Χωρίς γενικεύσεις ωστόσο, αφού υπάρχουν λίγες, φωτεινές εξαιρέσεις, οδηγούμαστε αναπόφευκτα στη συζήτηση της μεγάλης μας ατυχίας ως χώρα και ως γενιά να μην έχουμε ανθρώπους πρωταγωνιστές, με τους οποίους να σχεδιάσουμε και να διαμορφώσουμε ένα ελπιδοφόρο μέλλον.

Η επιχειρηματολογία επομένως της ύπαρξης μιας ελίτ η οποία θα μας καθοδηγήσει και θα μας απογειώσει έχει λίγο πολύ ξεθωριάσει. Επομένως χρειάζεται ένας άλλος δρόμος. Ειδικά λαμβάνοντας υπόψη ότι βρισκόμαστε χωρίς καμία εθνική στρατηγική για την παραγωγική μας αναδιάρθρωση και τη διαχείριση του ανθρώπινού μας δυναμικού.

Διανύουμε μια απαιτητική συγκυρία για την Ελλάδα και την Ευρώπη, σε γεωπολιτικό και δημοσιοοικονομικό επίπεδο και πρέπει να βρούμε επειγόντως  τον βηματισμό μας ως δημοκρατικοί και ενεργοί πολίτες.

Ναι, είμαστε εξουθενωμένοι από τα μνημόνια, καταρρακωμένοι από αδιέξοδες πολιτικές χρόνων, με σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Βιώσαμε μαζί, την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ αλλά και της πολλά υποσχόμενης δεξιάς παράταξης καθώς και την τραγική απομυθοποίηση της -σφιχταγκαλιασμένης με τους ακραίους ΑΝΕΛ- «ελπιδοφόρας αριστεράς». 

Χρειάζεται επομένως ένας άλλος δρόμος. Η δική μας γενιά θα πρέπει να προσπεράσει την λογική των έτοιμων λύσεων των απομηχανής θεών, ή των παντοδύναμων ηγετών και να επενδύσει στην «παραγκωνισμένη» έννοια της συλλογικότητας.

Βάζοντας στο περιθώριο οριστικά τις διχαστικές λογικές και τους οπαδούς τους που στοχεύουν στην διαίρεση των πολιτών σε Βόρειους και Νότιους, σε προνομιούχους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα και στους άλλους, σε πατριώτες και μη, ώστε να οργανωθεί η Ελλάδα που να μπορεί να οραματίζεται. 

Τώρα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται μια συλλογική προσπάθεια με ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων, χωρίς αποκλεισμούς και μικροκομματικές «κουτοπόνηρες» τακτικές.