Ένας γνωστός μου από το διαδίκτυο, ο Μάκης Κεβρεκίδης, έγραψε μια επιστολή προς «Τους Συμπολίτες Μας Δημόσιους Υπαλλήλους» που κυκλοφόρησε από ιστοσελίδα σε ιστοσελίδα και διαβάστηκε πολύ. Ήταν σύντομη και περιεκτική:

«Προέρχομαι από την λαϊκή τάξη και τον ιδιωτικό τομέα. Στα μέσα του 2010 βρέθηκα χωρίς εργασία και αναγκάστηκα μαζί με την σύζυγο μου και τρία μωρά μας να μεταναστεύσουμε στο εξωτερικό. Η σύζυγος μου ήταν επί επτά χρόνια μόνιμη δημόσιος υπάλληλος.

Ως γνωστόν, οι περισσότεροι πολιτικοί λειτουργούν βάσει του προσωπικού τους πολιτικού κόστους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι το γνωρίζετε καλά αυτό, και έτσι επί 30 χρόνια διεκδικούσατε με σχετική επιτυχία τη βελτίωση μισθών και εργασιακών συνθηκών. Υπερασπιζόσασταν τα προσωπικά σας συμφέροντα και καλά κάνατε.

Τώρα σας καλώ πάλι να υπερασπιστείτε τα προσωπικά σας συμφέροντα. Όπως ήδη και από μόνοι σας αντιλαμβάνεστε, το δημόσιο δεν αποτελεί πλέον εργασιακό καταφύγιο. Το κούρεμα του χρέους, που έγινε, είναι μια κανονική πτώχευση. Τι είδους απαιτήσεις θα μπορούσε κάποιος να έχει από ένα πτωχευμένο κράτος; Ελάχιστες, διότι δεν υπάρχουν πλέον οι πόροι ώστε αυτές να υλοποιηθούν. Με τις τωρινές σας διαμαρτυρίες προσπαθείτε ουσιαστικά να συλλέξετε τους καρπούς ενός δέντρου το οποίο έχει ξεραθεί. Αδιέξοδη στρατηγική. Έχει χαθεί το δίχτυ ασφαλείας από κάτω σας και είναι λογικό να νιώθετε ανασφαλείς και να είστε εξαγριωμένοι. Λειτουργώντας με το θυμικό σας, ωστόσο, τυφλώνεστε και δεν βλέπετε την επόμενη καλύτερη για εσάς λύση.

Πρέπει πάση θυσία να αναπληρωθεί το δίχτυ ασφαλείας, στον όποιο βαθμό αυτό είναι εφικτό. Αυτό μπορεί πλέον να υλοποιηθεί κατά βάση μόνο από τον ιδιωτικό τομέα. Αντί λοιπόν, ανούσια πλέον, να πιέζετε υπέρ της εργασιακής σας ασφάλειας στο δημόσιο, είναι αποδοτικότερο για εσάς να αρχίσετε να πιέζετε υπέρ βελτίωσης του περιβάλλοντος στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα (όχι την κρατικοδίαιτη). Αν δημιουργηθούν στον ιδιωτικό τομέα θέσεις εργασίας, αυτές θα λειτουργήσουν ως δίχτυ ασφαλείας στο ενδεχόμενο που χάσετε την δουλειά σας. Επιπροσθέτως, άλλα άτομα τα οποία συμβάλλουν στον οικογενειακό σας προϋπολογισμό θα μπορούσαν να επωφεληθούν από το άνοιγμα της αγοράς.

Αυτό είναι το μοναδικό δίχτυ ασφαλείας που σας απέμεινε. Αντιλαμβάνομαι ότι τέτοιου είδους αλλαγές πάντα δημιουργούν ανασφάλεια, αλλά ανασφάλεια έχετε και τώρα. Σκεφτείτε το, ανοιχτόμυαλα και ρεαλιστικά. Θέλει αλλαγή στρατηγικής. Θέλει πρόβλεψη, πριν είναι πάλι αργά. Συμπράξτε λοιπόν και εσείς μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία και διαμηνύστε στους πολιτικούς μας ποιο είναι το νέο πολιτικό τους κόστος, ώστε να ξέρουν προς τα πού πρέπει να κινηθούν.»

