«Πώς να τους πεις ότι τα παιδιά, οι γέροι και οι γυναίκες σφάχτηκαν άδικα και τα κουφάρια τους είναι παρατημένα όπως όπως, άκλαυτα; Πώς να τους πεις ότι δεν ξέρεις που τους έθαψαν ; Οι σφαγές δεν έγιναν μέσα στη σιωπή και στο σκοτάδι. Τις φώτιζαν άπλετα οι φωτοβολίδες των Ισραηλινών, τα αυτιά των οποίων ήδη από την Πέμπτη το βράδυ, άκουγαν πάρα πολύ καθαρά τι γίνεται στη Σατίλα. Τι γλέντια, τι κραιπάλες έγιναν εκεί όπου ο Χάρος συμμετείχε στο ξεφάντωμα των μεθυσμένων στρατιωτών - μεθυσμένων από κρασί, από μίσος και αναμφίβολα από χαρά πως ευχαριστούν τον ισραηλινό στρατό, που άκουγε, που παρακολουθούσε, που ενεθάρρυνε, που νουθετούσε!» .
Αυτά έγραφε το 1982 ο συγγραφέας Ζαν Ζενέ όταν επισκέφτηκε τον καταυλισμό των Παλαιστινίων, σε ένα κείμενο –πολιτικό ντοκουμέντο για να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη. Μα όπως λέει κι ένας ομοτεχνός του « κανείς στίχος σημερα δεν ανατρέπει καθεστώτα» και καταστάσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το πνεύμα των Χριστουγέννων ούτε φέτος θα επισκεφθεί την Παλαιστίνη κι ας είναι τόσο κοντά στην Βηθλεέμ και την Ιερουσαλήμ.