Στο δημόσιο διάλογο για τον αιγιαλό κυριαρχεί, δυστυχώς, η γενική άρνηση της οποιασδήποτε αλλαγής σε ένα πλαίσιο που όλοι ομολογούν πως έχει οδηγήσει σε εκατοντάδες χιλιάδες μικρές και μεγάλες αυθαιρεσίες και καταπατήσεις. Πολλά κόμματα έχουν υιοθετήσει τη γενική άρνηση, από τον Σύριζα ως τη Δράση, χωρίς να γίνεται μνεία για τις προτάσεις εκείνες που είναι χρήσιμες, όπως η συνολική χάραξη του αιγιαλού για όλη την επικράτεια ή η απλοποίηση της διαδικασίας έγκρισης λιμενικών έργων. Κι ενώ υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι, όπως στο Παρατηρητήριο Πολιτών για την Αειφόρο Ανάπτυξη, με τους οποίους μπορεί κανείς να συζητήσει νηφάλια για τα θέματα αυτά, κάποιοι άλλοι επιχειρούν να ανεγείρουν ένα τείχος άρνησης.

Υπάρχει μία κοινότητα που λέγεται «STOP στην καταστροφή των ελληνικών αιγιαλών», και στην οποία προσπάθησα να καταθέσω τις απόψεις μου για την παραθαλάσσια τουριστική ανάπτυξη. Προς τιμήν του, ένας από τους πολλούς διαχειριστές της ομάδας προσπάθησε να αναχαιτίσει τις ύβρεις που δέχθηκα. Σύντομα απεδείχθη πως ήταν μόνος. Η ομάδα εξαφάνισε μεθοδικά όλα τα άρθρα μου από εφημερίδες και ιστοσελίδες, όλα τα σχόλια και τις φωτογραφίες μου, και μου απαγόρευσε να εκφράζω διαφορετική άποψη. Σήμερα το πρωί δεν μπορούσα καν να δω το περιεχόμενό της. Και, να φανταστείτε, είμαι πτυχιούχος Περιβαλλοντολόγος με εξειδίκευση στη Διαχείριση Υδάτινων Πόρων…

Ακόμη και δίκιο να είχαν, αυτοί οι «πράσινοι» το έχασαν. Η διαφορετική άποψη για τον αιγιαλό, όπως αυτή του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ), πρέπει οπωσδήποτε να έχει θέση σε έναν τίμιο διάλογο: «Είναι επιτακτική η ανάγκη ο νομοθέτης να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις και ανησυχίες που έχουν προκύψει από τις περιβαλλοντικές οργανώσεις και τους πολίτες. Οι απαντήσεις πρέπει να είναι τεκμηριωμένες και να δοθούν χωρίς βιασύνη, ώστε να υπάρξουν οι νομοθετικές προϋποθέσεις για την επιθυμητή ποιοτική τουριστική ανάπτυξη, με παράλληλο σεβασμό στο περιβάλλον, τον κοινόχρηστο χαρακτήρα των ακτών και την ίση και ελεύθερη πρόσβαση και χρήση σε όλους τους πολίτες.»

Είναι εξαιρετικά λυπηρό πως κάποιοι από το περιβαλλοντικό κίνημα δεν επιτρέπουν στην παραπάνω άποψη ούτε καν να εμφανιστεί, και δη σε μια σελίδα ανοικτού διαλόγου. Επί αυτού ακριβώς του ζητήματος, στην ίδια ανακοίνωση γράφει: «Στον διάλογο που θα συνεχιστεί δεν πρέπει να υπάρχουν αφορισμοί, προκαταλήψεις και ιδεοληψίες άλλων σκοπιμοτήτων από καμία πλευρά. Στόχος πρέπει να είναι η ισόρροπη ανάπτυξη, η βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης της κοινωνίας και η προστασία του περιβάλλοντος. Ο ΣΕΤΕ είναι υπέρ της ποιοτικής τουριστικής ανάπτυξης.»