Ο Μάκης ζει κι εργάζεται τώρα σε μια χώρα που ο ιδιωτικός τομέας του προσέφερε εργασία και ασφάλεια, τόσο σε εκείνον όσο και στην οικογένειά του. Με την εργασία του και την επιμονή τους θα επιτύχουν πολλά και – ίσως – γυρίσουν κάποτε σε μία Ελλάδα που θα μπορεί να τους προσφέρει αντίστοιχα πράγματα. Αλλά αυτή την εποχή είναι πολλοί οι συμπολίτες μας που σκέφτονται πως η Ελλάδα δεν έχει τίποτε να τους προσφέρει παρά ανασφάλεια και κατήφεια. Πριν τελειώσει αυτή η κρίση, πολλοί θα έχουν φύγει.

Σε αυτή την Ελλάδα παλεύουμε ορισμένοι από εμάς να βοηθήσουμε την κατάσταση από την ιδιωτική οικονομία, εκεί όπου παράγεται ο πλούτος και ο φόροι που επιτρέπουν στο κράτος ν’ αναπνέει. Απέναντί μας βρίσκουμε μια μάζα πολιτών και πολιτικών που επιμένουν να κρατάνε το κράτος στο ίδιο –τεράστιο- μέγεθος, ενώ ο πλούτος και οι φόροι της πραγματικής οικονομίας μειώνονται συνεχώς. Είναι εκείνοι που συγχέουν το χρήσιμο κράτος με το άχρηστο κράτος, νομίζοντας ότι η χρησιμότητα της Εθνικής Άμυνας είναι η ίδια με εκείνη του Οργανισμού Αποξήρανσης Λίμνης Κωπαΐδας ή του Σταθμού Ελέγχου Κάπρων (!).

Χρήσιμο κράτος υπάρχει και φιλότιμοι άνθρωποι υπάρχουν παντού στο Δημόσιο. Το είδα με τα μάτια μου στο Ειδικό Τμήμα Αλεξιπτωτιστών, το οποίο υπό την ηγεσία του σημερινού αρχηγού ειδικών δυνάμεων (υπό τις διαταγές του οποίου είχα την τιμή να υπηρετήσω τότε) εξελίχθηκε σε μια υποδειγματική μονάδα και συνεργαζόμασταν άψογα με τις καλύτερες ειδικές δυνάμεις του εξωτερικού (SAS, SEALS, Green Berets, κλπ). Υπάρχει, όμως, και ένα δημόσιο που σκοτώνει την πραγματική Ελλάδα, την παραγωγική Ελλάδα, και το κάνει με ρυθμούς αντίστοιχους της «μεγάλης ύφεσης» του ’30. Πληρώνουμε φόρους, χαράτσια, εισφορές, τέλη υπέρ τρίτων, κι ένα σωρό κρυφές χρεώσεις σε οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς, και – ακόμη χειρότερα – τα πληρώνουν και οι φτωχοί, και οι άνεργοι, και οι συνταξιούχοι των 200 Ευρώ. Είναι απολύτως παράλογο να συνεχίζουμε αυτή την αφαίμαξη χωρίς αύριο.

Αυτή τη στιγμή η επίσημη ανεργία πλησιάζει τα 1,5 εκατομμύρια ανθρώπους και αν υπολογίσουμε και τους ελεύθερους επαγγελματίες που δεν έχουν αντικείμενο εργασίας είναι σίγουρο ότι έχουμε ξεπεράσει τα 2 εκατομμύρια. Τόσες δουλειές δεν μπορεί να φτιάξει ένα χρεωκοπημένο κράτος που πληρώνει ήδη πενταροδεκάρες στους δικαστές, τους γιατρούς, τους δασκάλους και τους ένστολους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να σκεφτούν καλά αν περιχαρακώνοντας τα δικά τους στενά συντεχνιακά συμφέροντα οδηγούν όλ’ αυτά τα εκατομμύρια των συμπολιτών τους στη φτώχεια. Γιατί, μόνο η ιδιωτική οικονομία μπορεί να δώσει ουσιαστικό μέλλον στη χώρα μας που ολισθαίνει στη φτώχεια. Από εκεί θα έρθει η πρόοδος και η ανάπτυξη, και το κράτος το χρειαζόμαστε για να παίξει το χρήσιμο ρόλο του: να διασφαλίζει, να εποπτεύει και να ελέγχει. Το κράτος πρέπει να κάνει για τους πολίτες του μόνον όσα οι πολίτες δεν μπορούν να κάνουν από μόνοι τους καλύτερα, και τίποτα περισσότερο.

Φώτης Κοκοτός