, των λιμενεργατών, της Ολυμπιακής, και πάει λέγοντας. Η στρεβλή Ελληνική αριστεροδεξιά είναι η κατεξοχήν προστάτιδα των προνομιούχων: των βουλευτών που διαπράττουν κοινές παραβάσεις του ποινικού δικαίου και καλύπτονται από ασυλία, των επίορκων δημοσίων λειτουργών που παραπέμπονται σε πειθαρχικά συμβούλια που απαρτίζονται από άλλους δημόσιους υπαλλήλους, των πανεπιστημιακών που λυμαίνονται τα κονδύλια για την Παιδεία ενώ οι καλύτεροί μας επιστήμονες αναγκάζονται να φεύγουν στο εξωτερικό επειδή δεν επιτρέπονται τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που θα τους πληρώσουν ένα μισθό της προκοπής, και γενικά οποιουδήποτε έχει προνόμια εις βάρος της κοινωνίας τα οποία δεν κατέκτησε με τη δουλειά και την αξία του αλλά συναλλασσόμενος με το πολιτικό κατεστημένο. Αυτή δεν είναι η πραγματική Αριστερά  της ισότητας και της δικαιοσύνης αλλά η κατεξοχήν Ελληνική πατέντα που παραμυθιάζει τόσα χρόνια τους ψηφοφόρους με τα ίδια ψέματα περί «ξένου κεφαλαίου» και «ξένων κέντρων» σαν να ήμασταν όλοι μικρά παιδάκια που τα τρομάζεις με το μπαμπούλα. Έλα όμως που πιάνει!

Το αριστερό απωθημένο του Έλληνα είναι πολύ ισχυρότερο από τη λογική και την πραγματικότητα. Ο κόσμος του είναι χωρισμένος σε δεξιά κι αριστερά, τρίτος δε χωρεί. Και καλά να ήταν η Αριστερά αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ σαν αριστερά, δηλαδή – στην πραγματικότητα – μια φιλελεύθερη παράταξη που προστατεύει το δικαίωμα του καθενός να αυτοπροσδιορίζεται όπως εκείνος επιθυμεί (στο θρήσκευμα, στο έθνος, στη σεξουαλικότητα, στην ομάδα βρε αδελφέ!) και να κάνει με το σώμα του ό,τι εκείνος επιθυμεί (να το τρυπά, να το μεθά, να το μαστουρώνει τέλος πάντων!) όσο οι πράξεις του δεν επηρεάζουν την ελευθερία του συνανθρώπου του να κάνει κι εκείνος ό,τι θέλει. Αυτά τα πράγματα είναι ο φιλελευθερισμός, δηλαδή άλλη μία ιδεολογία που στην Ελλάδα έχει γίνει μπαμπούλας για να τρομάζουν τα μικρά παιδιά. Η Ελληνική αριστεροδεξιά είναι ένας δυνάστης που αδιαφορεί για την περιουσία του μαγαζάτορα όταν του τη σπάνε οι κουκουλοφόροι, αδιαφορεί για την ελευθερία του γονιού να επιλέξει το γιατρό του ή το δάσκαλό του, αδιαφορεί για την ελευθερία του επιστήμονα να κάνει την έρευνά του εκεί που θα του δοθούν οι καλύτερες αμοιβές, αδιαφορεί για την ελευθερία του επιχειρηματία να ανοίξει μια νέα αεροπορική εταιρεία, ηλεκτροπαραγωγική εταιρεία, τηλεπικοινωνιακή εταιρεία, ή ό,τι θέλει ο πολίτης που θα πληρώνει. Το αριστερό απωθημένο τρέφει έναν ολόκληρο «Λαό που είναι αποφασισμένος να πάρει την Εξουσία στα χέρια του» (Συμβόλαιο με το Λαό, 1981) και εκεί έχει κολλήσει η βελόνα. Και το χειρότερο είναι πως όταν πέσει η μάσκα και αντί για το Λαό στην εξουσία ανεβαίνει άλλη μία κλίκα κολλητών και κουμπάρων και διαπλεκομένων που τρώει τις μίζες και τις κάνει ακίνητα κι αυτοκίνητα ενώ ταυτόχρονα κρατάει τον κάθε αδύναμο πολίτη δέσμιο της ιδεολογίας του «καλύτερου κόσμου που είναι εφικτός», δε βλέπει ότι πάλι τον κοροϊδεύουν με τα ίδια παλιά κόλπα.

Τους τελευταίους μήνες, μάλιστα, παίζεται ένα καινούριο επεισόδιο στο σήριαλ της διαστρέβλωσης της πραγματικής Αριστεράς. Από τις απόψεις που κυκλοφορούν για το πώς θα βγει η Ελλάδα και η Ευρώπη από την κρίση, η πιο αντικαπιταλιστική και πιο αυθεντικά Αριστερή είναι εκείνη των… Γερμανών (και όμως, ναι!): όχι νέο χρέος με αεριτζίδικα ευρωομόλογα, πιο αποτελεσματικός έλεγχος των τραπεζών, έλεγχος των εξόδων και των εσόδων, φεντεραλισμός και ενοποίηση των οικονομιών. Οι Γερμανοί δε θέλουν τα κόλπα των τραπεζιτών με τα δάνεια και τα ομόλογα και τις φούσκες, κατανοώντας ότι τις πληγές του καπιταλισμού δε θα τις λύσει ή ασύδοτη αγορά με τους ακριβοπληρωμένους τραπεζίτες και τα χρέη που τροφοδοτούν την κατανάλωση χωρίς αύριο. Θέλουν να επιβάλλουν την αυθεντικά Αριστερή προσέγγιση των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, του περιορισμού της σπατάλης σε άχρηστες πολυτέλειες, του να ζεις με αυτά που παράγεις, αλλά και της κοινωνικής πολιτικής με σεβασμό στον άνθρωπο, όπως κάνουν κι εκείνοι στη δική τους χώρα. Τα ευρωομόλογα και η παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ είναι το ίδιο παλιό κόλπο που μας έφερε την τραπεζική κρίση το 2008, την κρίση που χρεοκόπησε την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Καλιφόρνια, την Καταλωνία, κλπ. ενώ συνεχίζει να απειλεί τους πάντες. Τι κάνει η στρεβλή Ελληνική αριστεροδεξιά; Ζητάει ευρωομόλογα. Ζητάει ρευστότητα. Παίζει το παιχνίδι των τραπεζιτών καλύτερα και από τους ίδιους τους τραπεζίτες, καθώς αυτοί δεν μπορούν να κατεβάσουν τον κόσμο στους δρόμους ν’ απαιτήσει κι άλλα δάνεια. Στο δρόμο κατεβαίνουν άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι αριστεροί γιατί δεν ξέρουν τι είναι πραγματική Αριστερά. Δεν την έζησαν ποτέ. Δεν είδαν πραγματική δικαιοσύνη, γρήγορη κι αποτελεσματική, άτεγκτη κι ανεξάρτητη. Δε γνώρισαν ισότητα κι ισονομία, πραγματική ελευθερία για όλους χωρίς φανατισμό και διχόνοιες. Όντας υποχείρια του αριστερού τους απωθημένου, φανατίζονται για τα λάθος πράγματα και μάχονται ενάντια στην ίδια τους την ελευθερία. Καιρός να αποκατασταθεί η αλήθεια. Καιρός να δούμε ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός του λαού. Καιρός να μάθουμε ποια είναι η πραγματική Αριστερά.

Φώτης Κοκοτός