Φωτογραφία Cosmin Bumbut

Άκουσα τα λόγια του και κόλλησα. Παραξενιά θα σκεφθείτε, αλλά μου συμβαίνει κάθε φορά που ένας άνθρωπος μου χαρίζει, εκείνα ακριβώς τα λόγια που θα κατάφερναν να μου υπενθυμίσουν πόσο σπουδαίο είναι να προσφέρεσαι στον εαυτό σου.

Είναι εκείνες εκεί οι λέξεις που σε φέρνουν κοντά στον άλλον σου εαυτό. Εκείνον δηλαδή τον εαυτό που του αρέσει να ψάχνει και να μην παίρνει την χαρά και την ομορφιά της ζωής δεδομένη. Που θυμάται πως είναι να βουτάς από ένα βράχο ψηλά στην θάλασσα που ανοίγεται μπροστά σου και να ακούς τον κτύπο της καρδιάς σου σαν μουσική και όχι σαν φόβο που σου καίει τα φτερά.

Ο κτύπος της καρδιάς σου την ώρα που πετάς δεν καταλαβαίνει από λόγια. Υπάρχει ένα σημείο στην ύπαρξη μας, που δεν είναι θέμα σκέψης, αλλά συνειδητής απόφασης να μείνεις απροφύλαχτος, ανοικτός και διάθέσιμος απέναντι στο άγνωστο.

Θα έχει πολλά παράπονα μάλλον ο εαυτός μας, αφού δεν τα πολυκαταφέρνουμε να τον χαρούμε. Κι όσο σκέφτομαι αν μπορεί να υπάρξει άνθρωπος άφοβος στο μυαλό μου τριγυρίζει η σκέψη πως και ο φόβος, άλλη μια υπόθεση της καρδιάς είναι. Και όπως κάθε υπόθεση της καρδιάς έχει να κάνει με το πόσο προσφέρεσαι στον εαυτό σου. Πόσο καταφέρνεις να τον χαρείς.

Τελικά θέλει κάποιο ταλέντο για να χαίρεσαι τον εαυτό σου. Να του μιλάς ήρεμα, σιγά, να του δίνεις χρόνο να σου απαντήσει, να τον χωράς, να του δίνεσαι και να σε αντέχει. Σαν να νομίζω πως χάνοται λίγο λίγο οι άνθρωποι που μιλάνε σιγά. Είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που μιλάνε δυνατά. Όσο λιγότερα είναι αυτά που έχουν να πουν, τόσο μεγαλύτερη ένταση βάζουν. Αναλύουν, βάζουν στην ζωή διαστάσεις αριθμών και σχημάτων.

Είναι όπως το να γράφεις για την ομορφιά. Πολλά μπορείς να γράψεις. Αλλά άλλο γράφω και άλλο ζω. Τις ιστορίες τις κάνεις κουμάντο, την ζωή σου όχι. Εκεί χρειάζεσαι πάνω απ΄όλα τον εαυτό σου. Να τον χαίρεσαι, να τον αξιοπειείς, αυτόν και τα ταλέντα του. Να τον συνατάς στα αληθινά του θέλω και όχι στην εικόνα που έχτισες γι΄αυτόν ερήμην του ή στην εικόνα που άλλοι χτίσανε για σένα χωρίς να σε ρωτήσουν.

Είναι κάτι σαν να αποφασίσεις να  βγεις μια βόλτα στην γειτονιά σου. Μπορεί να μένεις πολλά χρόνια στην ίδια γειτονιά αλλά να μην γνωρίζεις τις ομορφιές της και τα παράξενα της, έτσι όπως βιαστικά και κουρασμένα μπαινοβγαίνεις μέσα σ΄αυτή στις διαδρομές της καθημερινότητας σου. Σφυρίζοντας μια αγαπημένη σου μελωδία, περνάς από τα γνωστά σου δρομάκια στην αρχή και αρχίζεις να παρατηρείς πόσα πολλά δεν είχες ποτέ γυρίσεις να κοιτάξεις. Γλυστράς τα χέρια σου στις τσέπες σου και τις βρίσκεις τρύπιες. Έτσι που να μην μπορέσουν να κρατήσουν ούτε πετραδάκι πια που να σε βαραίνει. Ανάλαφρος αρχίζεις να ανακαλύπτεις όμορφες γωνιές που προσφέρουν μια διαφορετική θέα. Μπορεί τα βήματα σου και χωρίς να ξέρεις γιατί να σε φέρουν να χτυπήσεις την πόρτα των άγνωστων σου γειτόνων στον δεύτερο. Ηλικιωμένοι κάνουν πολλή ώρα να σου ανοίξουν.
''Το βράδυ σας περιμένουμε πάνω για ένα κρασάκι, όχι τίποτα σπουδαίο να έτσι για την παρέα'', τους λες.
Να δεις  τότε πως η ζωή γίνεται ανοικτό τριαντάφυλλο και η ομορφιά πράξη, μέσα σε μια στιγμή.

Το διαβάσαμε εδώ

Το τραγούδι από μας..