Μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά, μπορεί να πέφτει χιόνι ή και όχι. Στην πόλη, όμως, η νύχτα είναι φωτεινή. Ο κόσμος ζει και το δείχνει. Βγαίνει στους δρόμους, γεμίζει τα μαγαζιά, στηρίζει εκδηλώσεις, κάθεται στα μπαλκόνια. Ζει, με κάθε τρόπο και το δικαιούται.

Πολλοί ζουν αθόρυβα, διακριτικά, με τους ανθρώπους που αγαπούν, συμπαθούν ή απλά ανέχονται. Άλλοι, πάλι, προτιμούν να μοιράζονται τις εκδηλώσεις τις ζωής τους με το σύμπαν ολόκληρο κι αυτό κακό δεν είναι -μέχρις ενός σημείου. Η χαρά των άλλων, άλλωστε, είναι συχνά ελπιδοφόρα και μεταδοτική, εκτός κάποιων -λίγων, ευτυχώς- περιπτώσεων, που γίνεται αιτία ζηλόφθονων αντιδράσεων από τους κακοπροαίρετους, πράγμα που δεν είναι το θέμα μας.

Αυτή τη μεγάλη (;) εισαγωγή την κάνω για να περιγράψω τη χθεσινή εμπειρία, που δεν είναι η πρώτη, εδώ που ζούμε.

Την ίδια στιγμή που σε -καλό- χώρο εστίασης του Ηρακλείου συνέτρωγαν οι αρχές του τόπου με υπουργό που ήρθε να μας λύσει όλα, μα όλα!, τα προβλήματα, πράγμα που συνηθίζει και η παρούσα κυβέρνηση, σε πυκνοκατοικημένη περιοχή της πόλης κάποιοι είχαν σοβαρό ή μη λόγο να εορτάσουν και να κάνουν κοινωνό το προαναφερθέν σύμπαν.

Μέχρι εδώ καλά, έστω κι αν η ώρα ήταν περασμένα μεσάνυχτα και οι μουσικές στη διαπασών έσκιζαν τη μαγεία της νύχτας σε χίλια κομμάτια, ακόμη κι αν δεν έχουν κανένα δικαίωμα να το κάνουν αυτό στους γύρω τους, που μπορεί να είναι άρρωστοι, θλιμμένοι, μπορεί να διαβάζουν, να αγκαλιάζονται, να κοιμούνται, να θέλουν την ησυχία που δικαιούνται, τέλος πάντων! Όμως, για μια φορά μπορεί να το αντέξει κανείς και να μοιραστεί τους λόγους που έχει ο γείτονάς του να γλεντήσει.

Το να περάσει, όμως, μια ολόκληρη περιοχή στο Ηράκλειο -μεγάλη πόλη μιας χώρας που έχει δεκαετίες να βιώσει πολεμικές επιχειρήσεις- τη βραδιά της ωσάν να ήταν στη Συρία, στον Λίβανο, στη Βηρυτό και αλλού, είναι από απαράδεκτο έως επικίνδυνο.

Να υποθέσω ότι έχει αλλάξει κάποια νομοθεσία και επιτρέπονται, πλέον, η οπλοφορία και η οπλοχρησία και, μάλιστα,  οι πυροβολισμοί εντός του αστικού ιστού; Να υποθέσω ότι άπασες οι αστυνομικές δυνάμεις φύλαγαν άλλες Θερμοπύλες και άφησαν αφύλαχτη την περιοχή με αποτέλεσμα να βρουν την ευκαιρία οι άντρες τση Κρήτης μας να βγάλουν τα όπλα, έτσι για το κέφι τους, το οποίο σε μεγάλο βαθμό οφειλόταν στο αλκοόλ, αυξάνοντας έτσι τον βαθμό επικινδυνότητας;

Το θέμα είναι ότι, ακόμη και αν ισχυριστεί κανείς ότι ήταν άσφαιρα τα πυρά, η περιοχή αυτή έζησε μια νύχτα τρόμου και δεν είναι η πρώτη φορά. Η ψυχική οδύνη που γεννά η ανασφάλεια είναι μεγάλη, αδέρφια! Να μην ξέρεις πότε και από πού θα σου έρθει το κακό, αν σε προστατεύει το παντζούρι από μόνο του ή πρέπει να κλείσεις και το τζάμι ή αν πρέπει να πας να κρυφτείς στη ντουλάπα για πρόσθετη ασφάλεια. Να φορέσεις το κράνος και τον θώρακα του αρχαίου πολεμιστή που σου ξέμεινε από την αποκριάτικη στολή του μικρού ή ολόκληρη την πανοπλία του ιππότη;

Η μόνη ελπίδα είναι ότι θα λειτουργήσει κάποτε η θεία δίκη και οι απώλειες θα βαρύνουν τους ίδιους τους χρήστες, πράγμα καθόλου βέβαιο, εντούτοις!

Καλό θα ήταν, πάντως, να ρυθμιστεί το θέμα από τις αρχές, μιας και αδυνατούν να ελέγξουν την κατάσταση διαφορετικά. Μια πρόταση είναι να δημιουργηθούν καταφύγια σε κάθε γειτονιά, κάθε πόλης και χωριού, όπου θα μπορούμε εμείς και τα παιδιά μας να βρίσκουμε προστασία από τη στιγμή που θα ηχεί η σειρήνα την οποία, επίσης, θα εγκαταστήσουν. Θα μπορέσουμε έτσι να εκτιμήσουμε περισσότερο τις ιστορίες που μας διηγούνται οι γονείς μας για τα ταραγμένα παιδικά τους χρόνια, όταν οι Ναζί έκαναν το δικό τους πάρτυ.

Γεωργία Καρβουνάκη