Η άποψη του ΣΕΤΕ βασίζεται σε πολλά χρόνια μελετών για την τουριστική ανάπτυξη και την αειφορία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως κάποιοι κακοπροαίρετοι προσπαθούν να εξισώσουν τον ΣΕΤΕ με τα φαινόμενα καθημερινής μικρο-παρανομίας και μικρο-καταπάτησης που συμβαίνουν κατά χιλιάδες ανά την επικράτεια, και τα οποία ουδέποτε βρίσκουν δυναμική αντίδραση από το περιβαλλοντικό κίνημα. Στην ίδια ανακοίνωση, και πάλι, λέει: «Με δεδομένο πως το σημερινό νομικό πλαίσιο έχει σημαντικές αδυναμίες, ενισχύοντας την ανομία, την αυθαιρεσία  και την καταπάτηση (τόσο από επιχειρήσεις, όσο και από πολίτες), είναι επιτακτική η ανάγκη να καταγραφούν αυστηρές τεχνικές, ποιοτικές και περιβαλλοντικές προδιαγραφές, ώστε να διασφαλισθεί η ορθή και νόμιμη κατανομή χρήσης και πρόσβασης στον αιγιαλό, τόσο των επιχειρήσεων, όσο και των πολιτών.»

Αυτό που ο τουριστικός κόσμος ζητάει είναι όχι μόνον πολύ λογικό αλλά είναι και σε μεγάλο βαθμό προφανές: να μπορεί οποιοσδήποτε επενδυτής θέλει να βάλει τα λεφτά του στην όμορφη χώρα μας να έχει μία σαφή απάντηση από το Δημόσιο σχετικά με το πού (ακριβώς) και με ποιους όρους (ακριβώς) θα κάνει την επένδυση. Ένα σαφές πλαίσιο κανόνων, σχεδιασμένο επιστημονικά και προσαρμοσμένο με γνώση και με σύνεση σε κάθε ιδιαιτερότητα του Ελληνικού τοπίου, της χλωρίδας και της πανίδας, αλλά και των τοπικών ανθρώπινων κοινωνιών. Ειδικά για τις παραλίες, ο ΣΕΤΕ γράφει σαφώς: «Θα πρέπει να συμφωνηθούν και να καταγραφούν συγκεκριμένες υποχρεώσεις και πιθανώς και κίνητρα καθαρισμού, προστασίας, διαφύλαξης της βιοποικιλότητας, γενικότερα μια σειρά ενεργειών για ποιοτική και ουσιαστική βελτίωση – π.χ. μείωση ενοικίου, εφόσον με μέριμνα του ενοικιαστή η παραλία αποκτά Μπλε Σημαία. Πρέπει να  καθοριστούν ξεκάθαρα τα όρια και οι προϋποθέσεις για την παράλληλη χρήση των συγκεκριμένων παραλιών από τους επιχειρηματίες και την ελεύθερη πρόσβαση και χρήση των πολιτών.»

Την διαφορετική αυτή άποψη του θεσμικού εκπροσώπου του τουριστικού κόσμου κάποιοι προσπάθησαν να αποκρύψουν. Αυτοί που ενδύονται τον πράσινο μανδύα κρύβουν καμιά φορά από κάτω διαφορετικά χρώματα, πολύ πιο σκούρα. Προφανώς υπάρχουν και σοβαροί περιβαλλοντολόγοι, με τους οποίους μπορεί κανείς να προχωρήσει σε τίμιο διάλογο. Αλλά, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα στη χώρα μας, υπερισχύουν εκείνοι που απλώς φωνασκούν και υβρίζουν. Κι έτσι απαξιώνουν στο σύνολό του το περιβαλλοντικό κίνημα. Και είναι κρίμα, πολύ κρίμα, για όλους εμάς τους επιστήμονες περιβαλλοντολόγους και επιχειρηματίες που προσπαθούμε να ισορροπήσουμε την ανθρώπινη ευημερία με την προστασία του περιβάλλοντος.

Φώτης Κοκοτός