Δεν υπάρχει εμβληματικότερη φωτογραφία από αυτήν μιας μακαρονάδας, (πουτανέσκα, στην προκειμένη περίπτωση), που να συμπυκνώνει με τόση αρμονία και νοστιμιά το νόημα της φιλίας των λαών, μέσω της ειρηνικής κατάκτησης.

Οι δυνάμεις του άξονα έκαναν την σήμερον ειρηνική απόβαση στην κουζίνα μου. Οι Ιταλοί επιτέθηκαν με σπαγγέτι, μαγειρεμένα σε γερμανικό σκεύος, με ελληνικά υλικά αρίστης ποιότητος (ελαιόλαδο Αγίας Βαρβάρας, ελιές Καλαμών, αντσούγιες Καλλονής, κάπαρη, μαϊντανό, σκόρδο και ντοματάκια Κρήτης) ενώ το συμβάν αποτυπώθηκε με γιαπωνέζικη φωτογραφική μηχανή.

«Αι φιλικαί δυνάμεις προσβάλλουσιν από της 14:30 ώρας της σήμερον τα ημέτερα πιάτα. Αι ημέτεραι δυνάμεις έπαυσαν να αμύνονται και επετέθησαν οπλισμέναι δια κουταλοπήρουνου».

Μοιάζει με το γνωστό πολεμικό ανακοινωθέν της 28ης Οκτωβρίου του 1940 αλλά πολύ απέχει από αυτό και μπορώ να πω ότι ως μαγείρισσα αισθάνομαι υπερήφανη που δημιούργησα αυτό το πιάτο, που σφύζει από φρεσκάδα, ομορφιά, νοστιμιά και υγεία.

Εθνική επέτειος, λοιπόν, με παρελάσεις, λόγους, εκδηλώσεις και λοιπά άλλα τετριμμένα και μάταια, που στόχο έχουν να διατηρήσουν την εθνική μνήμη και υπερηφάνεια. Καλώς, βεβαίως, μέχρις ενός σημείου πάντα, ειδικά για μια εποχή σαν κι αυτή που ζούμε, σε μια χώρα που δεν εμπνέει υπερηφάνεια στους πολίτες, πράγμα για το οποίο εκείνοι ευθύνονται και θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ κάποιος για να καταφέρει να αντιστρέψει την κατάσταση.

Εκδηλώσεις που ακόμη επιμένουν ματαίως, εκτός από μνήμες να δημιουργούν και κλίμα μίσους. Πλην, όμως, τους Γερμανούς πολλοί εμίσησαν, τη BMW ουδείς (παρά μόνον όσοι δεν μπόρεσαν για αντικειμενικούς λόγους να την αποκτήσουν ή ήταν φανατικοί της Mercedes). Γίναμε και γκασταρμπάιτερ, εργαζόμενοι σκληρά για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Γερμανίας, γίναμε και γκαρσόνια των Γερμανών τουριστών, έχοντας στηρίξει το κατεξοχήν εθνικό προϊόν στην ετήσια ειρηνική απόβασή τους στη χώρα μας, στείλαμε και τα προϊόντα της γης μας να τους ταΐσουμε για να ταϊστούμε κι εμείς.

Τους Ιταλούς πολλοί καταράστηκαν, την dolce vita ουδείς, ως τρόπο ζωής ή ως ταινία. Λατρέψαμε τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και τη Σοφία Λόρεν, τη Βενετία και τη Τζοκόντα, το Μιλάνο και την αγορά του, το οικονομικό Φιατάκι, τη Vespa και την παρμεζάνα, το εσπρεσάκι και το τιραμισού. Στην τάξη των ιταλικών, όπου  βρέθηκα κι εγώ κάποτε από αγάπη για την ομορφιά της γλώσσας, ο διπλανός μου στο θρανίο έλεγε «voglio studiare medicina in Italia», πράγμα που τελικά έκανε και είναι τώρα γνωστός γιατρός της πόλης, που κουράρει αρχιτέκτονες και μηχανικούς που σπούδασαν κι εκείνοι στην Ιταλία και όλοι μαζί παρέα πάνε το βράδυ για πίτσα ή πάστα, ντυμένοι με τα υπέρκομψα ιταλικά τους ρούχα.

Τους Γιαπωνέζους πολλοί σιχτίρισαν, το σούσι ή τη Sony ουδείς ούτε και τις γιαπωνέζικες μοτοσυκλέτες μικρού και μεγάλου κυβισμού, την κονσόλα Nintendo, τις πολεμικές τους τέχνες.

Αν πρέπει να μισήσουμε κάτι ή κάποιους, λοιπόν, ας είναι ο φασισμός και το φάντασμά του που πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας, ας είναι οι εθνικοί μειοδότες ανεξαρτήτως χρώματος και κόμματος, ας είναι οι κακές επιλογές και η βλαβερή νοοτροπία μας.

Ας αγαπήσουμε την πουτανέσκα(*) μας, με το ιταλικό σπαγγέτι, μαγειρεμένη σε γερμανικό σκεύος, με ελληνικά υλικά αρίστης ποιότητος και φωτογραφημένη με τη γιαπωνέζικη φωτογραφική μηχανή για να την ποστάρουμε στον παγκόσμιο ιστό με ένα μήνυμα αγάπης και φιλίας.

Και του χρόνου καλύτερα, αδέρφια!

(*) H συνταγή από τον ειδικό http://caruso.gr/puttanesca-spaghetti/

Γεωργία Καρβουνάκη