Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν: η [καλή] μας κυβέρνηση πολεμά με τους [κακούς] δανειστές μας, οι οποίοι εκπροσωπούν μια [κακιά] παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία, που υπαγορεύεται από [κακούς] παντοδύναμους ξένους. Ανοησίες!

Στο άρθρο «Παραμύθια για μεγάλα παιδιά» εξηγήσαμε το πώς είναι ανόητη η προσφυγή σε αυθαίρετες συνωμοσίες όταν μπορούν να εξηγηθούν από τη… Βλακεία! (Ο Νόμος του Χάνλον)

Ομοίως ανόητη είναι και η επίκληση σε μυστηριώδεις «-ισμούς»: ο καπιταλ-ισμός, ο σοσιαλ-ισμός, ο ιμπεριαλ- κλπ.κλπ. Όπως οι ιστορίες για τους δηλητηριώδεις «ψεκασμούς» και τα «γενόσημα», έτσι για αυτά είναι παραμύθια για μεγάλα παιδιά.

Προφανώς, όταν δεν γνωρίζεις καλά ένα θέμα, τότε δεν μπορείς και να το εξηγήσεις απλά, οπότε αναγκάζεσαι να κρύβεις την άγνοιά σου με πομφόλυγες (δηλαδή με «φούσκες»). Όταν κάποιος σας λέει πως φταίει ένας «-ισμός» (είτε αυτός είναι ο «νέο-φιλελευθερισμός» είτε ο «κομμουνισμός» είτε ο «φασισμός») τότε:

(1) Προσπαθεί να σας κοροϊδέψει με ιδεοληψίες, και

(2) Δεν ξέρει ούτε ο ίδιος να εξηγήσει με απλά λόγια.

Τα παραμύθια για μεγάλα παιδιά έχουν μια δόση από συνωμοσίες «ξένων κέντρων», μια δόση από «νεοφιλελε-σταλιν-σοσιαλ» -ισμούς, και μπόλικη επαναστατική ρητορική. Στην πραγματικότητα, βέβαια, τα προβλήματά μας εξηγούνται με καθημερινά λόγια, και δεν χρειαζόμαστε ούτε θεωρίες συνωμοσίας, ούτε φταίει κάποιο «έλλειμμα παιδείας», όπως λένε διάφοροι.

Σκεφτείτε το εξής απλό: Όταν ένας συμπολίτης μας βρεθεί σε μια ευνομούμενη χώρα με αυστηρές κρατικές αρχές, τότε συμπεριφέρεται σωστά. Ούτε παρκάρει στα πεζοδρόμια, ούτε αδειάζει το τασάκι στο δρόμο, ούτε κλέβει τους φόρους, ούτε λαδώνει. Αντίστοιχα, όταν ένας πολίτης από εκείνη τη χώρα έρχεται στην Ελλάδα, σύντομα μαθαίνει πως αυτά είναι συνηθισμένα εδώ, και αρχίζει να τα διαπράττει.

Ο ξένος που έρχεται στην Ελλάδα δεν χάνει την «παιδεία» του, αλλ’ απλώς προσαρμόζεται στο περιβάλλον. Αντίστοιχα, ο Έλληνας δεν αποκτά αγωγή μέσα σε δύο ώρες πτήσης. Απλώς, προσαρμόζεται.

Κάθε φορά που νομίζουμε ότι ο Έλληνας δεν διορθώνεται λόγω «νοοτροπίας», το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον πάμε κάπου με σοβαρή εφαρμογή του Νόμου, όπου θα αποδειχθεί πόσο άδικο είχαμε: το πραγματικό Κράτος Δικαίου μεταλλάσει τους πολίτες σε λίγες ώρες, χωρίς καμία ανάγκη για εμπέδωση διαφορετικής παιδείας και αγωγής.

Στην Ελλάδα, μάθαμε «να θεωρούμε ως δημοκρατία την ασυδοσία, ως ελευθερία την παρανομία, ως ισονομία την αναίδεια, κι ως ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει» (Ισοκράτης).

Επομένως η λύση για τα δεινά μας ξεκινά κι αυτή από τα πολύ βασικά και απλά: συνέπεια και συνέχεια στην εφαρμογή του Νόμου, από όλους μας, με αυστηρότητα και ισότητα, ώστε να εμπεδώνεται αίσθημα Δικαίου και αμοιβαίος σεβασμός στο Νόμο.

Φώτης Κοκοτός