Το ακούω τόσο συχνά: από το τέλμα θα μας βγάλει μόνον ένας μεγάλος ηγέτης, αλλά… Τι αλλά; Πολλά αλλά: να μην έχει παρελθόν στα κόμματα, να μην έχει διαχειριστεί δημόσιο χρήμα, να μην έχει σχέσεις με «τζάκια», να μην είναι παλαιάς κοπής πολιτικός αλλά νέος, άφθαρτος, και λίγο-πολύ άγνωστος στο ευρύ κοινό. Με λίγα λόγια: παρθενογέννητος!

Η αλήθεια είναι πως έχουν κατά καιρούς εμφανιστεί διάφοροι ικανοί άνθρωποι που ενέπνευσαν μεγάλες ομάδες να τους ακολουθήσουν και, σπανίως, κατέβηκαν στις εκλογές με αξιώσεις. Υπάρχουν, όμως, πολλές κακοτοπιές σε αυτό το δρόμο, πολλές παγίδες: παντού υπάρχουν γραφικοί και κόλακες, άνθρωποι που ψάχνουν έναν ταγό να προσκολληθούν, να τον γλύφουν, να τον θαυμάζουν. Κι ο κίνδυνος, βέβαια, είναι πως τα μυαλά του αγνού ηγέτη μπορεί να πάρουν αέρα όταν ξαφνικά περιτριγυριστεί από θαυμαστές.

Δεν είναι τυχαίο πως στην Ελλάδα το καλάμι έχει αναχθεί σε εθνικό αερομεταφορέα. Τόσοι και τόσοι έχουν καβαλήσει και αδυνατούν να ξεπεζέψουν. Το καλάμι είναι μακρύ όχημα: δεν παρκάρεται με τίποτα. Κι ο κίνδυνος του καλαμιού ελλοχεύει κάθε φορά που ζητάμε να εμφανιστεί από το πουθενά κάποιος μεγάλος ηγέτης να μας σώσει από τους μικρούς που εμείς οι ίδιοι στέλνουμε στο κοινοβούλιο κάθε φορά που το Σύνταγμα φροντίζει να ζητάει και τη δική μας γνώμη.

Ο βασικός λόγος που ακολούθησα πέρσι στη Δράση έναν άνθρωπο σαν τον Στέφανο Μάνο ήταν γιατί είχε πολλάκις την ευκαιρία να καβαλήσει το καλάμι αλλά δεν το έκανε ποτέ. Είχε πολλάκις την ευκαιρία να βουτήξει στο βάζο με το μέλι και δεν το έκανε. Μπορούσε να γεμίσει μια αυλή, ένα πάρκο, με «πελάτες» αλλά επέλεξε να μην έχει ούτε έναν. Κάθε καινούργιος και άφθαρτος έχει ένα μεγάλο ερωτηματικό να πλανάται πάνω από το κεφάλι του: αν του δώσεις την εξουσία, μήπως εκείνη θα τον διαφθείρει;

Έτσι φτιάχτηκε η Δράση από ανθρώπους που εμπνεύστηκαν από το ίδιο ακριβώς όραμα: η ισχυρή προσωπικότητα του Στ.Μάνου κράτησε μακριά τους κάθε λογής γραφικούς. Καθώς, λοιπόν, μόλις επέλεξε νέο πρόεδρο τον Θοδωρή Σκυλακάκη, έναν άνθρωπο που έχει «παρελθόν» ανάμεσα σε χιλιάδες νέα μέλη της Δράσης που δεν έχουν, εγείρονται παρόμοια ερωτήματα. Γιατί ένα κόμμα που απευθύνεται σε «κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθερους, εκσυγχρονιστές και πραγματιστές» να επιλέγει με δημοκρατικές διαδικασίες έναν άνθρωπο με παρελθόν αντί για έναν καινούργιο και άφθαρτο; Γιατί όχι την Αντιγόνη Λυμπεράκη, μια ζωή στην Αριστερά, μια γυναίκα που ποτέ δεν εντάχθηκε σε κόμματα και αναδείχθηκε αντιπρόεδρος στη Δράση δια την απόλυτης εμπιστοσύνης που ενέπνευσε στα μέλη της;

Η βασική απάντηση είναι πως τα μέλη της Δράσης αποφάσισαν πως χρειάζονται έναν πρόεδρο που θα οργανώσει τη Δράση στη βάση, στην κοινωνία, στις τοπικές κοινωνίες, στην πολιτική του δρόμου και όχι του γραφείου. Η Δράση έχει εξαιρετικά στελέχη, ανθρώπους της δουλειάς και της διανόησης, ανθρώπους που χρειάζονται έναν «πολιτικό» να τους οργανώσει στην πολιτική. Κατανοούμε πως είναι όνειρο απατηλό το να κάνεις πολιτική χωρίς πολιτικούς.  Κι έτσι, η προσπάθεια για να συγκροτηθεί ένα κόμμα κεντρώο, ριζοσπαστικό και προοδευτικό, όπως το οραματίστηκαν οι ιδρυτές του, συνεχίζεται με έναν πολιτικό, πάλι έναν, πρώτο μεταξύ ίσων, και σίγουρα όχι παρθενογέννητο

Φώτης Κοκοτός